Βρέθηκα στα μέρη της Πορτογαλίας μάλλον από.. σπόντα (έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα και αναφέρονται στο προηγούμενο κομμάτι της αναδρομής μους) όμως από την πρώτη στιγμή ένιωσα την «γιορτή» όπως την ήθελαν οι Πορτογάλοι κι όχι μόνον!
Προπάντων ένιωσα την αύρα που συνόδευε τη «γαλανόλευκη» σε ετούτη την «τρελή» πορεία κόντρα σε οτιδήποτε θα μπορούσε να της σταθεί εμπόδιο!
(Έξω από το γήπεδο Ζορζ Αλβαλάδε, λίγο πριν το ματς Ελλάδα – Γαλλία)
Έλλειψη άγχους + άγνοια κινδύνου = Θρίαμβος!!
Η Ελλάδα κατάφερε να πάρει την πρόκριση από την όμιλό της έχοντας αγχωθεί περισσότερο στο μοναδικό ματς όπου έπαιζε για.. τρία αποτελέσματα! Αυτό με τη Ρωσία στο κοσμοπολίτικο Αλγκάβρε της νότιας Ιβηρικής χώρας!
Το πανηγύρι είχε αρχίσει μετά την πρόκριση της εθνικής στους «8» της διοργάνωσης! Επί της ουσίας ο στόχος επετεύχθη κι αυτό είναι το ΠΡΩΤΟ μυστικό της επιτυχημένης πορείας στην συνέχεια. Η «γαλανόλευκη» από εκεί και πέρα έπαιζε σαν αουτσάϊντερ μην έχοντας τίποτε να χάσει! Ξέρετε τι είναι αυτό για έναν Έλληνα; Τα πάντα…
(No comment)
Το είχα κατά νου μέσα από τις καταγραφές της Ιστορίας (πάντα μου άρεσε αυτό το μάθημα στο σχολείο) όμως μέσα από την ποδοσφαιρική «τριβή» στην εν λόγω διοργάνωση το νιώθαμε όσο περνούσαν οι μέρες όλο και πιο πολύ!
Παράλληλα με την επαγγελματική μου ιδιότητα ένιωσα από την επόμενη μέρα την πίεση καθώς στην πατρίδα, κι όπου αλλού αναπνέει ο Ελληνισμός, το πράγμα.. «αγρίευε» σύμφωνα με τις ανάγκες της ενημέρωσης..
Την επομένη της πρόκρισης της εθνικής μάθαμε και τον προσεχή αντίπαλό μας, τη Γαλλία καθώς νίκησε με 3-1 τους Ελβετούς!
(Το μήνυμα στο πούλμαν που μετέφερε την Εθνική Ελλάδος στο Euro 2004 με το σύνθημα :
“Η Αρχαία Ελλάδα είχε δώδεκα θεούς, η σύγχρονη έντεκα!”)
Ταξιδέψαμε την επομένη του αγώνα με τους Ρώσους για την Λισαβόνα, οδικώς, με 2-3 στάσεις στο δρόμο καθώς είχαν αρχίσει η απαιτήσεις για της «ζωντανές» τηλεφωνικές ανταποκρίσεις! Μα, δεν μας καλούσαν μόνον από το Μαρούσι (ΑΝΤ1) αλλά κι από άλλα ΜΜΕ κυρίως επαρχιακά, λόγω των γνωριμιών στο χώρο, όπου ήθελαν άπαντες μια κουβέντα, μια εκτίμηση… Κάτι τέλος πάντων από «πρώτο χέρι»!
Η σιωπή (!) του ρεπόρτερ και η “φωνή” της καρδιάς!
Τα περισσότερα βέβαια τα έμαθα κι εγώ όταν το απόγευμα της Δευτέρας 21 Ιουνίου έπρεπε να πάω στο ξενοδοχείο της εθνικής προκειμένου να κανονίσω με τον Βρύζα να βγει «ζωντανός» στο δελτίο ειδήσεων!
