Η εργατικότητα και η φιλοσοφία του Βαλβέρδε έκαναν μεγάλο γκελ στους φίλους των ερυθρολεύκων. Η προσωπικότητα και οι διεθνείς επιτυχίες του Μίτσελ έκαναν τους φίλους των πρωταθλητών να αφήσουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους τον Βαλβέρδε. Ένα επίτευγμα για τον Ισπανό γόη!
Αν ο Περέιρα καταφέρει να πετύχει το ίδιο σε διάστημα δύο χρόνων, τότε οφείλουμε όσοι ασχολούμαστε με το ποδόσφαιρο να του βγάλουμε το καπέλο!
Θα είναι όμως, η πιο δύσκολη δουλειά που θα έχει καταφέρει να φέρει σε πέρας στη ζωή του!
Στην Πόρτο μπορεί να ζούσε πίσω από τον Βίγιας Μπόας, αλλά ήξερε ότι η κουρτίνα κάποια στιγμή θα τραβηχτεί και θα τον αναδείξει. Κι αυτό έγινε.
Δύο τίτλοι με τους «Δράκους» και μάλιστα με ιστορικό ρεκόρ. Μία ήττα σε δύο σεζόν και 60 αγώνες πρωταθλήματος! Κι όμως, ο κόσμος της Πόρτο φώναζε στις εξέδρες του «Ντραγκάο» κάτι αντίστοιχο με αυτό που έχει ακουστεί πολλές φορές και στο Φάληρο.
Το «ε,ε,ε, ο,ο,ο, αλλιώς ονειρευόμαστε τον Ολυμπιακό»!
Κι αυτό γιατί η Πόρτο κέρδιζε, έπαιρνε τίτλους, αλλά έπαιζε ένα ποδόσφαιρο κατοχής χωρίς εκρήξεις, αλλά με ελεγχόμενη ροή στα ματς για να φτάνει στα τρίποντα με ένα γκολ διαφορά και δίχως να δίνει δικαιώματα για απειλές στην άμυνά της.
Με άλλα λόγια τα αποτελέσματα έρχονταν, αλλά το ποδόσφαιρο ήταν μάλλον βαρετό για τον κόσμο, παρά το επιθετικόγενές 4-3-3 του Περέιρα. Δηλαδή κάτι σαν το ποδόσφαιρο του Ολυμπιακού επί Ζαρντίμ, ο οποίος απολύθηκε αήττητος επειδή δεν πρόσφερε θέαμα.
Για να μην παρεξηγούμαι ξεκαθαρίζω ότι όταν μια ομάδα κερδίζει και παίρνει τίτλους είναι επιτυχημενη, ανεξάρτητα αν «κεντάει» μέσα στο γήπεδο ή παίζει έχοντας στο μυαλό της το περίφημο «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».
Άλλωστε η ομάδα που πήρε τίτλους και την ίδια ώρα έβγαζε στο γήπεδο και την καλύτερη δυνατή εικόνα ήταν η ΑΕΚ του Μπάγεβιτς στο… όρθιο ακόμα «Νίκος Γκούμας» και από τότε δεν έχουμε ξαναδεί άλλη να κάνει το ίδιο, με εξαίρεση μία σεζόν και πάλι του Μπάγεβιτς στον Ολυμπιακό.
Επίσης, ο Περέιρα πρέπει να δει και να καταλάβει πραγματικά το έμψυχο υλικό με το οποίο θα δουλέψει τους επόμενους μήνες. Ένα υλικό από το οποίο είναι δύσκολο να βγει ένα ορθολογικό 4-3-3 που είναι το αγαπημένο του σύστημα.
Θα πρέπει ακόμα να επιμείνει στη δημιουργία ενός σταθερού κορμού επιλογής του. Το «πήγαινε-έλα» 18 παικτών σε κάθε καλοκαιρινή περίοδο είναι μια τακτική στην οποία δεν θα μπορούσε να ανταπεξέλθει κανένας προπονητής, όσο καλός κι αν ήταν.
Ο Περέιρα είναι νέος και φιλόδοξος. Αν ο άτιτλος ως ποδοσφαιριστής Μουρίνιο έγινε κορυφή στους πάγκους δίπλα στον Σερ Μπόμπι Ρόμπσον στην Μπαρτσελόνα, ο άτιτλος ως ποδοσφαιριστής Περέιρα έκανε τη δική του διατριβή δίπλα στον Πεπ Γκουρντιόλα όταν εκείνος σάρωνε τα πάντα με τους Μέσι, Τσάβι και Ινιέστα.
Μπορεί και οι δύο να πήραν τίτλους με την Πόρτο και να ασπάστηκαν εν μέρη το παιχνίδι της Μπαρτσελόνα, αλλά ούτε ο Περέιρα είναι Μουρίνιο, ούτε ο Μουρίνιο θα σκεφτόταν πλέον τον εαυτό του στον πάγκο του Ολυμπιακού.
Το νεαρό της ηλικίας του Περέιρα του δίνει το δικαίωμα να επιμείνει στον τίτλο του εργασιομανή που του είχαν δώσει στην Πορτογαλία, ώστε να πετύχει πράγματα και μακριά από τη χώρα του.
Το αν έχει την προσωπικότητα να αφήσει εκτός αποστολής τον Σαβιόλα, τον Αφελάι ή τον Κασάμι, όπως έκανε ο Μίτσελ (και αύριο πιθανόν και τον Μπαλοτέλι), όταν αυτοί δεν του προσφέρουν, είναι κάτι που θα το δούμε λίαν συντόμως.