Την ώρα που στην Ελλάδα χρειάστηκαν περίπου 7 ώρες εκδίκασης, οι οποίες μάλλον δεν ήταν αρκετές, οπότε θα κατατεθούν και υπομνήματα, τη στιγμή που βίντεο δίνονται στη δημοσιότητα, έστω κι αν προέρχονται από κάμερες ασφαλείας και χρησιμοποιούνται ένθεν κακείθεν, την περίοδο που περισσότερο από ποτέ το ελληνικό ποδόσφαιρο επικεντρώνεται στα εκτός τεσσάρων γραμμών περιστατικά, η Ευρώπη ασχολείται με αυτά που διαδραματίστηκαν στο χορτάρι τις προηγούμενες 48 ώρες. Το Ολίμπικο της Ρώμης μετατράπηκε σε ρωμαϊκή αρένα για την Μπαρτσελόνα και η Γιουβέντους, στο Μπερναμπέου, απέδειξε με τον πλέον περίτρανο τρόπο γιατί είναι η μεγάλη κυρία της ηπείρου.
Το ποδόσφαιρο έχει ανάγκη την πρόκριση της Ρόμα, έχει ανάγκη μία τόσο μεγάλη ανατροπή όπως αυτή που άγγιξε η Γιουβέντους. Είναι στα υπέρ του που μία ομάδα όπως η Λίβερπουλ, η οποία αφενός παραμένει εκτός πρωταθλήματος Αγγλίας για σχεδόν τρεις δεκαετίας και αφετέρου, είναι ένα club που παραχωρεί τους καλύτερους των παικτών του, πετάει εκτός διοργάνωσης την πιο πλούσια και πρωταθλήτρια Μάντσεστερ Σίτι. Τα τελευταία χρόνια η ψαλίδα ανάμεσα στις ομάδες που συμμετέχουν στο champions league, συνεχώς ανοίγει. Ο Παναθηναϊκός του ’96 που διεκδίκησε την παρουσία του σε τελικό δεν πρόκειται να εμφανιστεί ξανά. Η πρωταθλήτρια Ευρώπης ομάδα του Ερυθρού Αστέρα του ’91 ή ακόμα και η Πόρτο του 2004, μοιάζουν με βασίλισσες μίας άλλης, πολύ μακρινής εποχής. Κι ας απέχουμε μόνο μερικά χρόνια…
Τα τελευταία τέσσερα τρόπαια έχουν καταλήξει σε Ισπανικές ομάδες. Η Ρεάλ Μαδρίτης έχει προσθέσει στη συλλογή της τρεις κούπες στα τελευταία τέσσερα χρόνια. Μπαρτσελόνα και Ρεάλ έχουν κατακτήσει την τελευταία δεκαετία συνολικά 6 – από 3 έκαστη. Η Βασίλισσα της Ευρώπης βρίσκεται στους ημιτελικούς για όγδοη συνεχόμενη φορά. Η Μπάγερν έφτασε στους τέσσερις για έκτη φορά τα τελευταία εφτά χρόνια. Τα προηγούμενα πέντε χρόνια στους ημιτελικούς είχε φτάσει τρεις φορές η Ατλέτικο Μαδρίτης, από δύο φορές η Γιουβέντους και η Μπαρτσελόνα, από μία η Μονακό, η Μάντσεστερ Σίτι, η Τσέλσι, η Ντόρτμουντ. Που θέλω να καταλήξω: το στοιχείο της έκπληξης ολοένα και γίνεται πιο δύσκολο στο θεσμό. Οι ισχυροί γίνονται συνεχώς πιο ισχυροί, σύμφωνα με την εμπορική πολιτική της UEFA, που δεν την ενδιαφέρει το ποδόσφαιρο συνολικά, αλλά να έχει χαρούμενους τους οργανισμούς που φέρνουν χρήματα σε εκείνη. Κοινώς διαμορφώνει τις διοργανώσεις σύμφωνα με τους νόμους της αγοράς και όχι καθαρά με ποδοσφαιρικά κριτήρια. Στους ημιτελικούς των τελευταίων ετών οι δύο είναι σχεδόν μόνιμοι: Ρεάλ και Μπάγερν, όπως και φέτος. Στις άλλες δύο θέσεις κάθε χρονιάς υπάρχουν είτε παραδοσιακές δυνάμεις, όπως η Γιούβε και η Μπάρτσα, είτε πλούσιοι σύλλογοι όπως η Τσέλσι και η Μάντσεστερ Σίτι. Και υπάρχουν και εκείνες οι ομάδες που το ανάστημά τους, για την κορυφή της Ευρώπης, δεν τις καθιστά ως φαβορί, αλλά ως ποδοσφαιρικά σύνολα δούλεψαν σκληρά, βρέθηκαν στο καλύτερο timing τους και με τις επιτυχίες τους μπορείς να τις χαρακτηρίσεις ως τις ευχάριστες εκπλήξεις. Τέτοια ομάδα είναι η Ντόρτμουντ, η Μονακό, ακόμα και η “σφήνα” των Ισπανών Ατλέτικο Μαδρίτης.
Τα επόμενα χρόνια το champions league θα γίνει ένα τρόπο τινά κλειστό club. Και εκεί θα συμμετέχουν οι κορυφαίοι από τα top πρωταθλήματα και κάποιες λίγες ομάδες ακόμα, που θα προκρίνονται από τα προκριματικά. Η τριτοτέταρτη στην Αγγλία Λίβερπουλ (χωρίς να λησμονώ το παρελθόν της) ή στην Ιταλία Ρόμα ή η πρωταθλήτρια Μονακό προσφέρουν στο άθλημα πολλά περισσότερα απ’ ότι στην ιστορία τους ή στους φιλάθλους τους, όταν το ευρωπαϊκό τους ταξίδι κρατά τουλάχιστον μέχρι το τέλος Απριλίου: Κρατούν ζωντανό το ενδιαφέρον και κάθε διοργάνωση δεν αποτελεί επανάληψη της προηγούμενης – σκεφτείτε πόσο επικίνδυνο είναι αυτό για το ποδόσφαιρο. Φέτος είναι μία ευκαιρία για Λίβερπουλ και Ρόμα να κατακτήσουν τη κούπα με τα μεγάλα αφτιά. Και να αποφύγουμε την ιστορική ατάκα του Γκάρι Λίνεκερ – που ταιριάζει στη περίσταση – ότι στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί (η Μπάγερν δηλαδή), ή παραφρασμένα θα μπορούσε να αναφέρει ότι στο champions league στο τέλος κερδίζει η Ρεάλ Μαδρίτης.