Τον θάνατο του Τάκη Μιχαλέτου θρηνούν στον Ατρόμητο. Ο άνθρωπος- ψυχή των ακαδημιών της ομάδας άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 53 ετών και μετά από μακροχρόνια άνιση μάχη.
Ο κ. Μιχαλέτος ήταν στους «κυανόλευκους» από το 2005, εκτελώντας χρέη τεχνικού διευθυντή των ακαδημιών, αλλά και υπεύθυνου του δημοτικού σταδίου Περιστερίου.
Η ανακοίνωση της ΠΑΕ Ατρόμητος:
Ήταν ένας καλός άνθρωπος μα αληθινά καλός άνθρωπος. Καμιά φορά ξέρετε όταν μια ψυχή φεύγει και ετοιιμάζεται να ταξιδέψει εκεί ψηλά οι «ευχάριστες» λέξεις βγαίνουν αβίαστα.
Για τον Παναγιώτη (Τάκη) Μιχαλέτο όμως που χάσαμε σήμερα η πραγματικότητα ήταν (δυστυχώς ήταν και όχι είναι) ότι η αγάπη του για τον συνάνθρωπο, ο καλοκάγαθος χαρακτήρας του, η πραότητα και η ευγένεια τον είχαν κατατάξει πολύ ψηλά στην «οικογένεια» της ομάδας μας. Ήταν πάνω απ’ όλα ένας δικός μας άνθρωπος!
Η ΠΑΕ Ατρόμητος με βαθιά οδύνη και θλίψη εκφράζει τα πιο θερμά της συλληπητήρια για τον θάνατο του πολυαγαπημένου μας Τάκη Μιχαλέτου σε ηλικία 53 ετών και εύχεται κουράγιο και δύναμη στα παιδιά του, στη γυναίκα του και στα αγαπημένα του πρόσωπα.
Ο Τάκης Μιχαλέτος με περίσσια δύναμη ψυχής, πραγματικά ατρόμητος πάλεψε μέχρι την τελευταία στιγμή με την επάρατο νόσο. Παράδειγμα προς μίμηση για όλους όσους αφήνει πίσω του.
Ήταν στην ομάδα μας από την πρώτη στιγμή που βρεθήκαμε ξανά στα μεγάλα σαλόνια. Το 2005 Ένας ακούραστος εργάτης. Τεχνικός Διευθυντής των Ακαδημιών της ΠΑΕ Ατρόμητος αλλά και Υπεύθυνος του Δημοτικού Σταδίου Περιστερίου, πανταχού παρών. «Τάκη αυτό, Τάκη εκείνο» του έλεγαν κι εκείνος ήταν πάντα πρόθυμος να κάνει το καλύτερο.
Από το στόμα του ποτέ δεν έφευγε μια κουβέντα που ενδεχομένως θα πλήγωνε. Πάντα είχε μια καλή λέξη για τον καθένα. Και άμα άθελα του στενοχωρούσε κάποιον το έφερε βαρέως, πονούσε η καρδούλα του. Αυτή η καρδιά που έφυγε για το μεγάλο και μακρινό ταξίδι δεν θα ξαναπονέσει έστω και χωρίς να το θέλει.
Μέχρι την ύστατη στιγμή πάνω στο κρεβάτι που πραγματικά υπέφερε, έδινε κουράγιο στους άλλους αντί εκείνοι να του δίνουν. Ο αγαπημένος μας Τάκης ρωτούσε, ενημερωτόταν, αγωνιούσε για τον Ατρόμητο. Το μεράκι του και όλη η αγάπη του βεβαίως ήταν στο δημιούργημα του, τις Ακαδημίες της ΠΑΕ που φρόντιζε και διήθυνε με μοναδική ικανότητα. Μπορεί βιολογικά να έχει δύο παιδιά όμως τα «παιδιά» του όλα αυτά τα χρόνια πρέπει να είναι δεκάδες. Γιατί κάθε νέο ποδοσφαιριστή ο Τάκης το είχε σαν παιδί του.
Μας έφυγε λοιπόν και δεν θα τον ξαναδούμε ποτέ ξανά. Όλοι εμείς που συνεργαστήκαμε μαζί του, όλοι εμείς που τον γνωρίσαμε ως άνθρωπο δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ.
Κρίμα τόσο νέος, τόσο καλός, τόσο αγαπητός. Καλό Παράδεισο Τάκη! Θα σε αγαπάμε για πάντα!