Η ΑΕΚ με τη νίκη της στη Βέροια κρατήθηκε κοντά στην κορυφή κι αυτό είναι πολύ σημαντικό για την ψυχολογία τόσο της ομάδας όσο και του κόσμου. Στο χθεσινό ματς πάντως αποδείχθηκε για δεύτερη συνεχόμενη αγωνιστική ότι όσο κι αν αρέσει σε όλους τους ποδοσφαιρόφιλους να βλέπουν στην ίδια ενδεκάδα παίκτες με την ικανότητα και την κλάση του Μπουονανότε, του Βάργκας και του Μάνταλου, αυτό δεν είναι εφικτό να συμβαίνει. Ο λόγος είναι απλός. Κανένας απ’ τους τρεις δεν είναι εξτρέμ και δεν μπορεί να παίξει με επιτυχία πάνω στη γραμμή. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι και οι τρεις όταν βρέθηκαν στον άξονα κατάφεραν να προσφέρουν πολύ περισσότερο, απ’ όταν κινήθηκαν στα άκρα, όπου έμοιαζαν μπλοκαρισμένοι, μη μπορώντας να προσφέρουν στην ομάδα. Λογικό αφού κινούνταν έξω από τα …νερά τους.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι στο β’ ημίχρονο, από τη στιγμή δηλαδή που ο Δέλλας άρχισε να ανακατεύει την …τράπουλα, η ΑΕΚ έδειξε πολύ καλύτερο αγωνιστικό πρόσωπο. Αρχικά ο Μπουονανότε σκόραρε το πρώτο γκολ και στη συνέχεια με την είσοδο του Πλατέλλα και του Μπαρμπόσα, η Ένωση πήρε τη σπουδαία νίκη. Ο προπονητής της Ένωσης δικαιούται ένα μεγάλο μερίδιο από τη νίκη αυτή, αφού με τις κινήσεις του όχι μόνο δεν παρασύρθηκε από την αρνητική εξέλιξη του ματς, αλλά το “πάλεψε” με όλα τα “όπλα” που είχε στη διάθεσή του για να το φέρει …τούμπα και τα κατάφερε. Πήρε το ρίσκο του, έπαιξε ακόμα και με μόλις έναν “κανονικό” στόπερ και ουσιαστικά χωρίς αμυντικό χαφ στα τελευταία λεπτά και δικαιώθηκε.