Είναι ωραίο να έχεις φίλους αγνούς ποδοσφαιρόφιλους που αφήνουν το συναίσθημα να τους κυριεύσει. Αμάν πια με τη λογική. Ο Γιάννης Αγραφιώτης, συγγραφέας του βιβλίου “Μόνη ξανά δε θα σ’ αφήσω” είχε μιλήσει στο novasports.gr πριν από πέντε χρόνια προσδοκώντας την αεκτζήδικη ανάσταση. Αυτή ήρθε και ο καλός φίλος και αναγνώστης μας, ήθελε το βήμα μας για να αποτυπώσει με την φίλαθλη πένα του τις δέκα στιγμές που σημάδεψαν την φετινή κιτρινόμαυρη πορεία. Ιδού:
10 στιγμές που σημάδεψαν τη χρονιά της ποδοσφαιρικής ΑΕΚ
Πώς τα φέρνει η ζωή όμως, φίλε Αποστόλη…Τέτοιες μέρες πριν πέντε χρόνια μιλούσαμε για την…Ανάσταση (http://www.novasports.gr/podosfairo/ellada/super-league/article/103017/agrafiotis-prosdoko-tin-anastasi/) και τώρα συζητάμε για το top-10 της φετινής μαγικής χρονιάς! Αυτή είναι η χαρά του ποδοσφαίρου, από την καταστροφή μπορείς να φτάσεις στο θρίαμβο και πάντα υπάρχει μια επόμενη χρονιά να καταστρέψει ή να «διορθώσει» την προηγούμενη – αυτό πρέπει να το θυμούνται οι φίλοι όλων των ομάδων!
Δύσκολο πολύ να διαλέξει κανείς δέκα στιγμές σε μια χρονιά με πάνω από 50 παιχνίδια εκ των οποίων μόλις πέντε είχαν ως αποτέλεσμα την ήττα – κι ελπίζω εν όψει τελικού να παραμείνουν μόλις πέντε! Ήταν μια πολύ γεμάτη χρονιά, και παρ’ότι βρίσκομαι μακριά από την Ελλάδα, την έζησα με πολλή ένταση. Η ΑΕΚ έκανε διαδοχικές υπερβάσεις, έμεινε αήττητη στα ντέρμπι και στην Ευρώπη, έπαιξε ωραίο ποδόσφαιρο, ανέδειξε πολλούς πρωταγωνιστές, νομίζω με όση αντικειμενικότητα έχω ότι κέρδισε το πρωτάθλημα δίκαια! Φέρνω στο μυαλό μου όλα αυτά που έχουν γίνει από τον Αύγουστο, κάθε στιγμή ελπίδας και φόβου που μοιράστηκα με τους συνοπαδούς μου (ατυχώς κυριώς μέσω πληκτρολογίου κι όχι στις κερκίδες όπως αρμόζει…) – αλλά ας μην πλατειάζω άλλο, πάμε!
1. Η πρόκριση επί της Μπρυζ με το 3-0 του ΟΑΚΑ (24 Αυγούστου): η ΑΕΚ είχε να σκοράρει στην Ευρώπη από το 2011, υποδέχτηκε μια καλύτερη και ακριβότερη ομάδα και την κονιορτοποίησε επιστρέφοντας σε ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης .Ένα πρώτο σημάδι αισιοδοξίας και μια πρώτη παράσταση από τους παίκτες που μετέπειτα πρωταγωνίστησαν όπως οι Σιμόες, Λάζαρος, Μπακάκης.
2. Η (πρώτη) ανατροπή με Ολυμπιακό με 3-2 στο ΟΑΚΑ (24 Σεπτεμβρίου):δεν είναι μόνο η τεράστια βαθμολογική σημασία της νίκης (είναι διαχρονικά πολύ δύσκολο να πάρεις πρωτάθλημα με εντός έδρας ήττα από ανταγωνιστή). Κυρίως είναι η εικόνα της ομάδας, το αίσθημα υπεροχής, η πίστη για τη νίκη ακόμη και στο 0-2. Και βέβαια, είναι η στιγμή που ανέτειλε το άστρο του Λιβάγια.
