Το OUT SCORE: Χω/ορικές Σημειογραφίες I είναι ένα ερευνητικό πρόγραμμα που εξετάζει τους συσχετισμούς μεταξύ του χορού, του ήχου, του περφόρμανς και των εικαστικών σε σχέση με τις πολυδιάστατες έννοιες της σημειογραφίας και της παρτιτούρας (score) και τους τρόπους που μπορούμε να αντιληφθούμε την καταγραφή της ελαστικότητας στη δεύτερη δεκαετία του αιώνα. Σε επιμέλεια της ιστορικού τέχνης Δρ Σωζήτας Γκουντούνα για το Ίδρυμα Ωνάση, η πρώτη παρουσίαση του προγράμματος αποτελείται από μια χορογραφία της Maria Hassabi που θα λάβει χώρα στις 28 Μαΐου 19:00μμ και την ομαδική έκθεση στον εκθεσιακό χώρο του γλυπτού θεάτρου της Αιξώνης στη Γλυφάδα που σχεδιάστηκε από τη Νέλλα Γκόλαντα. Η δεύτερη παρουσίαση θα λάβει χώρα στο ‘T’ Space Rhineberg της Νέας Υόρκης που σχεδιάστηκε από τους Steven Holl Architects σε συνεργασία με τη Δήμητρα & Ειρήνη Τσαχρέλια και τον Νικόλα Καρυτινό (Tacet Creations).
Με τη συμμετοχή των καλλιτεχνών: Maria Hassabi, Kelly Nipper, Michael Portnoy, Duke Riley, Αλέξανδρος Γεωργίου, Delia Gonzalez, Ελένη Καμμά, Κωστή Βελώνη, Raymond Pettibon, Erlea Maneros Zabala, Ilan Manouach, Christian Wassmann, Marie Voignier, Βασίλη Σαλπιστή, Διονύση Καβαλιεράτο, Μαρία Γεωργούλα, Νίκο Χαραλαμπίδη, Όλγα Βενετσιάνου, Αγγέλα Σβορώνου, Σωτήρη Καραμάνη, Mark Aerial Waller, το πρότζεκτ παρουσιάζει μεθόδους για τη μετατροπή του τρισδιάστατου χώρου σε δισδιάστατη μορφή και τους τρόπους με τους οποίους μια ελαστική κίνηση και ένα ηχητικό score μπορούν να καθορίσουν το μέλλον της αρχιτεκτονικής, του δομημένου χώρου και του οικιστικού περιβάλλοντος.
Οι χορογραφικές απεικονίσεις, οι μέθοδοι σύνθεσης, οι ερμηνευτικές δράσεις, το κινησιολογικό λεξιλόγιο και τα εκπαιδευτικά εργαλεία συγκεντρώνονται για να αναδείξουν τις ιστορικές μετατοπίσεις στις πρακτικές και στις συζητήσεις πάνω σε αυτά τα θέματα. Το πρότζεκτ που ανέπτυξε αρχικά η Σωζήτα Γκουντούνα το 2016 ως η πρώτη Andrew W. Curatorial Fellow στη Μπιενάλε Performa της Νέας Υόρκης διερευνά τους τρόπους με τους οποίους η κίνηση μεταβάλλεται οργανικά στο χώρο και τους τρόπους με τους οποίους το δομημένο περιβάλλον μπορεί να προσαρμοστεί μέσω της κίνησης.
Εξετάζει, επίσης, την απόσταση μεταξύ του έντυπου υλικού και την πραγματική εμπειρία της περφόρμανς, καθώς και τους τρόπους με τους οποίους η σύγχρονη περφόρμανς μπορεί να διαμορφώσει μια συγκεκριμένη “γλώσσα του σώματος” με τη δική της σημειογραφία που μπορεί να καθορίσει μια άλλη πειθαρχία όπως η αρχιτεκτονική και η βιώσιμη μηχανική.
Διαβάστε όλο το θέμα στο TVXS.gr