Διαδρομές στο χρόνο και στο Αφιόν Καραχισάρ (pics)

Το ταξίδι της επιστροφής από το Αφιόν Καραχισάρ προς την Ελλάδα, έχει ξεκινήσει. Για την ακρίβεια, είμαστε στα μισά της διαδρομής με τον καλό φίλο και συνάδελφο, Ίσιδωρο Πρίντεζη, με τον οποίο καλύψαμε τους αγώνες του Ολυμπιακού στο Afyon Cup. Η πεντάωρη αναμονή μας στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης μέχρι να «πετάξουμε» για το «Ελευθέριος Βενιζέλος», μας δίνει τη δυνατότητα να βάλουμε σε τάξη τις σκέψεις μας από όλα όσα είδαμε στο Αφιόν Καραχισάρ. Μία διαδικασία που την κάνουμε, απολαμβάνοντας τον τούρκικο – ελληνικό καφέ στο πιο εντυπωσιακό και πολυτελές lounge αεροδρομίου στον κόσμο.
 
Το πολυτελές lounge του αεροδρομίου της Κωνσταντινούπολης
 
Ναι, αυτή είναι η Τουρκία. Μία χώρα αντιθέσεων. Η απόλυτη χλιδή στην πύλη της προς την Ευρώπη, αποτελεί την καλύτερή της διαφήμισή της. Βλέπετε, το αεροδρόμιο της Πόλης αποτελεί σημαντικό κόμβο ανάμεσα στην Ασία και την «Γηραία Ήπειρο». Και οι Τούρκοι θέλουν να σαγηνέψουν τους υποψήφιους επισκέπτες τους, ή να αφήσουν μία αξέχαστη τελευταία εντύπωση σε όσους αναχωρούν για την πατρίδα τους.
 
Οι δρόμοι στο Αφιόν Καραχισάρ, με χαρακτηριστικό λεωφορείο της περιοχής.
 
Όμως, 300 χιλιόμετρα μακριά από την Άγκυρα, βιώνουμε τον κόσμο των αντιθέσεων στον απόλυτο βαθμό. Περπατάμε στην πόλη του Αφιόν Καραχισάρ, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μας όλα όσα είχαμε διδαχθεί στα σχολικά και πανεπιστημιακά χρόνια μας. Πέρασαν περισσότερα από 90 χρόνια από εκείνες τις ημέρες που σημάδεψαν την ιστορία του Ελληνισμού. Και το πρώτο πράγμα που αντικρίζουμε πριν χαθούμε στους δρόμους του «Μαύρου κάστρου του οπίου» που είναι και η ακριβής μετάφραση του Αφιόν Καραχισάρ, το μάτι μας πέφτει πάνω στον απότομο μεγάλο βράχο όπου δεσπόζει το «Μαύρο Κάστρο». Παρεμπιπτόντως, η παραγωγή όπιου ενισχύσει και σήμερα σημαντικά την τοπική οικονομία.
 
Το «Μαύρο Κάστρο» του Αφιόν Καραχισάρ
 
Ίσως κάποιοι από εσάς να το έχετε δει σε φωτογραφίες της τρίτης δεκαετίας του ’20 αιώνα, όταν η πόλη είχε καταληφθεί από το Α’ Σώμα Ελληνικού Στρατού. Ο καύσωνας που επικρατεί, λειτουργεί αποτρεπτικά προκειμένου να ανέβουμε τα 570 σκαλοπάτια, τα οποία οδηγούν στην πύλη του κάστρου. Άλλωστε, λίγα έχουν απομείνει από όσα έχτισαν οι Χιττίτες και αργότερα κατοίκησαν οι Ρωμαίοι και οι Βυζαντινοί.
 
Ωρα προσευχής.
 
Είναι πια μεσημέρι και η φωνή του Μουεζίνη αναγγέλλει την ώρα της προσευχής και καλεί τους πιστούς στο τζαμί από τον μιναρέ. Μία διαδικασία που γίνεται πέντε φορές την ημέρα. Παρεμπιπτόντως, η αναγγελία γίνεται πια με σύγχρονες μεθόδους: από τα ηχεία του τζαμιού. Κόσμος πολύ συρρέει για να προσευχηθεί στον προαύλιο χώρο του τζαμιού, όπου έχουν στρωθεί χαλιά. Ιεροτελεστία. Όμως, μερικές δεκάδες μέτρα μακρύτερα, ανακαλύπτουμε πολλούς κατοίκους που συνεχίζουν την καθημερινότητά τους χωρίς διακοπές.
 
Προσευχή και ξεκούραση.
 
Είναι η ώρα που πολλές γυναίκες απολαμβάνουν το παγωτό τους. Άλλη ιεροτελεστία. Και φυσικά με την κατάλληλη ενδυμασία, καθώς η πλειοψηφία των γυναικών καλύπτουν τα πάντα, πλην του προσώπου τους. Ελάχιστες γυναίκες φορούν μπούρκα, δηλαδή δεν αφήνουν εκτεθειμένο ούτε το πρόσωπο.
 
Καφενείο στο Αφιόν Καραχισάρ
 
Στα καφενεία, βλέπουμε μόνο άνδρες. Οι τράπουλες παίρνουν «φωτιά» στα τραπέζια. Και όσοι δεν παίζουν χαρτιά, μας κοιτούν με ένα διαπεραστικό βλέμμα. Όλα αυτά, στο κέντρο της παλιάς πόλης, όπου τα κτίσματα είναι χαμηλά και οι οικίες έχουν τυπική οθωμανική αρχιτεκτονική. Όποιον πλησιάζουμε για να μας βοηθήσει στον προσανατολισμό μας, «ξεχειλίζει» από ευγένεια. Ειλικρινά, δε συναντούμε ούτε έναν Τούρκο στο Αφιόν Καραχισάρ που όταν του λέμε πως είμαστε Έλληνες, να μην σπεύσει να μας βοηθήσει.
 