3. Η νίκη στη Νεα Σμύρνη (29 Οκτωβρίου): η πιο παγωμένη χαρά της χρονιάς. Η ΑΕΚ δε διαχειρίστηκε σωστά την ιδανική αρχή στη σεζόν: ηττήθηκε στην Τρίπολη, δε νίκησε στην Ξάνθη και έχασε εντός από τον Ατρόμητο – σίγουρα το θυμάσαι αυτό, Αποστόλη, ο Ατρόμητος είναι η μόνη ομάδα που φέτος δεν έχασε από την ΑΕΚ! Και πήγε στη Νέα Σμύρνη για ματς επιβίωσης, που το πήρε με το πρώτο σημαντικό γκολ του Αραούχο. Η μπάλα στα δίχτυα κι ο αρχηγός Μάνταλος να σφαδάζει με κομμένο χιαστό…
4. Η νίκη επί του Πλατανιά (27 Νοεμβριου): ξενίζει πολλούς αυτή η αναφορά, όμως η ΑΕΚ δεν είχε κερδίσει ποτέ εντός έδρας Δευτέρα και το ματς ήταν μεγάλη παγίδα αφού ήταν θεωρητικά εύκολο – αυτά τα ματς αποτελούν διαχρονικά την αχίλλειο πτέρνα της ομάδας. Πολλώ δε μάλλον που το ματς έγινε αμέσως μετά το εξαντλητικό 2-2 με τη Ριέκα και την επιστροφή από το καταστροφικό 0-2…Αν δεν κέρδιζε τον Πλατανιά η ΑΕΚ, θα ήταν μια ακόμη αυτοκτονία! Ευτυχώς αποφεύχθηκε, με το Λιβάγια να ξεκλειδώνει την άμυνα των Κρητικών.
5. Η ισοπαλία στη Βιέννη (7 Δεκεμβρίου):η ΑΕΚ ξεκίνησε στους ομίλους με νίκη στη Ριέκα και μετά έκανε 4 ισοπαλίες. Όλα τα ματς είχαν κάτι το υπερβατικό, όπως είναι λογικό όταν μένεις αήττητος έστω κι από αυτή τη Μίλαν, ή όταν γυρνάς παιχνίδι που έχανες. Ωστόσο, όλες αυτές οι επιτυχίες θα ήταν κρίκοι στην αλυσίδα των χαμένων ευκαιριών αν η ΑΕΚ έχανε στη Βιέννη από τη σφόδρα ενδιαφερόμενη γηπεδούχο Αούστρια. Πρώτη φορά που η ΑΕΚ πήγαινε για δυο αποτελέσματα και δεν έφερε το τρίτο, δικαίωση των προηγούμενων υπερβάσεων, τρόπον τινά καταξίωση και μεγάλη συγκίνηση. Μου έχει μείνει η τελευταία φάση που την καθαρίζει ο Τσιντώτας με μια μεγαλοπρεπή έξοδο – δε συμφωνώ με τον παραγκωνισμό του Ανέστη (που έδειξε σπουδαίο χαρακτήρα τηρώντας σιγή όλη τη χρονιά) αλλά τουλάχιστον φάνηκε ότι αγωνιστικά δεν είχαμε να χάσουμε από αυτόν.
