Όταν ο Παναθηναϊκός, που φέτος παρουσιάζεται αξιόπιστος μόνο στο ΟΑΚΑ, μετρά μόλις 3 στα 24 τρίποντα στο σπίτι του, πολλά εκ των οποίων ελεύθερα, τότε δε μπορεί να περιμένει να νικήσει (ούτε) τον Ερυθρό Αστέρα. Με τον Φελντέιν να μετρά 4 στα 14 σουτ και να μένει στο παρκέ 38 λεπτά χωρίς ψυχολογία, η συνολική ψυχολογική κατάπτωση στην συγκεκριμένη εκδοχή του Παναθηναϊκού ήρθε φυσιολογικά.
Ο Φελντέιν δεν ήρθε στην ομάδα για να την πάρει στις πλάτες του. Ήρθε για να πάρει συγκεκριμένους ρόλους στην πλάτη του Καλάθη και να δώσει ανάσες στον Διαμαντίδη. Όταν νιώθει ότι όλα εξαρτώνται από αυτόν είναι σα να παίζει με βαράκια στα πόδια. Στο ματς με τον Ερυθρό Αστέρα ούτε στην άμυνα βοήθησε (όπου δεδομένα μειονεκτεί) αλλά ούτε και στην επίθεση. Το ότι έμεινε στο παρκέ τόση ώρα πάντως δεν είναι δικό του πρόβλημα.
Σημαντικότερο πρόβλημα ωστόσο ήταν άλλη μια απόδοση του Νικ Καλάθη. Του πιο ακριβοπληρωμένου κοντού του Παναθηναϊκού, από τον οποίον οι απαιτήσεις είναι τεράστιες. Για την ώρα πάντως οποιαδήποτε σκέψη για διαδοχή του Διαμαντίδη δεν μπορεί να κριθεί ως σοβαρή. Δεν γνωρίζω αν είχε κάποιο πρόβλημα στον ώμο, ωστόσο φαινόταν ότι το ματς με τον Ερυθρό Αστέρα δεν μπορούσε να το χαρεί. Δεν μπορούσε να δώσει ενέργεια, κι αν δεν την δώσει αυτός, τότε δεν μπορεί κανείς.
Βάζω στοίχημα ότι ο Ράντονιτς είδε τα ματς με ΠΑΟΚ, Κηφισιά και Μάλαγα και έτριβε τα χέρια του από ικανοποίηση αναγνωρίζοντας τις εκκωφαντικές αδυναμίες του τριφυλλιού. Φαινόταν σα να ήξερε πως να παίξει με το μυαλό του Τζόρτζεβιτς και που ακριβώς έπρεπε να χτυπήσει.
Πήρε γρήγορα φάουλ από τον Ραντούλιτσα, δεν φοβήθηκε καθόλου τον Κούζμιτς και ο προπονητής του Παναθηναϊκού αναγκάστηκε να ανοίξει το ροτέισον με τον Παπαγιάννη και τον Φώτση από την πρώτη περίοδο (ίσως για πρώτη φορά φέτος) σαν κίνηση πανικού. Μοναδικός αξιόπιστος στην φροντ λάιν, ο Γκιστ από τον οποίο σχεδόν νομοτελειακά η ομάδα κάτι κερδίζει κάτι χάνει.
Αμέτρητες κακές άμυνες, κακές αλλαγές, καμία απάντηση στο πικ εν ρολ των παικτών του Ερυθρού Αστέρα που όποτε ήθελαν έβαζαν καλάθι από κάτω. Μεγάλο θέμα υπήρχε και στην θέση τρία, όπου Γιάνκοβιτς και Πάβλοβιτς έπαιξαν από 13 λεπτά (!!!) και τα υπόλοιπα ο Τζόρτζεβιτς προτίμησε να τα καλύψει με αλχημείες. Κι αν στην κουβέντα για δύο αλλαγές στο ρόστερ (μία στις θέσεις των ψηλών και μία στων κοντών) οι πράσινοι ίσως ψάχνουν να κάνουν κάποια κίνηση, τότε δε θα ήταν κακό να έριχναν στο τραπέζι και την περίπτωση του Κώστα Παπανικολάου.
Το συμπέρασμα πάντως από την παραπάνω ανάλυση είναι πως ο Παναθηναϊκός σε ένα ιδιαίτερα κομβικό και σημαντικό παιχνίδι για το μέλλον του στην Ευρωλίγκα έμοιαζε να στερείται κινήτρου και φιλοδοξιών. Το μάτι δεν γυάλιζε. Ο Παπαγιάννης είπε ότι η ομάδα ήταν κουρασμένη. Ο Γκιστ είπε ότι η ομάδα δεν είχε πάθος και ενέργεια. Το να παραδέχονται οι ίδιοι οι παίκτες πως έλειπαν τα βασικά συστατικά του πρωταθλητισμού, κάνει κάθε μπασκετική ανάλυση να μοιάζει “νάνος” μπροστά στα χαρακτηριστικά που έχουν στέψει έξι φορές πρωταθλητή Ευρώπης τον Παναθηναϊκό.
Το θετικό είναι ότι το αναγνωρίζουν και οι ίδιοι. Το θέμα είναι πως θα αντιδράσουν από εδώ και πέρα. Διότι βάσει εικόνας ο Παναθηναϊκός κινδυνεύει βάσιμα να μην περάσει στις οκτώ καλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Αν θεωρήσουμε ότι η Φενερμπαχτσέ θα πάρει εύκολα μια από τις δύο πρώτες θέσεις και πως οι Νταρουσάφακα και Τσεντεβίτα δεν θα απειλήσουν, τότε ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να βάλει από κάτω του δύο εκ των Μάλαγα, Λοκομοτίβ Κουμπάν, Εφές και Ερυθρό Αστέρα.
Κι όλα αυτά για να πάρει απλά την τέταρτη θέση που θα μειώνει αισθητά τις πιθανότητες πρόκρισης στο final 4 του Βερολίνου. Συνεπώς μπορεί κανείς εύκολα να αντιληφθεί το γιατί από την τέταρτη αγωνιστική του TOP 16 ο Παναθηναϊκός δίνει έναν τελικό για την συνέχεια του στον θεσμό. Κόντρα στην Λοκομοτίβ Κουμπάν του Γιώργου Μπαρτζώκα, από την οποία έχασε δύο φορές στην πρώτη φάση των ομίλων, η ομάδα του Τζόρτζεβιτς θα πρέπει να βάλει τα καλά της και να πάρει το διπλό, διότι η συνέχεια στην Ευρωλίγκα για τους πράσινους θα είναι αβέβαιη από νωρίς.