Τους τελευταίους μήνες ταυτίσαμε την Ολλανδία με τον Γερούν Ντάισελμπλουμ. Στο πρόσωπο του πολιτικού του εργατικού κόμματος της χώρας της τουλίπας, πολλοί εξ’ υμών είδαν μία χώρα, την οποία δεν «ήθελαν να βλέπουν στα μάτια τους». Αλήθεια, όμως, αναρωτηθήκατε ποτέ ποια είναι πραγματικά η Ολλανδία του 2015; Ευλόγως θα μας πείτε, «και τι μας ενδιαφέρει, αφού έχουμε τα δικά μας». Λάθος προσέγγιση, διότι μονάχα όποιος ανοίγει παράθυρο στον κόσμο και συναναστρέφεται με άλλους λαούς, μπορεί να ανακαλύψει ένα διαφορετικό πλαίσιο λειτουργίας της καθημερινότητας, με στόχο να βελτιώσει τη δική του.
Κατ’ αρχήν να σας πούμε πως αυτή η χώρα των 17 εκατομμυρίων κατοίκων που έχει έκταση κάτι παραπάνω από το ένα τρίτο της Ελλάδας, αποτελεί προορισμό πολλών συμπατριωτών μας οι οποίοι έμειναν χωρίς δουλειά στη σκληρή πενταετία της οικονομικής κρίσης. Με τον άλφα ή βήτα τρόπο, όλοι βρίσκουν τον τρόπο προκειμένου να ενταχθούν στο ολλανδικό εργασιακό περιβάλλον. Αυτό που προσφέρει κατώτατο μισθό 1.200 ευρώ στον ανειδίκευτο εργάτη.
Πρόκειται για ένα κράτος που δίνει επίδομα 300 ευρώ το δίμηνο για κάθε παιδί έως την ενηλικίωσή του. Και που παρέχει σύνταξη μονάχα σε όποιον κλείσει τα 67 του χρόνια (η πρακτική της πρόωρης σύνταξης τους είναι άγνωστη). Παρεμπιπτόντως, το ποσό της σύνταξης είναι ίσο με το 80% του τελευταίου μισθού. Παράλληλα, σύνταξη δίδεται και στη μητέρα η οποία δεν βγήκε στην αγορά εργασίας, αλλά έμεινε στο σπίτι για να μεγαλώσει τα παιδιά της.
Προσέξτε, Ολλανδία δεν είναι το Άμστερνταμ, όπου ανθεί μία ειδική κατηγορία τουρισμού. Ολλανδία είναι το Έρμελο (εκεί ήταν η βάση του Ολυμπιακού για δέκα ημέρες) που απέχει μία ώρα από το Άμστερνταμ. Το γειτονικό ψαροχώρι, Χάρντεβαϊκ, το οποίο φιλοξένησε τους εκπροσώπους του Τύπου. Το Τβόλε, το Άρνεμ, το Ρότερνταμ, το Φέενοορντ και το Χάαρλεμ που επισκεφθήκαμε λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων.
Ολλανδία είναι οι άνθρωποι αυτών των πόλεων οι οποίοι χαμογελούσαν και έκαναν τα πάντα για να μας εξυπηρετήσουν, μόλις μάθαιναν τον τόπο καταγωγής μας. Χωρίς υπερβολή, βρήκαμε κρητική φιλοξενία στη βόρεια Ευρώπη, με χαρακτηριστικότερο ένα περιστατικό το βράδυ της 2ης Αυγούστου, όταν και βρεθήκαμε στο Χάαρλεμ μετά τον τελικό του Ολλανδικού Σούπερ Καπ. Πρόκειται για μία πόλη με υπέροχα κτίσματα του 18ου αιώνα και ατελείωτους πεζόδρομους, η οποία απέχει 20 λεπτά από το Άμστερνταμ.
Πεζόδρομοι οι οποίοι μεταλλάχθηκαν σε λαβύρινθο χωρίς έξοδο για εμάς, στην προσπάθειά μας να βρούμε το υπόγειο πάρκινγκ όπου είχαμε αφήσει οι δημοσιογράφοι και οι φωτογράφοι τα αυτοκίνητά μας. Σε ένα σκοτεινό σοκάκι, ζητήσαμε τη βοήθεια ενός νεαρού Ολλανδού. Ήταν δεν ήταν 20 ετών, όταν ετοιμαζόταν να μπει στο σπίτι του. Όχι απλώς δε φοβήθηκε από την παρουσία έξι αγνώστων στο σκοτάδι, αλλά βγήκε από το σπίτι του και μας οδήγησε με τα πόδια έως το πάρκινγκ, καλύπτοντας απόσταση 500 μέτρων μαζί μας. Ήταν το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει για έναν επισκέπτη στη χώρα του. Νοοτροπία και συμπεριφορά προηγούμενων γενεών δεκαετιών στην Ελλάδα μας.
Δε θέλουμε να σας κουράσουμε άλλο, αναφέροντας τις σύγχρονες υποδομές σε όλα τα επίπεδα. Παρεμπιπτόντως, οι άριστοι οδικοί άξονες δεν έχουν ούτε ένα σταθμό διοδίων. Όσο για την ποδοσφαιρική κουλτούρα τους, δρουν σε ένα πεδίο εντελώς άγνωστο για εμάς, όπου πάνω από όλα μετράει η διασκέδαση. Για το λόγο αυτό όλοι οι σύλλογοι, από τον πιο μεγάλο (πχ. τον Άγιαξ) έως μία μικρή ερασιτεχνική ομάδα, λειτουργούν τμήματα όλων των ηλικιών, αλλά και διαφορετικού επιπέδου (από αρχάριους έως προχωρημένους), εφαρμόζοντας με υποδειγματικό τρόπο τη λογική του μαζικού αθλητισμού στο λαοφιλέστερο σπορ της χώρας: το ποδόσφαιρο.
Μήπως να το ξανασκεφτούμε και να μην ταυτίζουμε πια την Ολλανδία με τον κύριο Γερούν Ντάισελμπλουμ;