Εκεί πήρα την πρώτη μεγάλη κρυάδα καθώς η παρουσιάστρια του κεντρικού δελτίου ειδήσεων αξίωσε να μην κάνουμε εμείς ΚΑΜΙΑ ερώτηση ενώ άμεσα μου έγινε αντιληπτό πως η οδηγία της όπως μεταφέρθηκε από τον σκηνοθέτη (έναν αξιόλογο κατά τ’ άλλα άνθρωπο, τον Γιώργο Νταούλη) ήταν πως το πλάνο έπρεπε να «κλείσει» στον συνεντευξιαζόμενο χωρίς να φαίνεται ούτε… ίχνος, ούτε σκιά του ρεπόρτερ δίπλα του! Επί της ουσίας κρατούσα το μικρόφωνο στις «ζωντανές» συνεντεύξεις!! Ο Βρύζας μάλιστα μου είπε τότε :
«Καλά εσύ δεν μίλησες καθόλου.. Δεν με ρώτησες κάτι, Ντρέπεσαι;» Τι να του πω εκείνη την ώρα… Άστο να πάει στην ευχή! Ας απολαύσω τις στιγμές, σκέφτηκα, κι ας γίνει ότι είναι να γίνει!
Ανέβηκα στο δωμάτιο του Ζήση – είχαν ρεπό οι παίκτες την επόμενη μέρα – για να δούμε μαζί το ματς της Ελβετίας με την πιθανή επόμενη αντίπαλο, τη Γαλλία. Όλα ήταν άνετα κι αυτό που κατάλαβα αμέσως είναι πώς τους παίκτες ΔΕΝ τους ένοιαζε και τόσο ποιος θα ήταν ο επόμενος αντίπαλος! Λίγο βλέπαμε το ματς, περισσότερο μιλούσαμε «περί ανέμων και υδάτων» κάτι που είναι αλήθεια πως χαλαρώνει τους ποδοσφαιριστές όταν είναι στα ξενοδοχεία..
«Εδώ που φτάσαμε, είναι επιτυχία! Από εδώ και πέρα ότι και να πετύχουμε είναι… σούπερ!» μου είπε πριν καν μάθουμε τον επόμενο αντίπαλο! Και δνε ήταν μια μεμονωμένη άποψη αυτή.. Πρέπει να έβγαινε από όλους στα αποδυτήρια..
Λίγο πριν φύγω από το δωμάτιο, πέρασε έξω από την ανοιχτή πόρτα ο Ντέμης Νικολαϊδης!! Ο Βρύζας είχε δεχθεί κίτρινη με τους Ρώσους και δεν θα έπαιζε στο επόμενο ματς. Ο Ντέμης όπως όλα έδειχναν θα ήταν η πιθανότερη επιλογή για την κορυφή της επίθεσης!
«-Ρε συ, έχω λίγο άγχος τώρα! Έχεις κανένα τσιγάρο;» είπε ο Ντέμης κι ο Βρύζας του απάντησε, όπως θυμάμαι:
«-‘Ελα έχω κάτι ξεχασμένα Μπάλμπορο.. Τι έπαθες; Θα παίξεις με τους Γάλλους και θα το καθαρίσεις!!»
Ο Ντέμης μπήκε στο δωμάτιο και παίρνοντας ένα τσιγάρο μας είπε :
«-Δεν είναι αυτό ρε φίλε… Απλά δεν ξέρω πόσο θα αντέξω! Ξέρεις πως έχω ένα πρόβλημα στη γάμπα. Στην Ελβετία (όπου και έγινε το βασικό στάδιο προετοιμασίας της εθνικής) έκανα 27 (!!) ενέσεις για να αντέξω να μην πονάω, τουλάχιστον!»
Με σόκαρε αυτό που είπε, όμως στο βλέμμα του είδα την απόφασιστικότητά του. Το ίδιο γαλήνιο βλέμμα εντόπισα και στο Ζήση! Κι ας ήταν εκτός πλάνων!
«Θα μπω μέσα κι ότι βγει! Για ένα τέτοιο ματς ζω… Κι ας με βγάλουν σηκωτό! Ξέρεις πως είμαι εγώ.. Ούτε που με νοιάζει τώρα.. Ότι έχω και δεν έχω θα το δώσω.. Κι ότι γίνει!» ήταν η τελευταία κουβέντα του Ντέμη πριν φύγει!
(Ο Νικολαίδης ανάμεσα σε Λιλιάμ Τουράμ και Ντακούρ)
Η Λισαβόνα είναι μια υπέροχη πόλη. Δέος σου προκαλεί το τεράστιο άγαλμα του Ιησού Χριστού στη μια πλευρά της γέφυρας της 25ης Απριλίου. Ήθελα να το δω από κοντά… Αμ δε! Τρέχαμε ολημερίς με την κάμερα προκειμένου, παράλληλα με τις «ζωντανές τηλεφωνικές» ανταποκρίσεις να στέλνουμε και οπτικό υλικό!
