Η εντός έδρας ήττα του ΠΑΟΚ από τον Παναθηναϊκό (43᾽ Ταυλαρίδης) έθεσε άδοξο τέλος – εκτός συγκλονιστικότατου απροόπτου –και στον εναπομείναντα αγωνιστικό στόχο του «Δικεφάλου» για τη φετινή σεζόν, την κατάκτηση της πρώτης θέσης στα πλέι οφ. Με δυο βαθμούς, αποτέλεσμα δυο ισόπαλων αποτελεσμάτων, εκτός έδρας με Ατρόμητο κι εντός έδρας με Αστέρα Τρίπολης, μια εντός έδρας ήττα ολοκλήρωσε τον πρώτο γύρο των πλεί οφ ο Γιώργος Γεωργιάδης κι οι ποδοσφαιριστές του, έναντι εννιά βαθμών των «πρασίνων», που έκλεισαν το πρόγραμμά τους με τρεις νίκες σε ισάριθμες αγωνιστικές, εκ των οποίων οι δυο σε Τρίπολη και Τούμπα αντίστοιχα. Και με τον δεύτερο γύρο να ξεκινάει την προσεχή Κυριακή με την αναμέτρηση Παναθηναϊκού – ΠΑΟΚ είναι λογικό να θεωρείται ως το απόλυτο φαβορί για την προνομιούχα θέση που οδηγεί στα προκριματικά του Champions League.
Υπό διαφορετικές συνθήκες τα μαθηματικά περιθώρια θα επέτρεπαν περιθώρια αισιοδοξίας και … όνειρα, όμως οι διαδοχικές εμφανίσεις της ομάδας με αποκορύφωμα τη χτεσινή είναι που το απαγορεύουν αυστηρά. Οταν μια ομάδα εμφανίζεται σ᾽ έναν αγώνα με τον χαρακτήρα του τελικού, του δίχως αύριο, της ύστατης ευκαιρίας κι έχει την εικόνα που είχε ο ΠΑΟΚ το απόγευμα της Τετάρτης στην Τούμπα, η αναζήτηση λόγων αισιοδοξίας συγκεντρώνει ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας. Οταν σε μια αναμέτρηση οι καλύτεροι ποδοσφαιριστές μιας ομάδας είναι – για μια ακόμη φορά – ο τερματοφύλακάς της κι ο δεξιός ακραίος οπισθοφύλακας, ο οποίος επιστρατεύτηκε τον τελευταίο καιρό, τότε η λέξη ελπίδα φαντάζει ουτοπική. Οταν κάποιος παθαίνει και δε μαθαίνει, με μαθηματική ακρίβεια είναι καταδικασμένος.
Η δημιουργία χαρακτήρα και προσωπικότητας αυτής της ομάδας, αποδεδειγμένα πλέον, δεν ευοδώθηκαν ποτέ. Ενός συνόλου ικανού, ν᾽ ανταπεξέρχεται στις αντιξοότητες, να μπορεί να πηγαίνει κόντρα στη ροή του αγώνα και να πετυχαίνει εκεί όπου όλοι τη θεωρούν «τελειωμένη», κάτι που με όλα τα κακά της η περσινή ομάδα στα 2/3 της σεζόν το είχε καταφέρει με ρεκόρ ανατροπών. Λίγοι όμως και λίγα διδάχτηκαν από όλην εκείνη την ιστορία, κοιτώντας το σήμερα κι ένα σύνολο «άδειο», έτοιμο να καταρρεύσει κάτω από την αφόρητη πίεση της ανάγκης για θετικό αποτέλεσμα και μόνον. Εξήντα πέντε λάθη (!), δέκα τέσσερα περισσότερα από την ομάδα του κ. Αναστασίου, δέκα περισσότερα από το ματς με τον Αστέρα Τρίπολης και τριάντα εννιά (!) περισσότερα από την πρεμιέρα των πλέι οφ!
