Τα…αυτιά μου μέσα, βραδιάτικο. Μια χειρονομία του Βασίλη Σπανούλη στάθηκε η αιτία να ξυπνήσουν οι κάθε είδους * αυτιστικοί της κερκίδας, να πετάξουν ό,τι είχαν μαζί τους και ό,τι βρήκαν πρόχειρο, αρκετοί να μπουκάρουν μέσα για να τραμπουκίσουν.
Και όλα αυτά, αφού μέχρι τότε είχαμε ένα “από τα πιο ήσυχα ντέρμπι των τελευταίων ετών”.
Τα εισαγωγικά θα παραμείνουν μέχρι να αποκτήσουμε κανονικό αθλητισμό. Όσο θεωρούμε ότι καμιά 20αριά κροτίδες, 2-3 μπουκάλια νερό, βωμολοχίες σε μάνες και παιδιά, αδελφοποιήσεις για να βρίζουμε τους οχτρούς, ταξίδια για να πλακωθούμε με τους βόρειους και τους νότιους, καφρίλες σε φιλέ του βόλεϊ και σε πισίνες του πόλο είναι “ησυχία”, ας κρατάμε και τα εισαγωγικά, κακό δεν κάνει.
Σημαίνει ότι ακόμα έχουμε σφυγμό και δεν έχουμε μετατραπεί ολάκεροι σε τέρατα, που λέει και ο Νίτσε.
Το αποψινό περιστατικό θυμίζει κατ΄ αναλογία τις περυσινές μπουνιές Μπονσού – Μπέγκιτς – Πρίντεζη στο παιχνίδι Ολυμπιακού – Γαλατασαραϊ για την Ευρωλίγκα. Εκείνο το βράδυ, οι αυτιστικοί των ερυθρόλευκων θεώρησαν εαυτούς προσβεβλημένους και εκτόξευσαν στο παρκέ μπουκάλια και καφέδες. Η έξοδος του νυν φόργουορντ της ΑΕΚ έγινε παραπλεύρως, αφού κοντά στη φυσούνα είχε μαζευτεί οι γίββωνες και οι μπονόμπο με τα πολεμοφόδια στα χέρια.
Το ξαναγράφω, όπως και τότε. Σε καμία περίπτωση. σε κανένα σενάριο, δεν νομιμοποιείται ουδείς από την κερκίδα να εκτοξεύει ότι του καπνίσει από την κερκίδα. Δεν υπάρχει καμία συνθήκη με την οποία στέκεται ως δικαιολογημένη η είσοδος οποιουδήποτε οπαδού μέσα ή στα πέριξ του αγωνιστικού χώρου. Στο Ο.Α.Κ.Α, στο Σ.Ε.Φ, στην Πυλαία, που-θε-νά.
Οι αθλητές είναι άνθρωποι που πληρώνονται για να παίζουν, να νικούν αν μπορούν και ταυτόχρονα να ψυχαγωγούν το κοινό. Σε περίπτωση που η συμπεριφορά τους είναι πειθαρχικά ελεγκτέα, πληρώνουν το λογαριασμό που προβλέπεται. Πρόστιμο, ποινή αποκλεισμού από αγώνες και ό,τι άλλο περιέχει το γράμμα του νόμου.
Η κίνηση Σπανούλη είναι προκλητική. Δεν είναι προσβλητική. Η διαφορά είναι ειδοποιός.
Φαντάζομαι ότι μπορείτε εύκολα να μπείτε στο μυαλό του Νίκου Παππά, δευτερόλεπτα μετά την φυγή του Ολυμπιακού για τα αποδυτήρια. Η κάμερα των καναλιών Novasports συνέλαβε τον σουτινγκ γκαρντ του Παναθηναϊκού να χειρονομεί και να μολογεί αυτό που είπαν και οι περισσότεροι: “μα ήταν ανάγκη τώρα; άστο να τελειώσει το ματσάκι…”.
Όχι, ανάγκη δεν ήταν. Αχρείαστο ήταν, αλλά έγινε.
Σχωράτε με, αλλά μέχρι να εξημερωθεί η άγρια πανίδα που κατοικεί στα αθλητικά ενδιαιτήματα της χώρας, εγώ θα είμαι με τους αθλητές. Τον Δημήτρη Διαμαντίδη, που γύρισε προς την κερκίδα των φανατικών ζητώντας τους να σεβαστούν τη σιγή για τα θύματα του Νεπάλ. Του Σπανούλη που ακούει πράγματα που δεν τα χωράει ο νους για το αγέννητο παιδί του. Στο παρελθόν, του Παπαλουκά που πιάνει το μικρόφωνο για να παρακαλέσει τους κάφρους να παίξει μπάσκετ, του Χάινς που τρώει αντικείμενο στο ζέσταμα και παρακολουθεί τον Μπάμπη τον Σουγιά και τον Τζίμη τον Θανατερό να μονομαχούν σε στυλ Mortal Kombat στο κλειστό του Ελληνικού.
Βλέποντας το κακό να έρχεται, ο πρώτος διαιτητής του αγώνα, Σπύρος Γκόντας, αποφάσισε να ρίξει μια τεχνική ποινή στον Σπανούλη….μήπως και καταφέρει να σβήσει τη φωτιά. Ήταν μια έξυπνη κίνηση που καταδεικνύει την κατρακύλα του ελληνικού αθλητισμού. Έχοντας απεμπολήσει και σαν σκέψη ακόμα την τήρηση των νόμων, αναζητούμε μονίμως παρακάμψεις, τεχνάσματα και εξυπνάδες μήπως και γίνει η δουλειά. Μήπως και βγει και αυτή η μέρα, αυτός ο αγώνας, αυτό το πρωτάθλημα.
Προσωπική άποψη είναι πως αν θέλουμε κάποια στιγμή μια αρχή, αυτή η γελοιότητα με τις προσωρινές διακοπές πρέπει να τελειώσει, μια για πάντα. Σε όλα τα αθλήματα, από τη στιγμή που η οπαδική δραστηριότητα έχει ως αποτέλεσμα την αποχώρηση ομάδας από το γήπεδο, επιβεβαιωμένη από τους διαιτητές της αναμέτρησης, το όποιο παιχνίδι θα πρέπει να οδηγείται σε οριστική και αμετάκλητη διακοπή. Ούτε γελοίες διαβουλεύσεις, ούτε τραγελαφικό κουβεντολόι με ταξίαρχους (με ταξίαρχους σε γήπεδα, το γράφω και γελάω), ούτε δικηγόροι, ούτε τζένεραλ μάνατζερ, ούτε τίποτα. Τέλος, χαίρετε, σπίτια σας και τα υπόλοιπα στα πειθαρχικά όργανα.
Να τελειώσει αυτή η αηδιαστική κουβέντα που λέει “να το τελειώσουμε το παιχνιδιδάκι, ένα τέταρτο/ένα δίλεπτο/ένα σετ/ένα οκτάλεπτο έμεινε”. Να μην σώσει και τελειώσει. Να μπει στη συνείδηση όλων πως από τη στιγμή που θα γίνουν όλα αυτά, το όποιο ματς τε-λει-ώ-νει.
Μήπως αρχίσει κάποια στιγμή το άλλο. Εκείνο ντε, που έχουν στα “μουσεία”, οι “ξενέρωτοι” του εξωτερικού.