6. Η μεταγραφική περίοδος (Ιανουάριος): άλλη αναφορά που ξενίζει, καθώς η ΑΕΚ απέκτησε τρεις παίκτες και δε φαίνεται κανένας να της βγήκε, αν και ο Χουλτ είναι τίμιος. Όμως είναι ξεκάθαρα η στιγμή που φάνηκε ότι η ΑΕΚ θα πορευτεί διαφορετικά, αντικατοπτρίζοντας τα «θέλω» του ηγέτη της. Δεν έγινε πάρκινγκ ποδοσφαιριστών, ούτε σκόρπισε αβέρτα χρήματα σε μια επίδειξη άνεσης όπως ο ΠΑΟΚ – μια τακτική που εύχομαι να μην την πληρώσει στο μέλλον ο Δικέφαλος του Βορρά… Θες επειδή ο Μελισσανίδης είναι old school, θες επειδή δεν εμπιστεύεται εύκολα ούτε καν τους συνεργάτες του (αν και με Χιμένεθ, Λυμπερόπουλο, Λυσσάνδρου πέτυχε διάνα) – πάντως με αυτή την πολιτική η ΑΕΚ οριοθέτησε τον χαρακτήρα της, επέλεξε να παλέψει με τον τρόπο της, απέφυγε τρικλοποδιές (αν θυμηθούμε πως κράτησε το Βράνιες…) και ενίσχυσε το «αγαπησιάρικο» στοιχείο της. Γιατί σε όλες τις εποχές, είναι πάντα διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ…
7. Η (δεύτερη) ανατροπή στο Καραϊσκάκη (4 Φεβρουαρίου):το ματς που άλλαξε τη χρονιά της ομάδας. Δεν είναι μόνο το εκπληκτικό επίτευγμα της ανατροπής όταν δέχεσαι γκολ στο 83’, δεν είναι μόνο το τεράστιο βαθμολογικό αντίκρισμα, είναι που μετά από αυτό όλοι (παίκτες, διοίκηση και κόσμος) κατάλαβαν ότι είναι η χρονιά μας. Και η στιγμή του ματς δεν είναι το γκολ του Γιακουμάκη, είναι η κίνηση του (απογοητευτικού συνολικά ως τώρα) Μασούντ να μαζέψει την μπάλα ώστε να συνεχιστεί άμεσα το ματς μετά την ισοφάριση. Γιατί για να νικήσεις, πρέπει πρώτα να το πιστεύεις.
8. Η νίκη επί του Ολυμπιακού στο Κύπελλο (7 Φεβρουαρίου):το ματς που τέλειωσε τον Ολυμπιακό και μια ανατροπή στην παράδοση που λέει ότι μετά μια μεγάλη επιτυχία έρχεται μεγάλο ξενέρωμα. Εκπληκτικό γκολ του Αραούχο, μεγάλη αγωνία στο τέλος, αλλά είπαμε, είχε φανεί ότι είναι η χρονιά μας.
9. Η νίκη επί του Αστέρα (11 Φεβρουαρίου): τρίτη σερί νίκη στη διαβολοβδομάδα μετά τους δυο σερί θριάμβους με τον Ολυμπιακό. Η ομάδα αδειασμένη από δυνάμεις παίζοντας διαρκώς στα κόκκινα Κυριακή-Τετάρτη, με ευρωπαϊκό παιχνίδι μπροστά της και με τον Αραούχο να πρωταγωνιστεί στο blooper της χρονιάς όταν απέτρεψε το γκολ που θα απλοποιούσε τα πράγματα στην αρχή του αγώνα. Η γκίνια έσπασε στο δεύτερο ημίχρονο με το πέναλτι που κέρδισε ο αναγεννημένος Γκάλο και κάπου εκεί βγήκαν τα κομπιουτεράκια του τίτλου…
10. Η ισοπαλία στην Τούμπα (11 Μαρτίου): έχουν γραφτεί και ειπωθεί τα πάντα για αυτό το ματς, ας πω κι εγώ την οπτική μου. Όταν την παραμονή του ματς άλλαξαν ανέλπιστα τα βαθμολογικά και αγωνιστικά δεδομένα του ματς εναντίον της ΑΕΚ, πίστεψα ότι θα χάσουμε εύκολα. Όμως στο παιχνίδι η ΑΕΚ δε μάσησε κι αυτό φάνηκε από την αρχή: στιγμή του ματς η ομαδική διαμαρτυρία που έφερε την πρώτη κίτρινη στον ΠΑΟΚ στο 4ο λεπτό, εκεί έδειξαν όλοι ότι θα πεθάνουμε όρθιοι κι όχι ως πρόβατα στη σφαγή. Θα μπορούσαμε να είχαμε χάσει το ματς, αλλά ήμαστε μάλλον καλύτεροι στη διάρκειά του και με όλα τα δεδομένα εναντίον μας.
