Λέξη που καίει σ’ αυτή τη χώρα, όπως καταλάβαμε άπαντες και το Σάββατο στη Λεωφόρο. Ας τελειώνουμε λοιπόν, γιατί η κατάσταση έχει γίνει απελπιστικά βαρετή και ψεύτικη:
– Η αστυνομία δεν μπορεί να “επαληθεύεται” αλλά, ιδίως όταν γνωρίζει και αναμένει περιστατικά, να προλαμβάνει ή να αντιδρά στην αθλιότητα, γιατί αυτός είναι ο ρόλος της. Και βέβαια, οι αστυνομικοί δεν είναι χούλιγκαν για να απαντούν με τον ίδιο τρόπο στις απαράδεχτες συμπεριφορές που δέχονται. Η θέση τους είναι πολύ υπεύθυνη, βοηθητική προς τον πολίτη. Χρειάζεται παιδεία για να διαχειριστούν καταστάσεις και να κάνουν σωστά τη δουλειά τους.
– Η δικαιοσύνη να τελειώνει με τις υποθέσεις άμεσα και όχι να σέρνονται επί σειρά ετών, δίνοντας το δικαίωμα στους κατηγορούμενους για τραμπουκισμούς, απέναντι σε οικογένειες, όλο το διάστημα της εκκρεμοδικίας τους.
– Οι ποδοσφαιρικοί άρχοντες ας μετριάσουν το παραγοντιλίκι τους. Θα ζήσουν και έτσι. Αν στις 18.10 σημειώθηκε μία παραβατική συμπεριφορά, που επισύρει μία συγκεκριμένη απόφαση, άμεσα μπορούν να ανακοινώσουν χωρίς να αιωρούνται παρασκήνια, συζητήσεις, πιέσεις, συνωμοσίες κλπ. Γρήγορες και καθαρές αποφάσεις, ανεξαρτήτως προσώπων, ομάδων, συνθηκών.
– Οι οργανωμένοι οπαδοί ας αποφασίσουν τι είναι αυτό που θέλουν από τον εαυτό τους: Να είναι δίπλα στην ομάδα τους ή να έχουν την ταμπέλα της συμμορίας που ντιλάρει εντός και εκτός αθλητικών δραστηριοτήτων.
– Οι φίλαθλοι, δεν αρκεί να είναι παρατηρητές στην αθλιότητα για να προστατεύουν αυτό που αγαπούν ή για να μην είναι μέρος του προβλήματος. Δυστυχώς ή ευτυχώς. Και δεν εννοώ να γίνουν αστυνομικοί ή να βάλουν τα στήθη τους μπροστά. Πριν από λίγες εβδομάδες παρακολούθησα το βαφτιστήρι μου, εννέα ετών να παίζει ποδόσφαιρο στην ομάδα του. Στον αγώνα υπήρχε διαιτητής. Οι γονείς που βρίσκονταν στην εξέδρα (όχι όλοι), φώναζαν εναντίον του ρέφερι, για αποφάσεις που έπαιρνε ή όχι. ΣΟΚ. Ένα παιδάκι σε κάθε σφύριγμα σχεδόν, διαμαρτυρόταν. ΣΟΚ. Στο τέλος, μία μαμά αστειευόταν με το παιδί της και εκείνο της έλεγε για τον διαιτητή. ΣΟΚ. Που είναι η χαρά των παιδιών αυτών που παίζουν ποδόσφαιρο με τους φίλους τους και είναι μόλις εννέα ετών; Αρκεί λοιπόν να μην ψάχνουν συνεχώς δικαιολογίες, οι γονείς – φίλαθλοι – “εκπαιδευτικοί”. Να μην ποτίζουν τα παιδιά τους με το δηλητήριο της διαιτησίας ή οποιοδήποτε άλλο δηλητήριο και ας χειροκροτούν ό,τι εκείνοι θαυμάζουν, σέβονται, εκτιμούν.
Και τέλος, εμείς, οι δημοσιογράφοι: Ας διαλέξει ο καθένας τον ρόλο του. Αν θέλει να είναι διοίκηση σε μία ομάδα, αν θέλει να ηγείται της θύρας 4, 7, 13 ή 21, αν θέλει να εξυπηρετεί τα μικροσυμφέροντα των αφεντικών του, αν θέλει να είναι συνάδελφος, αν θέλει να είναι ρουφιάνος, αν θέλει… αν θέλει… αν θέλει.
Εγώ αυτό που θέλω για τον εαυτό μου, – χωρίς να έχω επιθυμία να επιβάλω σε κανέναν τη γνώμη μου – και παράλληλα δίχως να υποστηρίζω πως έχω δίκιο, την ώρα που κανείς δεν μπορεί να μου πει πως έχω άδικο, είναι να “φτιάχνομαι” με τους ήρωές μου, να ανατριχιάζω με λόγια όπως αυτά του Δημήτρη Θεοφάνη του Παναθηναϊκού (αν και δεν είμαι σίγουρος πως παίζοντας στη σημερινή εποχή, με αυτά που γίνονται, μελλοντικά θα έλεγε κάτι αντίστοιχο που μπορείτε να δείτε στο βίντεο), να ονειρεύομαι ότι τα μικρά, αγνά και γεμάτα αγάπη παιδιά δεν θα “πεθάνουν” από το δικό μου δηλητήριο. Μακάρι να μην “πεθάνουν” από κανενός, αλλά σίγουρα όχι από το δικό μου. Ας αναλάβει ο καθένας τη δική του ευθύνη, την ώρα που βλέπουμε αυτά τα πλάνα, με αυτά τα πρόσωπα… Η ζωή μας είναι γεμάτη από επιλογές. Ας κάνει ο καθένας τις δικές του… Και ας ασχολείται πρωτίστως μ’ αυτές, πριν αποφασίσει να κρίνει τους πάντες και τα πάντα. Γιατί ως γνωστόν η άποψη είναι σαν… ξέρετε τι. Ο καθένας έχει από μία.