Και είναι εκεί χωρίς να της έχει χαριστεί κανένας. Με 25 βαθμούς σε 10 ματς των προκριματικών (όσους και η 1η Βοσνία) και με μία νίκη και μια ισοπαλία στους αγώνες μπαράζ με τη Ρουμανία.
Κατά συνέπεια θεωρώ ότι όλοι μας προτιμάμε να κάνουμε σχόλια για μια ομάδα που είναι σε μια μεγάλη διοργάνωση παρά να συζητάμε γιατί δεν παίρνει μέρος σε αυτή, όπως συνέβαινε πολλές φορές στο παρελθόν.
Η Εθνική ομάδα λοιπόν, είναι από το 2004 και μετά ότι πιο υγιές έχει να επιδείξει το ελληνικό ποδόσφαιρο. Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος.
Η άλλη είναι αυτή που λέει ότι πρέπει πάντα να αναζητάς το καλύτερο. Να προσπαθείς γι’ αυτό και να νοιώθεις γεμάτος γιατί μάχεσαι και παλεύεις να κάνεις το βήμα παραπάνω, έστω κι αν δεν τα καταφέρνεις τελικά. Όμως η ικανοποίηση για την προσπάθεια σε χαροποιεί και δεν σε στενοχωρεί.
Για την Εθνική του πρώτου αγώνα του Μουντιάλ αυτό δεν συνέβη. Δεν το είδαμε. Με εξαίρεση το βλέμμα του Κονέ και του Τοροσίδη, προσωπικά δεν διέκρινα άλλον ποδοσφαιριστή που να… γυαλίζει το μάτι του!
Μπορεί να το διατυπώνω αρκετά απλοϊκά, αλλά θέλω να το καταλάβουν όσο το δυνατόν περισσότεροι από εκείνους που θα τύχει να διαβάσουν αυτό το σχόλιο.
Γιατί πέρα από τις όποιες τακτικές (σωστές ή λάθος), επιλογές (σωστές ή λάθος) ή και ατυχίες πρέπει και να μπορείς να σταθείς σε υψηλό επίπεδο.
Όταν λοιπόν, στην 3η συμμετοχή σου σε Μουντιάλ δέχεσαι γκολ από τα αποδυτήρια (στο 2΄ από την Αργεντινή στις ΗΠΑ, στο 7΄ από τη Ν. Κορέα στην Αφρική και στο 5΄ από την Κολομβία) σημαίνει ότι κάτι δεν κάνεις σωστά στις μεγάλες πρεμιέρες σου και δεν μαθαίνεις από τα (προηγούμενα) λάθη σου.
Η αυτοσυγκέντρωση της ομάδας δείχνει να μην είναι στο σημείο που θα έπρεπε και αμέσως έρχεται η ίδια και καταρρίπτει την ρήση του Πλάτωνα πως «η αρχή είναι το ήμισυ του παντός», η οποία έχει γίνει αποδεκτή παγκοσμίως.
Στο Euro 2004 , όπου η Ελλάδα ξεκίνησε με νίκη πήρε το τρόπαιο και στο Euro 2012 που ξεκίνησε με ισοπαλία πέρασε στην επόμενη φάση. Κάθε φορά που ξεκινάμε με το… αριστερό απλά επιστρέφουμε σπίτι μας!
Ακόμα κι έτσι όμως, προτιμώ να συζητώ με τους φίλους μου και τους αναγνώστες του blog για την εικόνα της Εθνικής σε μια τελική φάση παρά να κάνω κουβέντα για το τι θα κάναμε, αν είμασταν κι εμείς εκεί…
Για το 3-0 του Σαββάτου τα περισσότερα έχουν γραφτεί και ειπωθεί. Είδαμε μια ομάδα να κάνει στην άκρη τα προτερήματά της, όπως η σταθερή άμυνα και να βγάζει τον πιο αργό εαυτό της ακόμα και στο… μισό γήπεδο που της παραχώρησε ο αντίπαλος.
Με 3-4 ποδοσφαιριστές σχεδόν… αόρατους και με άλλους 5 να μη πιάνουν ούτε τον μέσο όρο της δικής τους απόδοσης το αποτέλεσμα ήρθε φυσιολογικά.
Οποιαδήποτε συζήτηση για ατυχία δεκτή. Για αδικία όμως, ούτε λόγος.
Εκτός κι αν η συζήτηση γίνει για τους ίδιους τους διεθνείς που αδίκησαν τους εαυτούς τους απέναντι σε μια ομάδα που ήταν στα… κυβικά τους! Κι αυτό φάνηκε από τις ευκαιρίες που δημιούργησαν παρά την κακή ημέρα στην οποία βρέθηκαν οι περισσότεροι.