Ο ΑΝΤ1 έπαιρνε υλικό μέσω του πρώτου ιδιωτικού, τότε, σταθμού της Πορτογαλίας, τον SIC! Έστελνα υλικό 3-4 φορές την μέρα.. Από νωρίς οι δημοσιογράφοι του SIC με συμπάθησαν κι ως καλοί ποδοσφαιρόφιλοι, οι περισσότεροι, μου εύχονταν νίκη της Ελλάδας επί της Γαλλίας..
(Tο κεντρικό στούντιο του σταθμού SIC με τους πολλούς “φιλέλληνες” φιλάθλους)
Πρόλαβα, στο ελάχιστο ενδιάμεσο, να βγω κάποιες βόλτες στην ιστορική πρωτεύουσα της χώρας. Να δω κάποια εμπορικά κέντρα που ήταν ανοιχτά ως τις 12 το βράδυ (!!) Να δω το Oceanário (ένα απίστευτο θαλάσσιο «μουσείο» – ενυδρείο με πλάσματα από όλες τις θάλασσες του πλανήτη μας) και περπατώντας στην παραλία να δω αραγμένο και το επιβλητικό γιοτ του Ρομάν Αμπράμοβιτς με τρία (!) ελικοδρόμια πάνω του..
«Γαλλία ελθών και τέσον η σειρά σου»… τρέλα!!
To ματς με τη Γαλλία έγινε στο στάδιο «Ζορζ Αλβαλάδε» το γήπεδο της Σπόρτιγκ Λισαβόνας, αυτό με τα παρδαλά καθίσματα στις εξέδρες! Φθάνοντας εκεί, κανά δύο ώρες πριν την έναρξη είδα με δέος εκατοντάδες Έλληνες φιλάθλους και ένα τεράστιο πανό κρεμασμένο στην εξωτερική περίμετρο με… Ποντιακή φράση :
«Γαλλία ελθών και τέσον η σειρά σου, ναϊλή εσέ..» (Γαλλία ήρθε και η δικιά σου η σειρά, αλλοίμονό σου) Δέος κι ανατριχίλα μαζί… Πριν μπούμε στις εξέδρες έτυχε να βρούμε κάποιους Γάλλους συναδέλφους οι οποίοι μας το ξεκαθάρισαν :
«Δεν είναι και τόσο αουτσάϊντερ η Ελλάδα απόψε! Εάν μας… τρέξετε, πολλοί δικοί μας αστέρες δεν θα αντέξουν!» μας είπαν.. Όντως η εθνική μας έτρεξε πολύ σε εκείνο το ματς. Ακόμα και τώρα ορισμένα στελέχη εκείνου του θαύματος λένε πως η «γαλανόλευκη» έκανε κόντρα στη Γαλλία το καλύτερο παιχνίδι της στη διοργάνωση!
Όλοι πήγαν περίφημα. Ο Ντέμης έτρεξε για 61 λεπτά… Τέσσερα λεπτά πιο μετά ο Χαριστέας πέτυχε το γκολ της νίκης!! Τρέλα… Με ή χωρίς «ζωντανές» συνδέσεις όλα ήταν μια τρέλα. Την άλλη μέρα όταν μπήκα στο SIC για να στείλω τις ανταποκρίσεις, οι Πορτογάλοι με χειροκρότησαν!! Ο αντίκτυπος των ποδοσφαιρικών επιτυχιών ήταν αισθητός ΠΑΝΤΟΥ, σε κάθε τι Ελληνικό! Μάλιστα οι Πορτογάλοι συνάδελφοι έγιναν ακόμα πιο ένθερμοι “οπαδοί” της Ελλάδας ευχόμενοι νίκη της “γαλανόλευκης” επί των Τσέχων τους οποίους φοβόταν περισσότερο!!
Τρέλα και στις συνδέσεις για τις συνεντεύξεις των πρωταγωνιστών στα δελτία ειδήσεων των ιδιωτικών καναλιών όπου παραλίγο να γίνει Τζακ – Ποτ!
Ο Αντώνης Νικοπολίδης άργησε να έρθει στη σύνδεση για τον ΑΝΤ1 περίπου μισή ώρα… Το άγχος, μαζί με τη γκρίνια από το studio στο Μαρούσι, ακόμα το θυμάμαι!
