Τελείωσε λοιπόν και αυτό το καλοκαίρι για την Εθνική. Μακρύτερο και πλουσιότερο σε αγώνες και συγκινήσεις από κάθε προηγούμενο την τελευταία πενταετία, καλύτερο και διδακτικό για όλους. Το ταμείο στο τέλος έχει αρνητικό πρόσημο ως προς τα αποτελέσματα και θετικό ως προς την εξέλιξη της ομάδας.
Αρνητικό γιατί αυτή η Εθνική του πλουσίου ταλέντου δεν κατάφερε να υλοποιήσει κανέναν από τους δύο στόχους που είχε θέσει. Δεν προκρίθηκε ούτε στο φάιναλ φορ του World League πληρώνοντας κυρίως τα δύο χαμένα σετ από …κάποιο Μεξικό, δεν πέρασε ούτε στην τελική φάση του Ευρωπαϊκού Λιγκ μένοντας στους πανηγυρισμούς των επτά συνεχόμενων νικών. Ως προς τους στόχους λοιπόν η Εθνική απέτυχε και αυτό δεν αλλάζει. Ελπίζω να είναι η τελευταία χρονιά που αυτή η Εθνική τελειώνει την καλοκαιρινή της περιπέτεια χωρίς να έχει πιάσει το μίνιμουμ των στόχων της. Το επόμενο, για παράδειγμα, καλοκαίρι, πιθανή αποτυχημένη προσπάθεια πρόκριση στην τελική φάση του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος του 2017 θα συνιστά «μπούρμπουλο» ολκής, που λέμε εμείς εδώ και χρόνια στη γλώσσα του φιλέ.
Για να μην είμαστε μηδενιστές όμως αυτή η Εθνική πέτυχε αρκετά πράγματα αυτό το καλοκαίρι. Πρώτον έδειξε ότι είναι ομάδα που μπορεί να γεμίσει ένα Παλέ. Δεν μπορώ και δεν θέλω να ξεχάσω τις τρεις μέρες που ζήσαμε όλοι μας στην Θεσσαλονίκη. Από τους Ολυμπιακούς αγώνες είχαμε, νομίζω, να ζήσουμε ανάλογες στιγμές. Επίσης αυτή η Εθνική έδειξε ότι έχει μέλλον με κάποιες μικρές προσθήκες και αλλαγές. Για παράδειγμα η Εθνική χρειάζεται άμεσα έναν διαγώνιο και έναν κεντρικό. Ο Δρίκος πρέπει να ξεκαθαρίσει ποιος θα είναι ο αντικαταστάτης του Τζούριτς όταν ο τελευταίος αποφασίζει ότι πρέπει να απέχει από τις αγωνιστικές δραστηριότητες της ομάδας για να ξεκουραστεί. Θα είναι ο Αρμενάκης, θα είναι ο Τζιουμάκας, θα είναι ο Παλέντζας; Ένας από τους τρεις πρέπει να είναι μόνιμα αυτός που θα παίζει τον ρόλο, όσο άκομψο και αν ακούγεται, του αντι Τζούριτς.
Επίσης ο ομοσπονδιακός τεχνικός, ή μάλλον καλύτερα η ομοσπονδία, πρέπει να βρει έναν κεντρικό. Η Εθνική χρειάζεται έναν παίκτη φόβητρο στο φιλέ. Έναν παίκτη που να κατεβάζει τον διακόπτη και να τρομάζει τους αντιπάλους. Τέτοιον δεν έχει. Ο Δρίκος σκίζει τα …πτυχία του ότι ο Ζουπάνι, που δεν θέλει να ακούει για Εθνική ομάδα, θα ταίριαζε γάντι. Αν όντως είναι έτσι, και δεν έχουμε κανέναν λόγο να αμφισβητήσουμε το «μάτι» του ομοσπονδιακού, ας (ξανα)στείλει τη μπάλα στην ομοσπονδία για να πείσει εκείνη πλέον τον δίμετρο άσσο να αφήσει την άμμο και να γίνει ο κεντρικός της Εθνικής μας.
Εν κατακλείδι δεν θέλει πολλά πράγματα αυτή η Εθνική. Η ομοσπονδία έδειξε ότι ενόψει εκλογών δεν κάνει τα μεγάλα λάθη που έκανε στα δύο πρώτα της χρόνια, επενδύοντας, στο μέτρο του δυνατού, στην ομάδα και στους παίκτες. Οι τελευταίοι από την πλευρά τους, ξέρουν ότι για να βγουν οι ίδιοι από τη μιζέρια, πρέπει να βγάλουν στον αφρό την Εθνική. Το κατάλαβαν πέρσι. το εμπέδωσαν φέτος και την επόμενη χρονιά καλούνται να το υλοποιήσουν. Όχι τίποτα άλλο αλλά για να δικαιολογήσουν και τον τίτλο «ομάδα-πυρκαγιά» που έδωσαν οι ίδιοι στην Εθνική μας…