Κώστας Τριγκώνης και Ιορδάνης Πασχαλίδης αναδείχθηκε Παγκόσμιοι πρωταθλητές πριν από μερικές ημέρες στην Ιταλία και ο πρώτος μίλησε για τις δυσκολίες του αθλήματος.
Αναλυτικά τα όσα είπε στον Novasport FM:
«Σταδιακά αρχίζουμε να το ανορθώνουμε ξανά. Εμείς από τότε που ξεκινήσαμε το 2005, μόνο εκείνη τη χρονιά δεν πήραμε κάποιο μετάλλιο σε μεγάλη διοργάνωση και τους Ολυμπιακούς Αγώνες, όπου σκίστηκε το πανί μας. Αφαίρεσαν άθλημα από το πρόγραμμα των Αγώνων και υπήρξε μία γενικότερη πτώση του. Ευελπιστούμε, όμως, ότι στο μέλλον τα πράγματα θα είναι καλύτερα.
Το άθλημα μπήκε ξανά στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων με μεικτά πληρώματα και θα μπορέσουμε να κάνουμε το κάτι διαφορετικό. Σίγουρα θα έρθουν περισσότεροι αθλητές σε αυτό το αγώνισμα. Στο παρελθόν υπήρχαν αθλητές που κυριαρχούσαν στην κλάση, όπως και εμείς για μία περίοδο, και είχαν επιτυχίες σε άλλες κατηγορίες Καταμαράν.
Ουσιαστικά μεταφέρεις την εμπειρία σου από το ένα σκάφος στο άλλο. Το Tornado είναι το γρηγορότερο σκάφος που έχει τρέξει στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στο εξωτερικό υπάρχει μία τελείως διαφορετική δομή, υπάρχει μία γενική οργάνωση και το κάθε άτομο μαθαίνει μία τάση για να τον σπρώξουν στις συγκεκριμένες κατηγορίες. Προσωπικά, πιστεύω ότι τα χαρακτηριστικά των Ελλήνων είναι ιδανικά για τις συγκεκριμένες κατηγορίες. Ο Έλληνας είναι δουλευταράς και aggressive. Το άθλημα θέλει μία ιδιοσυγκρασία που να μην είναι κοινότυπη και να μην είναι του “καναπέ”. Θέλει να είσαι ένας “αλήτης”. Δυστυχώς, δεν υπάρχουν άλλα πληρώματα μετά από εμάς. Ο Νίκος Μαύρος και ο Αλέξης Ταγαρόπουλος.
Συνήθως σε αυτό το άθλημα είναι κυρίως στα 32 και πρέπει να έχεις σώας τα φρένας για να τρέχεις. Θυμάμαι ότι κάναμε προπονήσεις με την ομάδα μας στο εξωτερικό και εγώ ήμουν πάρα πολύ επιθετικός. Με είχαν μαζέψει οι ξένοι και μου είπαν να μαζευτώ, αφού μπορούν να προκληθούν θανατηφόρα ατυχήματα σε αυτό το άθλημα. Δεν έχουμε προπονητές, τα σκάφη που έχουμε είναι από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008. Πολλά σκεφτόμαστε να κάνουμε, αλλά μας έχουν κουρέψει τα όνειρα. Τα λεφτά να μας τα κουρέψουν, αλλά όχι και τα όνειρα. αυτό είναι το χειρότερο για εμάς. Κάνουμε μία προσπάθεια, να ξεκινήσει το καινούργιο Ολυμπιακό Καταμαράν και γενικότερα υπάρχει ένα χάος.
Δεν ξέρεις από πού να ξεκινήσεις και πού να τελειώσεις. Έχουμε τους χορηγούς μας. Εκείνο που μας απογοητεύει είναι πως δεν έχουμε λεφτά και δεν κάνουμε τίποτα, αποχωρώντας από τις δραστηριότητες μας. Τόσα χρόνια έγιναν τόσα πράγματα και βγάλαμε αθλητές σε όλα τα επίπεδα. Τώρα δηλαδή τι θα γίνει; Επειδή χάθηκαν τα χρήματα, χάνονται οι αθλητές;
Δεν μιλάω επειδή είμαι υπεράνω και είμαι σε καλύτερη κατάσταση. Είναι δυνατόν εγώ σε ηλικία σαράντα ετών να σκοτώνομαι και να λέμε ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Βλέπω παραίτηση και δεν μπορώ να το καταλάβω. Υπάρχει πίεση γενικότερα και εμείς τη βιώνουμε καθημερινά. Τα πάντα καταλαβαίνω, αλλά με το να μερσιμιρούμε και να κλαίμε τη μοίρα μας δεν καταφέρνουμε τίποτα. Φτωχύναμε, και τι έγινε; Θα κάτσουμε να κλαίμε τη μοίρα μας. Χρειάζεται να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε τι έχουμε τώρα».