Ο Μουάγιαντ Σάαντ ξεκίνησε πριν από περίπου ένα δίμηνο το ταξίδι που ακολουθούν χιλιάδες πρόσφυγες σε αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης στην Ευρώπη, μακριά από τον πόλεμο. Μαζί με τη σύζυγο και τα τέσσερα παιδιά του ήθελαν να πάνε από το Ιράκ στη Σουηδία, αλλά μόνο τα τέσσερα από τα μέλη της οικογένειας τα κατάφεραν, αφού η βάρκα στην οποία επέβαινε ο ίδιος και η μόλις έξι μηνών κόρη του δεν πέρασε στην απέναντι πλευρά.
Η οικογένεια ταξίδεψε από τη Βαγδάτη στην Κωνσταντινούπολη και από εκεί στη Σμύρνη, όπου πλήρωσαν αδρά τους διακινητές για να περάσουν στην Ελλάδα και από εκεί να συνεχίσουν, μέσω Ειδομένης, το ταξίδι προς τη Σουηδία. Όμως, η βάρκα στην οποία επιβιβάστηκαν η σύζυγος και τα τρία τους παιδιά γέμισε ασφυκτικά και ο 45χρονος έπρεπε να περιμένει την επόμενη μαζί με την έξι μηνών κόρη του. Μόλις όμως η δεύτερη βάρκα βγήκε στα ανοιχτά επενέβη η αστυνομία, τους συνέλαβε και έτσι ο Μουάγιαντ και η μικρή έμειναν πίσω.
“Χρειάστηκε να προσπαθήσω πολλές φορές ώσπου να περάσω απέναντι και να φτάσω τελικά στην Ειδομένη, όπου όμως τελικά εγκλωβίστηκα”, εξηγεί στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων ο Μουάγιαντ.
Στο Ιράκ, ο 45χρονος ήταν δημόσιος υπάλληλος και είχε μια ήρεμη ζωή πριν από τον πόλεμο. Μια σφαίρα, ωστόσο, στην πλάτη, μία απαγωγή και δύο απόπειρες απαγωγής ήταν αρκετές για να τον κάνουν να πάρει τη μεγάλη απόφαση και να ξεκινήσει το ταξίδι προς τη βόρεια Ευρώπη.
“Την πρώτη φορά που προσπάθησαν να με απαγάγουν με έσωσε η αστυνομία, αλλά στα πυρά που αντηλλάγησαν με βρήκε μία σφαίρα. Τη δεύτερη φορά που με απήγαγαν με κρατούσαν μια εβδομάδα και με βασάνιζαν έως ότου μπορέσει η οικογένειά μου να μαζέψει 2.000 δολάρια και να με αφήσουν ελεύθερο. Αυτό όμως που τελικά με έκανε να πάρω τη μεγάλη απόφαση ήταν όταν προσπάθησαν να μπουν στο σπίτι μου και να αρπάξουν τη γυναίκα και τα παιδιά μου. Ευτυχώς ήταν ο αδελφός μου εκεί”, λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο 45χρονος.
Εξηγεί πως στο Ιράκ λειτουργούν εγκληματικά κυκλώματα που απαγάγουν ανθρώπους “στο όνομα όποιου μπορείς να φανταστείς” και ζητούν λύτρα. Κι όλα αυτά, όπως λέει, επειδή δεν υπάρχει κράτος και τα κυκλώματα αυτά δρουν ανενόχλητα.
Το μόνο που ελπίζει ο Μουάγιαντ είναι, όπως λέει, να βρεθεί γρήγορα στο πλευρό της οικογένειάς του στη Σουηδία, μέσω του προγράμματος μετεγκατάστασης, ενώ στην ερώτηση εάν θα επέστρεφε στο Ιράκ, μόλις βελτιωθεί η κατάσταση, απαντά κατηγορηματικά: “Όχι, ποτέ”.