Κάτι τέτοιες μέρες, παραμονές ενός μεγάλου αγώνα, σκέφτομαι πόσο άτυχοι είναι οι ήρωες που έκαναν τα ελληνικά ντέρμπι τόσο ξεχωριστά.
Άνθρωποι όπως ο Σιδέρης, ο Γιούτσος, ο Νέστορας, ο Πούλιος και δεκάδες άλλοι, προηγούμενων δεκαετιών. Άτυχοι αυτοί, καθώς δεν υπάρχουν (πολλά και ενδεικτικά) πλάνα δράσης τους, άτυχοι και εμείς που μόνο ακούμε γι’ αυτούς. Σκέφτομαι επίσης, πως μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’80, την ώρα που στην Ευρώπη οι τηλεοπτικές παραγωγές είχαν περάσει στο επόμενο επίπεδο, εμείς εδώ, παλεύαμε να δούμε τον Μητσάρα, τον Μουστάκια, τον Θωμά, τον (Λ)άγιος, τον Μεγαλέξανδρο, τον Βάσια και όλους τους ήρωες των παιδικών μας χρόνων, μέσα από ένα μονοκάμερο τηλεοπτικό συνεργείο (όπου πήγαινε και αυτό).
Φτάσαμε στο 2015, όπου τα μονοκάμερα μας έχουν αφήσει χρόνους. Βλέποντας τα πλάνα από την πρόβα της sky cam στο Καραϊσκάκης, ενόψει του Ολυμπιακός – ΑΕΚ, σκέφτομαι πόσο τυχεροί είμαστε, που τουλάχιστον σε τηλεοπτικό πεδίο, οι παραγωγές είναι επιπέδου τελικών μεγάλων διοργανώσεων. Και δεν είναι μόνο η sky cam.
Πλέον οι παίκτες, με τις λήψεις που υπάρχουν είναι σαν να παίζουν μπάλα στο σαλόνι του καθενός μας… Και οι στιγμές, οι όμορφες στιγμές που προσφέρουν οι ποδοσφαιριστές, όπως βλέπετε και στο βίντεο, μένουν για πάντα…