Οι απουσίες, η ατυχία με το δοκάρι του Κίτσιου και τον – νέο – τραυματισμό του Αθανασιάδη είναι παράμετροι που δεν εμπεριέχουν συνειδητή ευθύνη, υπάρχουν όμως κι άλλες στις οποίες ισχύει το αντίθετο. Πόσες φορές βγήκε η μπάλα από τα πόδια των γηπεδούχων σε μια απλή προσπάθεια κοντρολαρίσματος της μπάλας; Πόσες φορές η πάσα στα πέντε μέτρα πήγε σε αντίπαλο δίχως εκείνος να κάνει κίνηση για να την «κλέψει»; Πόσες φορές η απόπειρα αιφνιδιασμού έγινε οργανωμένη επίθεση; Και τέλος, στη φάση του γκολ, ο Παναθηναϊκός έχει κερδίσει κόρνερ από την αριστερή πλευρά όπως επιτίθονταν στο πρώτο ημίχρονο. Ο Νίνης εκτελεί με πάσα, κανένας ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ δεν ήταν κοντά του για να τον μαρκάρει, βγαίνει η προσπάθεια των φιλοξενούμενων με όφελος κόρνερ από την άλλη πλευρά. Και πάλι το κόρνερ εκτελείται με κοντινή πάσα. Και πάλι κανείς ποδοσφαιριστής των γηπεδούχων δεν πήγε να τον μαρκάρει, σέντρα, κεφαλιά του Ταυλαρίδη που έτσι σημείωσε το γκολ που έμελλε να κρίνει τον αγώνα.
Ευκαιρίες για τον Παναθηναϊκό – «δώρα» της ποδοσφαιρικής αφέλειας της στιγμής, πολλά. Για τον ΠΑΟΚ; Καμία. Φωνές του ενός στον άλλον, ασυνεννοησίες, εντάσεις και γενικότερα μια κατάσταση που φωνάζει «πρόβλημα». Προσωπικότητα και χαρακτἠρα μια ομάδα οικοδομεί μέσα από τις επιτυχίες και τις όποιες αντιξοότητες αντιαπαρέρχεται για να φτάσει σ᾽ αυτήν. Οσο δεν τα καταφέρνει όμως, τόσο πιο ανηφορικός γίνεται ο … Γολγοθάς της. Και το κακό για τον «Δικἐφαλο» είναι πως η συνέχεια μοιάζει ακόμη πιο δύσκολη. Με δυο αγώνες σε Λεωφόρο Αλεξάνδρας και Τρίπολη κι έναν στην έδρα του, τον Αθανασιάδη εξαιρετικά αμφίβολο, τον Μακ τραυματία και τους υπόλοιπους της επιθετικής γραμμής ντεφορμέ. Τον Τζιόλη χωρίς ανάσες σε ρόλο που βάσει σχηματισμού καθιστά ανενεργό τον Κάτσε, από τη στιγμή κατά την οποία ο διεθνής Αλβανός δεν ανταποκρίθηκε στο ελάχιστο στις ευκαιρίες του δημιουργικού ρόλου που του δόθηκαν και το Νομπόα φευγάτο πλέον, αναχώρησε χτες για το Εκουαδόρ για το Coppa America και μ᾽ όλα όσα έχουν γίνει ως τώρα κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος αν θα επιστρέψει, αν και δεσμεύεται με συμβόλαιο.
