Τελειώνει το παιχνίδι και οι παίκτες είναι ένα… κουβάρι πανηγυρίζοντας. Λογικό θα πει κάποιος…
Ο προπονητής αποθεώνει ότι κινείται γύρω του μετά από τέτοια προσπάθεια κι ας μην ήταν το καλύτερο παιχνίδι τους. Λογικό και αυτό…
Οι οπαδοί ακόμα και σε αυτή τη στιγμή του απόλυτου ενθουσιασμού έχουν τον δικό τους κώδικα επικοινωνίας και το καθιερωμένο σε εύκολες και δύσκολες στιγμές τραγούδι “σήμα κατατεθέν” για την ομάδα τους. Άντε κι αυτό λογικό…
Οι πιτσιρικάδες δε μιλούν για αυτοκρατορίες που χτίζονται αλλά για παιδικό όνειρο που γίνεται πραγματικότητα. Κι αυτό λογικό; Μπορεί…
Ο βασικός στόπερ της ομάδας και εκ των κορυφαίων του κόσμου (αν όχι ο κορυφαίος), Φαν Ντάικ, δηλώνει: “Ξέραμε πως ακόμη κι αν χάσουμε αυτός ο κόσμος θα είναι κοντά μας και την επόμενη ημέρα”. Λογικό (γι’ αυτούς), εντελώς ξένο για μας…
Ο σύλλογος έχασε αστέρια του. Κοουτίνιο, Σουάρες τα πιο πρόσφατα παραδείγματα. Το… μοναστήρι είναι μια χαρά. Όχι επειδή κυριαρχεί το εγωιστικό συνήθως “ουδείς αναντικατάστατος” αλλά γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα του συλλόγου.
Μιλάμε για έναν από τους σημαντικότερους συλλόγους του κόσμου. Που δεν έχει πάρει πρωτάθλημα για πολλά χρόνια. Που έχει απίστευτη πίεση πρωταθλητισμού και ταυτόχρονα παρέχει ως οργανισμός απίστευτη πίστωση χρόνου.
Μιλάμε για μια χρονιά, συνέχεια της προηγούμενης του χαμένου τελικού στο Τσάμπιονς Λιγκ. Με χαμένο πρωτάθλημα… στο νήμα και αναγκαιότητα κατάκτησης του τροπαίου σε αγγλικό “εμφύλιο”. Δεδομένα που δημιουργούν πίεση.
Αποδεδειγμένα η διαχείριση του Κλοπ απέδειξε και στην τρελή κούρσα τίτλου πως δεν τον λυγίζει, κατά συνέπεια ούτε τους παίκτες του, αυτή η πίεση. Η εικόνα του δευτέρου ημιχρόνου δείχνει πως δεδομένα τους επηρεάζει. Όμως δε τους λύγισε ποτέ.