Αρκούσε ένα DVD από τη Nova, τόσο απλό. Η συμφωνία πρέπει να έκλεισε πολύ γρήγορα. Τη σκηνή την φαντάζομαι ως εξής: Ο Τζήμας, αν είναι ο Τζήμας, πήγε με το DVD από HL του Ραφαήλ Κουμεντάκη και τους είπε το εξής. «Τον βλέπετε αυτόν. Λοιπόν είναι 18 ετών, είναι 203 εκατοστά, κάνει απίστευτο γκελ στον κόσμο, βγάζει υποδοχή, έχει σέρβις, έχει μπλοκ, και ταιριάζει γάντι με την επωνυμία σας. ʼντε υπογράψτε να τελειώνουμε…». Τόσο απλά
Ο Ραφαήλ Κουμεντάκης είναι από μόνος του το απόλυτο Χρυσωρυχείο του ελληνικού βόλεϊ. Πάνω από όλα είναι Έλληνας και μας αρέσει πολύ αυτό. Από εκεί και ύστερα έχει όλα εκείνα τα στοιχεία τα οποία δυστυχώς για εμάς το καλοκαίρι θα τον οδηγήσουν, να είναι καλά το παιδί, στον μαγικό κόσμο του Καμπιονάτο. Ο «Ράφα» είναι κανονικάτος ακραίος. Το σημαντικότερο; Βγάζει υποδοχή κάτι για το οποίο πληρώνεται ο ακραίος. Επίσης είναι ψηλός και κλείνει στο μπλοκ, είναι καλός επιθετικός και αν βελτιώσει και την άμυνά του τότε μην τον είδατε τον Παναή
Ειλικρινά από την εποχή του συντοπίτη του Κουμεντάκη, Μάριου Γκιούρδα, είχαμε να δούμε τόσο κανονικό ακραίο στο ελληνικό βόλεϊ. Νομίζω ότι ο «Ράφα» πρέπει να έχει ακόμη αφίσα του Μάριου στο δωμάτιο του. Δεν θέλω να μπω σε συγκρίσεις με Σαμαρά, Γκιούρδα και Μπάεφ τους παίκτες δηλαδή που θυμόμαστε όλοι για τα προσόντά τους και τα αποτελέσματά τους στο τάραφλεξ. Νομίζω όμως ότι αν ο «Ράφα» βάλει λίγο τσαμπουκά στο παιχνίδι του, τότε για τα επόμενα 15 χρόνια η Εθνική θα έχει στην διάθεσή της ίσως τον κορυφαίο Ευρωπαίο ακραίο. Αρκεί βέβαια να τύχει της ανάλογης προσοχής. Η ομοσπονδία οφείλει να έχει από κοντά τον Κουμεντάκη. Όπως οφείλει να έχει από κοντά τον Τζούριτς, τον Φράγκο, τον Φιλίποφ, τον Κοκκινάκη, τον Τζιουμάκα, τον Δαλακούρα και όλους αυτούς που θα πρέπει να στηριχθεί το ελληνικό βόλεϊ μέχρι το 2028 και βάλε
ΥΓ. Τον Οκτώβριο του 1996 όταν ο Εθνικός γύρισε από 0-2 σε 3-2 παιχνίδι με τον Ολυμπιακό του Μοντάλι το τέλος της αναμέτρησης με βρήκε στον τηλεοπτικό αέρα του ΣΚΑΙ να συνομιλώ στην εξέδρα του κλειστού της Αλεξανδρούπολης με τον αμούστακο τότε Θοδωρή Μπάεφ. Τότε δεν ξέρω αλλά το ένστικτό μου, μου έλεγε ότι αυτός ο παίκτης θα αφήσει εποχή στο ελληνικό βόλεϊ. Το ίδιο σας διαβεβαιώ ένιωσα και το Σάββατο για τον Ραφάηλ Κουμεντάκη όταν ήρθε δίπλα μου μετά την ανατροπή στο ματς με τον Παμβοχαϊκό