Τυπικό στενό στο Αφιόν Καραχισάρ
 
Η ατμόσφαιρα θυμίζει Ασία. Έτσι, όπως την έχουμε δει από ντοκιμαντέρ ή ταινίες. Και τώρα οι εικόνες «τρέχουν» μπροστά μας. Φθάνουμε στην κεντρική πλατεία. Εδώ βρίσκεται το μνημείο του τουρκικού αγώνα της ανεξαρτησίας. Ουσιαστικά, στην περιοχή αυτή ξεκίνησε ο Κεμάλ τη μεγάλη επίθεση στις 26 Αυγούστου του 1922 που οδήγησε στην καταστροφή του ελληνικού στρατού και κατ’ επέκταση του Ελληνισμού στη Μικρά Ασία. Μελαγχολία και ώρα για περισυλλογή. Άραγε, τα λάθη του παρελθόντος, τα γνωρίζουν οι σύγχρονοι ηγέτες μας; Διότι ηγέτης και λαός που λησμονεί την ιστορία του, κινδυνεύει να δει την ιστορία να επαναλαμβάνεται σαν φάρσα.
 
Η κεντρική πλατεία του Αφιόν Καραχισάρ και το μνημείο του τουρκικού αγώνα της ανεξαρτησίας.
 
Στα στενά, υπάρχει κόσμος και πολλά μαγαζιά, μικρής έκτασης. Από κοσμηματοπωλεία και ζαχαροπλαστεία, μέχρι γαλλικές τράπεζες και γνωστές εταιρίες κινητής τηλεφωνίας. Ένα «μωσαϊκό» σύγχρονων επιγραφών μπλεγμένο μέσα σε εικόνες περασμένων δεκαετιών.
       

Τα μαγαζιά της πόλης.
 
Πριν φύγουμε, ψάχνουμε και βρίσκουμε το περιβόητο εστιατόριο, Ικμπάλ. Άρχισε να λειτουργεί με διαφορετικό όνομα το 1922. Αλλά το 1934 ένας επισκέπτης άλλαξε την ονομασία του εστιατορίου. Ήταν ο Κεμάλ, ο οποίος «παραδόθηκε» στην κουζίνα και ζήτησε να γνωρίσει τον μάγειρα και ιδιοκτήτη, Σαλίμ Πανκάρ. «Αν συνεχίσεις έτσι, θα έχεις μεγάλη τύχη. Αλλαξε όμως το όνομα του μαγαζιού σε Ικμπάλ». Όπερ και εγένετο, πριν καν εγκαταλείψει την πόλη ο Κεμάλ. Παρεμπιπτόντως, Ικμπάλ σημαίνει καλή τύχη.
 


Η κουζίνα του Ικμπάλ που επισκέφθηκε ο Κεμάλ.
 
Στον 21ο αιώνα και 10 χιλιόμετρα μακριά από το Αφιόν Καραχισάρ, ο όμιλος (πια) Ικμπάλ έχει την ευθύνη της λειτουργίας υπερσύχρονων πεντάστερων ξενοδοχείων, τα οποία παρέχουν στους πελάτες τους ιαματικά νερά. Παράλληλα, κατασκεύασε ένα εκπτωτικό χωριό στη λογική του αντίστοιχου χώρου που λειτουργεί στα Σπάτα. Και ποιος ξέρει που αλλού επενδύει.
       

Το εκπτωτικό χωριό του Αφιόν Καραχισάρ.
 
Το νέο Αφιόν Καραχισάρ έχει αμέτρητες σύγχρονες πολυκατοικίες και το νέο αθλητικό κέντρο όπου διεξήχθη το Afyon Cup. To «Sports Complex» είναι ένα μικρό αθλητικό χωριό. Εκτός από το γήπεδο ποδοσφαίρου όπου έδωσε ο Ολυμπιακός τα φιλικά με την Φενερμπαχτσέ και την Αντάλιασπορ και το οποίο είναι χωρητικότητας 15 χιλιάδων θέσεων, διαθέτει επίσης ένδεκα προπονητικά γήπεδα. Τα δύο εξ αυτών είναι με συνθετικό χλοοτάπητα. Επίσης έχει ένα ανοικτό και ένα κλειστό γήπεδο τένις, δύο κλειστά γυμναστήρια για μπάσκετ, βόλεϊ και χάντμπολ (χωρητικότητας 500 και 1.000 θέσεων) και ένα κλειστό κολυμβητήριο με πισίνα ημιολυμπιακών προδιαγραφών. Είναι σαφές πως η επένδυση έγινε για να αυξηθεί ο αθλητικός τουρισμός στην πόλη. Και ήδη, αρκετές τουρκικές ομάδες, αλλά και άλλες από τον αραβικό κόσμο επιλέγουν την περιοχή για την προετοιμασία τους. Ίσως και τον χειμώνα να προσελκύσει ομάδες της κεντρικής και της βόρειας Ευρώπης, όταν και υπάρχει διακοπή των πρωταθλημάτων τους. Αλλωστε, αυτός είναι στόχος των υπευθύνων των εγκαταστάσεων.
 

Το γήπεδο που φιλοξένησε το πρώτο Afyon Cup.
 
Εν κατακλείδι, στην Ελλάδα των οκτώ μηνών ηλιοφάνειας, μήπως θα έπρεπε να κοιτάξουμε πιο σοβαρά το θέμα του αθλητικού τουρισμού; Πρόκειται για ένα σημαντικό παρακλάδι του τουρισμού, το οποίο (θέλουμε να) είναι η βαριά βιομηχανία της χώρας μας.