Το βράδυ της Παρασκευής 7000 κόσμος ανηφόρισε στον Βύρωνα για να ακούσει τον Μίλτο Πασχαλίδη.
Η ώρα έναρξης της συναυλίας είχε οριστεί για τις 9 αλλά όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις η καθυστέρηση είναι αναμενόμενη. Ο Πασχαλίδης στα backstages του θεάτρου κέρδιζε μερικά λεπτά, όχι αυτοσυγκέντρωσης, αλλά….αγωνίας αφού στο ΟΑΚΑ η αγαπημένη του ΑΕΚ έπαιζε την πρόκριση της στον τελικό των πλέι οφ.
Το τέλος της παράτασης τον βρήκε στεναχωρημένο αλλά με πολύ ρεαλιστική προσέγγιση των πραγμάτων. Πίνοντας τις τελευταίες γουλιές από την πρώτη βότκα της βραδιάς γύρισε και μου είπε: ‘’εσείς δεν λέτε ότι το μπάσκετ είναι δίκαιο άθλημα; Αποδόθηκε δικαιοσύνη. Ο Προμηθέας έπαιξε καλύτερα σε όλη τη σειρά και άξιζε να κερδίσει και ας με πονάει που το λέω’’.
Δέκα λεπτά αργότερα ξεσήκωνε το φανατικό κοινό του με το τραγούδι σήμα κατατεθέν του, τις ‘’Βυθισμένες άγκυρες’’. Προφανώς ο κορυφαίος ριμαδόρος Οδυσσέας Ιωάννου όταν έγραφε αυτούς τους στίχους πίσω στο 2001 δεν είχε στο μυαλό του ούτε την ΑΕΚ, ούτε το μπάσκετ. Προφανώς, δεν είχε τίποτε σχετικό στο μυαλό του ούτε ο Μίλτος που εκείνη την εποχή αποφάσιζε (και μάλλον καλά έκανε) ότι του ταίριαζε πιο πολύ η κλασική κιθάρα και το τραγούδι από τη φανέλα του τρίτου πλέι μέικερ στους Αμπελόκηπους. Τοι τραγούδι λοιπόν ενός ‘’σεσημασμένου’’ ΑΕΚτζή έμοιαζε με το καλύτερο soundtrack για το ναυάγιο της ΑΕΚ που προσέκρουσε όχι απλά σε βράχια αλλά σε ένα παγόβουνο με το όνομα Προμηθέας.
Με ένα σχεδόν μυθιστορηματικό σενάριο η περσινή ΑΕΚ κατάφερε από το…πουθενά να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση της απόλυτης επιτυχίας κατακτώντας το Κύπελλο Ελλάδος (αφού νίκησε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό στη σειρά) και στην πορεία και το Champions League. Για πρώτη φορά το όραμα του Μάκη Αγγελόπουλου που παρέλαβε τα ρετάλια μιας ένδοξης ιστορίας και τη μετέτρεψε σε κανονική ομάδα έμοιαζε πιο κοντά από ποτέ στην πραγμάτωση του. Ένα χρόνο αργότερα, η ΑΕΚ μοιάζει σαν μια….Πηνελόπη που ράβει και ξηλώνει το ίδιο ύφασμα σε ένα σχεδόν σισύφειο μαρτύριο. Και κυρίως μοιάζει με ένα καράβι που οι βυθισμένες στο βούρκο του βυθού άγκυρες του δεν το οδηγούν πουθένα.
Η πικρή πραγματικότητα είναι ότι η ΑΕΚ δεν έκτισε πάνω στις περσινές επιτυχίες της. Το περασμένο καλοκαίρι δεν εκπονήθηκε κανένα πλάνο παρά μόνο εκφράσθηκε για μια ακόμη φορά ο ευγενής πόθος να αποτελέσει τον τρίτο δρόμο στο δίπολο Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού. Κάτι που κάνει τη φετινή αποτυχημένη σεζόν να μοιάζει ακόμη πιο τραγική ειδικά από τη στιγμή που στη διαδικασία των πλέι οφ ο Ολυμπιακός είχε τεθεί εκουσίως νοκ άουτ. Η αλήθεια είναι ότι ο Μάκης Αγγελόπουλος είναι ένας ιδιοκτήτης που έχει επενδύσει και χρήμα και χρόνο και κυρίως πολύ συναίσθημα στο project ΑΕΚ. Τα καλά νέα σταματάνε κάπου εδώ. Διότι, στην πραγματικότητα ποτέ δεν είχε και δεν κατάστρωσε ένα σοβαρό πλάνο για την ομάδα του.
