Νίκη αγνοείται. Για ένατο (9ο) συνεχόμενο επίσημο παιχνίδι. Το χειρότερο ρεκόρ στη μεταπολεμική (ποδοσφαιρική) Ελλάδα για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Η “λευκή” ισοπαλία στη “National Arena” του Βουκουρεστίου κόντρα στη Ρουμανία δεν έδωσε τους πολυπόθητους (για ψυχολογικούς λόγους) τρεις βαθμούς, έδωσε όμως λόγους για να ελπίζει σε μια καλύτερη μέρα από εδώ και στο εξής.
Η Εθνική ομάδα οφείλει (και πρέπει) να βρει την χαμένη της ταυτότητα και να επαναφέρει άμεσα το στιλ παιχνιδιού που την οδήγησαν στις επιτυχίες την τελευταία 12ετία. Δεν είναι εύκολο, ειδικά όταν κόποι πολλών χρόνων γκρεμίζονται μέσα σε 6 μήνες. Για τον οποιοδήποτε λόγο, δεν έχει σημασία. Το χτίσιμο χρειάζεται χρόνο, το γκρέμισμα όχι. Άρα, πρωτίστως προέχει η υπομονή. Αυτό πρέπει να περάσει στα αποδυτήρια και στους παίκτες της Εθνικής ο Κώστας Τσάνας και ο νέος τεχνικός που θα έρθει. Όταν έρθει. Ελπίζουμε σύντομα.
Ένα σημαντικό στοιχείο που πρέπει να ξαναβρεί είναι η αλληλοεκτίμηση και ο αλληλοσεβασμός. Στον αγώνα με τη Ρουμανία υπήρχαν πολλά περιστατικά που έβλεπες κάποιον ή κάποιους στην παραμικρή στραβή, κακή ή ανάποδη πάσα να γκρινιάζουν στον συμπαίκτη τους. Όπως, όμως έβλεπες και κάποιους άλλους που σε ανάλογη περίπτωση έτρεχαν και συμπαραστέκονταν στον συμπαίκτη τους με ένα νεύμα, με ένα νόημα, με ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Αυτό είναι κάτι που το έχει ανάγκη η ελληνική ομάδα στην προσπάθεια αναζήτησης του παλιού καλού εαυτού της.
Επίσης, κανείς από τους πρωταγωνιστές δεν οφείλει να απολογείται στον κόσμο ή στους δημοσιογράφους για μια άσχημη εμφάνιση ή μια σειρά άσχημων εμφανίσεων, όταν αυτές συνοδεύονται από τα επιθυμητά αποτελέσματα. Ούτε όταν δεν συνοδεύονται. Όλοι έχουν κακές στιγμές. Άλλωστε, όλα αυτά τα χρόνια των επιτυχιών υπήρξαν πολλά βράδια άσχημων εμφανίσεων, μόνο που η Εθνική είχε τον τρόπο να παίρνει αυτό που έψαχνε πάντα ή σχεδόν πάντα. Όλοι θυμούνται τις επιτυχίες και τους πανηγυρισμούς. Κανείς μα κανείς τις άσχημες εμφανίσεις. Ουδείς μεγάλωσε βλέποντας το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα να είναι θελκτικό με την απόδοσή του. Οι επιτυχίες ήρθαν με συνολική δουλειά, εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου. Ήταν όλοι μια γροθιά, μια οικογένεια.
Οι διεθνείς βρίσκονται σε μια ώριμη στιγμή της καριέρας του. Διαθέτουν και ποιότητα και εγωισμό, αρκεί αυτόν να το βάζουν πάνω από κάθε προσωπικότητα για να μετουσιωθεί σε επιτυχίες για την Εθνική. Πρέπει να “χτίσουν” ξανά τη νέα Εθνική σκαλοπάτι-σκαλοπάτι. Αρκεί να θυμηθούν ή να τους θυμίσει κάποιος ότι πρέπει να συμπληρωθούν κάποια βασικά κομμάτια. Με την απώλεια κάποιων εξ αυτών ο δρόμος θα εξακολουθήσει να είναι δύσβατος και σκοτεινός.
ΥΓ: Ακόμα και αν κέρδιζε η Εθνική τη Ρουμανία με κάποιο γκολ από τα σουτ του Κονέ, πάλι κανένας δεν θα ήταν ευχαριστημένος. “Ναι, κέρδισε… Όμως, δεν έπαιξε μπάλα”. Οπότε, παίξτε μπαλίτσα για το αποτέλεσμα και άστους να λένε.