Ενα μικρό σχόλιο για την περίπτωση του 30χρονου μέσου. Οταν κάποιος έχει δοκιμαστεί επί σειρά ετών και τυγχάνει της παγκόσμιας αναγνώρισης τότε η αποτυχία σε μια περίπτωση δεν είναι κάτι που βαραίνει αποκλειστικά τον ίδιο αλλά εξίσου και το … εργασιακό του περιβάλλον για τα ερίσματα που του έδωσε, γι᾽ αυτό που του έδωσε να καταλάβει πως βρίσκεται αλλά και για το πως αξιοποιήθηκε σύμφωνα με τα αγωνιστικά του χαρακτηριστικά. Γιατί όταν μια ομάδα αποφασίζει να ξοδέψει ενάμισι εκατομμύριο ευρώ ως αμοιβή του, αυτό σημαίνει πως είναι από τις περιπτώσεις που αξίζει κάποιος να στήσει μια ομάδα γύρω του ώστε να πάρει ότι καλύτερο από αυτόν. Ειδάλλως δεν υπήρχε λόγος ν᾽ αποκτηθεί και να γίνει μια τέτοια σπατάλη. Κι όπως αποτελούσε διαφήμιση για τον ΠΑΟΚ στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο η απόκτησή του, έτσι αποτελεί και δυσφήμιση τα όσα θα μπορεί να πει για όλα όσα συνάντησε ερχόμενος στην Ελλάδα και τη Θεσσαλονίκη. Προσοχή, δεν είναι ότι δεν έχει ευθύνη, αλλά όχι τη μεγαλύτερη. Η υψηλότατη αμοιβή του, η πρόωρη αποχώρησή του κι η κάκιστη εικόνα του τον τελευταίο καιρό τον έφεραν στο στόχαστρο.
Οτι κι αν γίνεται, ότι κι αν έχει συμβεί ως τώρα η ομάδα οφείλει να έχει στόχο το απόλυτο στις εναπομείνασες αγωνιστικές. Να καταθέσει ότι της έχει απομείνει, να διεκδικήσει με πάθος κι αποφαστιστικότητα τις πιθανότητές της για ότι καλύτερο και στο τέλος θα κάνει «ταμείο» για τη θέση που θα έχει καταλάβει. Τίποτα δε θα είναι εύκολο, τίποτα δε χαρίζεται. Το ακριβώς αντίθετο. Η απογοήτευση, η πικρία, η κατήφεια βρίσκονται σε δυσθεώρητα ύψη κι ίσως να είναι τα σημαντικότερα εμπόδια που καλούνται να υπερκεράσουν ο Γιώργος Γεωργιάδης κι οι ποδοσφαιριστές του, αφού ο επίλογος της κάθε σεζόν σε μεγάλο βαθμό επηρεάζει και την αρχή της επόμενης μέσα από τη συμμετοχή της στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.
Κάτι που ανήκει στο «αύριο» κι ίσως εκεί να υπάρχει η σημαντικότερη ελπίδα αισιοδοξίας μετά τη χτεσινή ανακοίνωση για τριετή συμφωνία με τον εγνωσμένης αξίας 59χρονο Δανό, Φρανκ Αρνεσεν σε ρόλο αθλητικού διευθυντή. Ενός προσώπου δηλαδή που θα έχει σημαντικότατο ρόλο σε οποιαδήποτε απόφαση άπτεται αγωνιστικού θέματος. Μπορεί να άργησε αλλά τελικά δείχνει να άξιζε τον κόπο η αναμονή. Και πάλι όμως, θα πρέπει να φανεί πως θα «δέσει» με το νέο του περιβάλλον, τί περιθώρια κινήσεων – οικονομικά κι όχι μόνον – θα έχει για να δώσει ασφαλή δείγματα προθέσεων και ικανοτήτων προκειμένου να κριθεί δίκαια και να προκαλέσει ανάλογα, γνήσια συναισθήματα στους φίλους της ομάδας, των οποίων οι αποδοκιμασίες χτες στην Τούμπα δεν είχαν προηγούμενο. Κι ο Αρνεσεν ήταν εκεί. Είδε, κατάλαβε, πήρε μια σημαντική γεύση του τί θα έχει ν᾽ αντιμετωπίσει. Η επιλογή του προπονητή θα είναι εξίσου καίριο βήμα. Μέχρι τότε, αυτό που πολλοί και κακώς λησμονούν είναι ότι, όλοι κρίνονται ανεξαρτήτως συμβολαίων.
Ολοκληρώνοντας, αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στην ανδρική ομάδα χάντμπολ για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, που σήμανε και το «νταμπλ» σε μια σεζόν που ξεκίνησε αθόρυβα, χωρίς πολλά λόγια και κατέληξε γεμάτη από ουσία κι επιτυχίες. Καλή δύναμη και καλή συνέχεια σε όλους …