Άντε τώρα, να είσαι madrileño και να βλέπεις το πενθήμερο σου να ξεκινάει έτσι. Βράδυ Τετάρτης στο Μπερναμπέου, να μην μπορείς να σκοράρεις δεύτερη φορά και να μην φτάνεις καν σε παράταση. Μην καταφέρνοντας να βρω μαγικό χαρτάκι για το απόλυτο hot spot της Μαδρίτης, ήμουν αραχτός σε ένα μπαρ έξω από το Palacio, παρακολουθώντας τους φίλους των Blancos να αγωνιούν. Έπιασα κουβέντα με δυο-τρεις από αυτούς, που μέσα στο άγχος τους είχαν και ένα ενοχλητικό Έλληνα να τους ρωτάει για το μπάσκετ. Τους είδα πολύ περισσότεροι σίγουρους για το συναπάντημα με τη Μπάρσα στο Βερολίνο, παρά για την πρόκριση επί της Φενέρ και την κούπα το βράδυ της Κυριακής. Αφού πήραν την κρυάδα με τον Μοράτα, δεν ήταν σίγουροι ούτε για το που ήταν το διαμέρισμά τους.
Την ίδια στιγμή, ο Κριστιάν Καρεμπέ έψαχνε τον…Γιαννίκο Δούσκα στα επίσημα του Μπερναμπέου. True story, που λέει και ο Μπάρνι. Ο Δούσκας που λέτε, προέβλεψε σωστά, σαν σωστός τιφόζι, τόσο το σκορ του ημιχρόνου όσο και το τελικό αποτέλεσμα και κέρδισε τον σχετικό διαγωνισμό. Αλλά όταν ο συμπαθής Κριστιάν τον αναζήτησε, δεν τον βρήκε ποτέ, και τώρα που γράφω αυτό το σημείωμα τον περιλούζω με διάφορα κοσμητικά για την πρεμούρα του. Αποτέλεσμα, να μην πάρει ποτέ το δώρο του, που δεν ήταν και τίποτα το φοβερό. Μόνο μια εμφάνιση της Ρεάλ υπογεγραμμένη από ΟΛΟΥΣ τους παίκτες της Ρεάλ. Σιγά το πράγμα. Γβρμ.
Κατά τα άλλα, η μέρα περιορίστηκε στα γνωστά: διαπιστεύσεις, μια πρώτη βόλτα στο γήπεδο και στα πέριξ, κουβεντολόι με παλιές και παλιότερες ιστορίες που έλεγε ο Καρύδας. Οι τέσσερις μονομάχοι είναι πλέον όλοι στη Μαδρίτη, χωρίς τίποτα το πολύ απρόοπτο να διαταράσσει τις ούτως ή άλλως εύθραυστες ισορροπίες. Από την Πέμπτη θα μπούμε όλοι για τα καλά σε πορτοκαλί ρυθμούς, με τις βραβεύσεις των κορυφαίων αλλά και τις τελευταίες προπονήσεις και δηλώσεις πριν τα ημιτελικά ραντεβού.
Παρεμπιπτόντως, μόνο φεύγοντας από εκείνο το καφέ έξω από το γήπεδο έριξα μια ματιά στο όνομα του. “Mantariz” το λένε, “Mantzari”, διάβασα εγώ. Επηρεασμός από τις σκέψεις για οιωνούς και τα τοιαύτα, δεν κατάφερα να αποφύγω τη σκέψη: «Λες να είναι το Final – 4 του Βαγγέλη»;
«Κοιμήσου επιτέλους, θλιβερέ», μουρμουράει ο Δούσκας.
Buenas Noches