Ποιος άραγε να συνυπολογίσει πως για να «κλείσουμε» τον γκολκίπερ έπρεπε να περιμένουμε έξω από το ξενοδοχείο της εθνικής ως τις 04.00 τα ξημερώματα;
Σε έναν άλλο τηλεοπτικό σταθμό ο Τάκης Φύσσας έβγαλε το ακουστικό κι έφυγε (!!) όταν κατάλαβε πως στην άλλη πλευρά της «γραμμής» ήταν ο δημοσιογράφος και κατά πολύ επικριτής της εθνικής Γιώργος Γεωργίου! Την ίδια ώρα είδα τον Καραγκούνη να γκρινιάζει επειδή σε έναν άλλο τηλεοπτικό σταθμό είχαν στο πάνελ συγγενικό του πρόσωπο με το οποίο ο ίδιος δεν είχε καλές σχέσεις…
Ο δε Νικοπολίδης μας είπε μετά τη συνέντευξη : «Ρε σεις.. Ποιος είναι αυτός με τον οποίο μιλήσατε σε ένα ρεπορτάζ στο χωριό μου; Εσείς είπατε πως είναι ο πατέρας μου, αλλά ο πατέρας μου έχει πεθάνει πριν λίγα χρόνια!!» Τρέλα!!
Φύγαμε την επόμενη μέρα για το Οπόρτο όπου μας περίμενε ο ημιτελικός με την Τσεχία. Για όσους δεν θυμούνται τόσο καλά, η συγκεκριμένη ομάδα ήταν μέχρι εκείνη την ώρα η πιο «αξιόπιστη» η πιο δυνατή ομάδα κι αρκετά ποιοτική στη διοργάνωση.
Το «μαγικό» τριήμερο στο Οπόρτο
Πλέον όλα κινούνταν σε μια άλλη διάσταση στη διοργάνωση. Η Ελλάδα ήταν στα ημιτελικά, εμείς τρέχαμε σε κάθε τι που θα είχε ενδιαφέρον για τα κανάλια ενώ μαθαίναμε πως κι ο κόσμος … παγκοσμίως άρχισε να «ξεφεύγει». Τα πρώτα τσάρτερ με φιλάθλους χωρίς εισιτήριο (!!) άρχισαν να καταφθάνουν στην Πορτογαλία. Στα διεθνή ΜΜΕ προβάλλονταν τα επινίκια στις πλατείες της Αθήνας κι όπου αλλού υπάρχει Ελληνισμός.
Στην πρώτη προπόνηση, στην Μπράγκα, πριν τον ημιτελικό είδαμε τόσους πολλούς εκπροσώπους του Τύπου από κάθε γωνιά του πλανήτη. Οι Γερμανοί καμάρωναν με ατέλειωτα αφιερώματα τον «Ρεχακλή» τους, Κινέζοι και Γιαπωνέζοι μας ρωτούσαν για τον πληθυσμό της Ελλάδας, τα… χούγια μας, τα εν γένει ενδιαφέροντά μας! Μετά την προπόνηση, ξανά.. τρέλα! Ο Ζαγοράκης μας έλεγε :
«Αφήστε ήσυχους τους ανθρώπους μας στην Ελλάδα! Πείτε κάτι.. Πήραν χθες τον πατέρα μου στο χωρίο και τον περιέφεραν στα χέριά λες και είναι ο επιτάφιος!!»
Ακόμα πιο εντυπωσιακό και το τηλεφώνημα του Βρύζα τα ξημερώματα!:
«Αποστόλη… Κάντε κάτι! Ο παππούς μου θέλει να βγει από το σπίτι για να πάει στα χωράφια κι ένα τηλεοπτικό συνεργείο είναι έξι το πρωί έξω από την αυλή! Φοβάται ο άνθρωπος..»
Στον Πορτογαλικό βορρά είχε πολύ δουλειά αλλά είχε και τα καλά. Πώς να ξεχάσω τις όμορφες βραδιές όπου Έλληνες – Πορτογάλοι – Τσέχοι και άλλοι γλεντούσαν μαζί στις πλατείες του Οπόρτο δίπλα από τον ποταμό Ντούρο;
Λάτρες της μπύρας οι Τσέχοι αλλά ως εκεί. Οι «δικοί» μας δοκίμαζαν και το πολύ καλό ντόπιο κρασί. Εγώ δεν προλάβαινα και πολλά από δαύτα λόγω της δουλειάς!
Με τη διαφορά της ώρας τα πρώτα τηλεφωνήματα, για ανταποκρίσεις, ξεκινούσαν από τις 04.30 (!!) τοπικής ώρας. Βλέπετε λόγω της διαφοράς – δύο ώρες – έπρεπε να κανονίσουμε για την πρώτες κουβέντες στην εκπομπή του Παπαδάκη η οποία ξεκινούσε, κι αυτή, με εθνική Ελλάδος από τις πέντε το πρωί!