Προφανώς και κανείς δεν ζητάει από ένα ιδιοκτήτη να ξέρει όλο το μπάσκετ του πλανήτη αλλά η επανάληψη των ίδιων λαθών έχει τελικά αποδειχθεί κανόνας και όχι εξαίρεση. Τι ακριβώς εννοούμε; Καλώς ή κακώς αλλά αυτό αποτελεί την ψυχρή πραγματικότητα η ΑΕΚ δεν έχει και δεν θα έχει τη δυνατότητα ενός ανταγωνιστικού μπάτζετ με τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό. Με τα περίπου 2,5-3 εκατομμύρια ετησίως δεν μπορεί να είναι οικονομικά ανταγωνιστική. Άρα μπορεί να ποντάρει είτε σε ένα σοβαρό μακροπρόθεσμο πλάνο, είτε στις συγκυρίες. Μέχρι φέτος οι συγκυρίες έμοιαζαν να είναι με τη μεριά της. Φέτος τελείωσε και αυτή η αυταπάτη και είναι η ώρα να αντιμετωπίσει ρεαλιστικά την κατάσταση της. Για μια ακόμη χρονιά η ΑΕΚ καταναλώθηκε σε ένα ατελείωτο πάρε-δώσε ξένων παικτών οι περισσότεροι των οποίων είναι αγορασμένοι από το δεύτερο ράφι ίσως και από χαμηλότερο. Κάτι που σημαίνει ότι με λιγοστές εξαιρέσεις η ομάδα ρίχνει ζαριές ελπίζοντας ότι αντί για ντόρτια θα φέρει εξάρες. Στην ουσία μόνο η παρουσία του Τζόρνταν Θίοντορ που και αυτός ήρθε μεσούσης της περιόδου έκανε μια μικρή απόσβεση στα χρήματα που δαπανήθηκαν. Ο Γιορκ είναι μέτριος, ο Εμπάκουε ανέκδοτο, ο Τζέιμς ένας απλά χρήσιμος ρολίστας και ο Σαντ-Ροος ένας εξαιρετικός αμυντικός εξολοθρευτής αλλά χωρίς άλλη διάσταση στο παιχνίδι του.
Πριν από μερικά χρόνια ο Μάκης Αγγελόπουλος στην πιο σωστή απόφαση της θητείας θέλησε να επενδύσει στο μελλοντικό ελληνικό ταλέντο. Να δημιουργήσει μια βάση και ένα πυρήνα Ελλήνων παικτών ελπίζοντας –σωστά- ότι μερικοί από αυτούς θα την ανεβάσουν επίπεδο. Μετά από ένα σκληρό αγώνα πλειοδότησε με ένα σχεδόν εξωφρενικό ποσό για να αποκτήσει τον 16χρονο Δημήτρη Μωραϊτη που εκείνη την εποχή ήταν ένας από τους καλύτερους παίκτες σε όλη την Ευρώπη στην ηλικία του. Τι έχει….απομείνει από τον Μωραϊτη σήμερα; Ένας 20χρονος παίκτης που δεν πήρε ποτέ την παραμικρή ευκαιρία να παίξει αληθινά στην πρώτη ομάδα και κινείται κάπου μεταξύ των τελευταίων θέσεων της δωδεκάδας και εκτός rotation.