Το γκολ του Βαρέλα είναι μια φάση που θα διχάζει για πάντα: είναι οφσάιντ για μένα, αλλά αν έχανα με ένα τέτοιο σφύριγμα το πρωτάθλημα θα μου ήταν πολύ δύσκολο να το δεχτώ. Κι ενώ κόσμος και παίχτες του ΠΑΟΚ επέδειξαν αξιοσημείωτη ψυχραιμία ενώ διαιτητής κι επόπτης έπρεπε να διαχειριστούν μια απίστευτα δύσκολη φάση και μια δυνάμει εκρηκτική κατάσταση, οι διοικούντες τον ΠΑΟΚ παραφέρθηκαν και κάπου εκεί τελείωσαν όλα – δεν κάνω την παρθένα, έχω φάει τα νιάτα μου στα γήπεδα, έχω δει ασχήμιες, αλλά αρνούμαι να μιλήσω για μπάλα μπροστά στο πιστόλι.
Το πρωτάθλημα ο ΠΑΟΚ ακόμη και με ισοπαλία το διεκδικούσε, άσε που στο έξτρα πεντάλεπτο μπορεί και να σκόραρε –ποιος εγγυάται ότι ο διαιτητής ευρισκόμενος υπό πίεση δε θα έδινε πχ πέναλτι στην πρώτη ευκαιρία; Κρίμα για τους οπαδούς του ΠΑΟΚ, είναι πολύ σκληρό αυτό που τους συνέβη, ελπίζω στον τελικό μεθαύριο να δούμε ένα ματς αντάξιο των δυο καλύτερων φετινών ομάδων, χωρίς ασχήμιες και να κερδίσει ο ικανότερος. Αλλά πριν τα βάλουν με τους υπόλοιπους, καλό είναι στον ΠΑΟΚ να δουν τις ευθύνες τους, γιατί ξεκάθαρα η ΑΕΚ δε φταίει πουθενά…
Έγραψα τόσες λέξεις, φίλε Αποστόλη, θα μπορούσα να γράψω χιλιάδες ακόμη, υπάρχουν τόσες στιγμές που έμειναν απ’ έξω: τα παιχνίδια με την Ντιναμό Κιέβου, η ισοφάριση στο 95’ στη Λεωφόρο, η νίκη επί του ΠΑΟΚ με 10 παίχτες το Νοέμβριο, τα διπλά σε Λιβαδειά κι Αγρίνιο που ήρθαν με ποδόσφαιρο κυριαρχίας…Αλλά είπαμε να ξεχωρίσουμε δέκα, ε;
Δε θα μπορούσα όμως να μη βάλω κι ένα ενδέκατο σημείο, άλλωστε το νούμερο 11 είναι καρμικό στη σχέση μου με την ΑΕΚ από την εποχή του Ντέμη. Είναι η κυκλοφορία (Feelgood Entertainment) της ταινίας «1968» του Τάσου Μπουλμέτη, σε παραγωγή Μάκη Αγγελόπουλου. Είναι μια ταινία-ύμνος όχι μόνο για το έπος του 1968 αλλά και για την ιστορία και το χαρακτήρα της ΑΕΚ. Ανήκει στη σφαίρα της μεταφυσικής η εξήγηση, αλλά από την κυκλοφορία της ταινίας και μετά, όλα τα τμήματα του συλλόγου ευημερούν…