Ούτε την ονομαστική εορτή, βέβαια, μπόρεσα να χαρώ, καθώς την παραμονή του αγώνα με την Τσεχία (στις 30 Ιουνίου, της Σύναξης των Δώδεκα Αποστόλων) ο φόρτος εργασίας ήταν σχεδόν ελέγχου!
Χαρακτηριστικό το συμβάν στο κανάλι SIC του Οπόρτο όταν στην 2η ή την 3η φορά που πήγα τρέχοντας εκείνη τη μέρα πήρε η μάνα μου για να μου πει Χρόνια Πολλά.. Και η αντίδρασή μου σαν χτύπησε το κινητό;
Δίχως να προλάβω να δω το νούμερο άρχιζα να φωνάζω : “Έλα μάστερ.. Έχουμε αργήσει! Δες εικόνα κι όταν τη δεις πες να κάνουμε τσεκ και γρήγορα Play-Out! Γρήγορα γιατί θα χαθεί το κύκλωμα…” Σαν τώρα το θυμάμαι κι αυτό..
“Μάνα εσύ είσαι; Πάρε πιο μετά.. Θα δούμε πότε… Αργότερα, αύριο.. Θα δούμε!” της είπα.. Χρόνια μετά το μετανιώνω.. Γυρίζοντας το χρόνο πίσω όμως δεν ξέρω τι άλλο θα έλεγα.
Ακριβώς πριν από 15 χρόνια, όταν ο Δέλλας “πάγωσε” το χρόνο!!
Την ημέρα του αγώνα, σαν σήμερα πριν από 15 χρόνια θα μου μείνουν αξέχαστα δύο πράγματα! Στο 2ο λεπτό όταν από το σουτ του Ροζίτσκι – μεγάλος παίκτης πράγματι – η μπάλα βρήκε στο οριζόντιο δοκάρι και μετά από τη δύναμη την ψάχναμε κοντά στην οροφή του “Ντραγκάο” και το δεύτερο, λίγο πριν τη λήξη της κανονικής διάρκειας..
Μου τηλεφώνησαν από Αθήνα να βγω από το γήπεδο και να στηθώ για το Live αμέσως μετά τη λήξη όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα! Πέρασα περιμετρικά του γηπέδου και την ώρα που ήμον ακριβώς πίσω από την εστία της εθνικής – κοντά στο 90′ – έκανε επίθεση η Τσεχία. Ο Κόλερ στόπαρε πραγματοποιώντας γυριστό σουτ. Ήμουν ακριβώς πίσω από το τέρμα όταν είδα τη μπάλα να έρχεται ολοταχώς προς τα δίχτυα μας! “Πάει το φάγαμε..” σκέφτηκα αστραπιαία, ώσπου να με προλάβει το… πεπρωμένο, καθώς η μπάλα 5-6 μέτρα πριν την εστία μας και τον Νικοπολίδη εκτός τροχιάς της, πήρε φάλτσα (!!) και έφυγε άουτ… Το είδα ακριβώς σε μια νοητή ευθεία από την αρχική της πορεία.. Αμέσως άρχισα να τρέχω προς την έξοδο, για να βρω το τηλεοπτικό συνεργείο για την “ζωντανή” σύνδεση πιστεύοντας περισσότερο από κάθε άλλη φορά πως θα πάμε στον τελικό!
Δεν είδα Live το “ασημένιο” γκολ του Δέλλα με το οποίο τέλειωσε πρόωρα η παράταση. Είδα τους Έλληνες στην εξέδρα – μέσα από το διαχωριστικό κομμάτι του γηπέδου – να χοροπηδάνε! Είδα τους Τσέχους να βαράνε τα κεφάλια τους στα κάγκελα... Και μετά δεν πρόλαβα να δω τίποτε άλλο καθώς ήμουν στον “αέρα” για τις ανάγκες της σύνδεσης αλλά ΚΑΙ μεταφορικά!!
Με το γκολ “φύγαμε για τον τελικό και ψάξτε για εισιτήρια για Λισαβόνα!” (όπως έγινε το σύνθημα στις επόμενες ώρες) Για να περάσουμε στις επόμενες αλησμόνητες στιγμές που ζήσαμε ώστε να ομορφαίνουν εσαεί την ύπαρξή μας!! Κι έγιναν ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ στις επόμενες μέρες!!
Συνεχίζεται…