Το ίδιο διάστημα η ΑΕΚ έχει αλλάξει 7-8 Αμερικάνους παίκτες στη θέση του. Πόσο χειρότερη θα ήταν η πορεία της αν έπαιζε ο Μωραϊτης και μάθαινε και ο ίδιος και η ομάδα αν έχει προοπτικές; Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Τσαλμπούρης. Η ΑΕΚ τον ψάρεψε αμέσως μετά τη θητεία του στο NCAA το 2015. Τέσσερα χρόνια αργότερα θεωρείται πιο πολύ ένα χαμένο παρά ένα κερδισμένο στοίχημα. Ποτέ δεν πήρε αληθινές ευκαιρίες. Το δις εξαμαρτείν δεν δείχνει σοφία αλλά η ΑΕΚ κινδυνεύει να κάνει το ίδιο λάθος και Τρίτη φορά. Ένα ακόμη μεγάλο ταλέντο στην ηλικία του ο Νίκος Ρογκαβόπουλος ανήκει στην ομάδα εδώ και δύο χρόνια. Αν εξαιρέσουμε μερικά δίλεπτα ο Ρογκαβόπουλος δεν βγάζει τη φόρμα του ούτε και στον λεγόμενο garbage time ενώ εσχάτως είναι και εκτός 12άδας. Το καλοκαίρι αποδεικνύοντας ότι ο σχεδιασμός της ομάδας γίνεται στο….πόδι η ΑΕΚ απέκτησε και τον βετεράνο Χάρη Γιαννόπουλο που παίζει στην ίδια θέση. Η κατάληξη είναι να μην παίζει κανείς από τους δύο! Ούτε ο βετεράνος που υποτίθεται ότι θα βοηθούσε στον ευγενή στόχο του πρωταθλητισμού, ούτε ο νεαρός που αποτελεί επένδυση για το μέλλον! Το βασικό λοιπόν ερωτηματικό που μοιάζει με what if αλλά δεν είναι παραμένει: Πόσο χειρότερα αγωνιστικά θα ήταν τα πράγματα για την ΑΕΚ αν αντί για ένα σωρό τυχάρπαστων περαστικών ξένων που τους ξεχνάμε πριν καλά καλά μάθουμε τα ονόματα τους αν έπαιζαν οι νέοι παίκτες της; Και για όποιον τυχόν θελήσει να μιλήσει για ανεδαφικά όνειρα πρωταθλητισμού θα τον παραπέμψω στον….εφιάλτη της βαθμολογικής ετυμηγορίας.
Τη σεζόν 2014-15 όταν η ΑΕΚ επέστρεψε στην Α1 ήταν 5η στην τελική κατάταξη και αποκλείστηκε στον πρώτο γύρο των πλέι οφ. Την επόμενη 4η και αποκλείστηκε με ”σκούπα” στον ημιτελικό. Τη σεζόν 2016-17 3η και αποκλείστηκε ξανά με 3-1 στον ημιτελικό. Και πέρσι 5η γνωρίζοντας νέο αποκλεισμό στον πρώτο γύρο των πλέι οφ.
Με απλά λόγια: Ο ιδιοκτήτης της ΑΕΚ καλείται πλέον να αποφασίσει αν θέλει να κινείται ευκαιριακά, να άγεται και να φέρεται από διάφορους έμμισθους και άμισθους συμβουλάτορες που έχουν μικρή σχέση –και γνώση- του αντικειμένου ή να καθορίσει ένα σοβαρό πλάνο ανάπτυξης της ομάδας του. Μέχρι τώρα μοιάζει να καθοδηγείται και ο ίδιος περισσότερο από το συναίσθημα παρά από τη λογική και τη γνώση. Και κυρίως να μη μαθαίνει από τα λάθη των περασμένων ‘’χρήσεων’’. Υπό άλλες συνθήκες ποσώς και θα ενδιέφερε οποιονδήποτε το όλο θέμα (πέραν της κάστας των υποστηρικτών της ομάδας) αλλά ούτε το ελληνικό μπάσκετ, ούτε η ΑΕΚ έχουν την πολυτέλεια να ‘’χάσουν’’ ένα πρόεδρο όπως ο Αγγελόπουλος. Και είναι μαθηματικά βέβαιο με βάση την ιστορία και ανάλογα παραδείγματα του παρελθόντος ότι ο Μάκης Αγγελόπουλος κινδυνεύει πριν μάθει να απογοητευτεί. Το βασικό όμως πριν και πάνω από όλα είναι να αποφασίσει ο ίδιος για ποιο ακριβώς λόγο και με ποιο ακριβώς σχέδιο επενδύει τα λεφτά του στην ομάδα της καρδιάς του.
Προφανώς και η εύκολη απόφαση είναι να στείλει σπίτι του τον Λούκα Μπάνκι που δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Αλλά αυτό είναι το μάλλον πιο εύκολο από τα ζητούμενα. Το θέμα είναι αν ο διάδοχος του Ιταλού θα είναι πάλι κάποιος Έλληνας ή ξένος που θα έχει στην άκρη του μυαλού του μόνο το πως η ομάδα θα κάνει….πρωταθλητισμό ή ένας αληθινά φιλόδοξος προπονητής που θα μοιραστεί το όραμα της δημιουργίας μια πραγματικά ανταγωνιστικής ομάδας.