Πικραμένοι, αδικημένοι, εξοργισμένοι! Με αυτά τα τρία επίθετα χαρακτηρίζoνται όλοι όσοι βρέθηκαν στο Περιστέρι την Πέμπτη το βράδυ ή παρακολούθησαν το παιχνίδι από τα κανάλια Novasports. Παίκτες, προπονητές, διοίκηση και φίλαθλοι είδαν ίσως μια από τις πιο ωραίες ποδοσφαιρικές παραστάσεις που έχουν δοθεί ποτέ στην περιοχή, αν όχι την κορυφαία.
Σε αυτό φυσικά συνέβαλλε και ο Ατρόμητος με το υπέροχο παιχνίδι του. Που θα ήταν τέλειο αν ήταν πιο αποτελεσματικός. Μια ομάδα με έναν μεγάλο τερματοφύλακα όπως ο Αντρέι Γκορμπούνοφ. Με δύο στόπερ (Φυτανίδης-Λαζαρίδης) που έδωσαν άνισες μάχες απέναντι στα θηρία (Μπα, Άλβες, Σο, Φερναντάο) και τις κέρδισαν όλες. Με δύο μπακ (Κιβρακίδης-Μπιτόλο) που όση εμπειρία τους λείπει, τόση αυτοπεποίθηση έβγαλαν απέναντι στον Νάνι και τον Ντιέγκο, ενώ βοήθησαν και στην ανάπτυξη της ομάδας.
Με τον Γοδόι και τον Ουσέρο που ακόμα τρέχουν και που αν είχαν λίγο καλύτερο ρυθμό θα απλούστευαν ακόμα περισσότερο την αμυντική λειτουργία της ομάδας. Με έναν οργανωτή (Πίτου Γκαρσία) που για να του πάρει κανείς την μπάλα πρέπει να κάνει αίτηση. Με τον Μαρσελίνιο που δεν τον έπιαναν ούτε με λάσο, με τον Ούμπιντες που πολλές φορές τον χάζευαν για τον τρόπο που “μιλάει” στην μπάλα, με τον Ναπολεόνι που τα έκανε όλα ανάμεσα σε συμπληγάδες και του έλειψε μόνο το γκολ.
Με έναν προπονητή που “έφτιαξε” τακτική και “πήρε” τακτική και μυαλό από τους παίκτες του. Και με έναν κόσμο που στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και ομολογουμένως ήταν δύσκολο στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Για όλα αυτά λοιπόν ας μείνουν πίσω η πίκρα, η αδικία και η οργή και ας μετατραπούν σε περηφάνια και μόνο. Γιατί πολλές φορές το ποδόσφαιρο όπως και η ζωή είναι άδικο. Και ο Ιταλός κύριος Ορσάτο γνωρίζει πως το καρπούζι δεν κόπηκε στην μέση.