Το μέγεθος δεν μετράει

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ: ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΟΥΡΗΣ

Μπαίνοντας σήμερα στην αχανή εγκατάσταση της O2 Arena, παρατήρησα ότι τα μέτρα ασφαλείας περιελάμβαναν και αστυνομικούς συνοδεία σκυλιών. Ξεχάστε τους γερμανικούς ποιμενικούς και τα ροτβάιλερ του Βερολίνου, εδώ είναι Λονδίνο. 

Αγγλικά σέτερ, που έμοιαζαν περισσότερο σκυλιά καναπέ, παρά…όργανα της τάξης. Ε και; Το μέγεθος δεν μετράει, ούτε στα συμπαθή τετράποδο, ούτε, όπως περίτρανα αποδείχτηκε, στον ημιτελικό ΤΣΣΚΑ – Ολυμπιακού. Τι Κρστιτς, τι Καούν, τι Χριάπα. Μια χαψιά τούς έκανε ο Κάιλ Χάινς και η υπόλοιπη γραμμή ψηλών των ερυθρόλευκων. 

Στην… ψιλή κουβεντούλα που είχαμε πιάσει πριν φιλοξενηθούμε στην εκπομπή Super Euroleague, τον ρώτησα πως γίνεται ένας παίκτης σαν τον θηριώδη Σέρβο σέντερ να προσπαθεί να παίξει πλάτη και να…αναπηδάει πάνω του, αδυνατώντας καν να γυρίσει.

“Απλά προσπαθώ, man.”

Σε αυτή την απλή φράση συμπυκνώνεται η ισοπέδωση της ρωσικής αρκούδας. Όχι μόνο για τον Αμερικανό, αλλά για όλους, ανεξαιρέτως, τους παίκτες του Γιώργου Μπαρτζώκα. Μια υπεροχή 40λεπτη παράσταση αλτρουισμού και αυτοθυσίας, πείσματος  και αυτοσυγκέντρωσης και στρατηγικής.

Ποιός θα το έλεγε ότι οι Ρώσοι θα έμεναν στο ματς όσο ήταν εύστοχοι από τη γραμμή του τριπόντου και μόλις αυτό στέρευε, θα έχαναν με τα χέρια κατεβασμένα από μια ομάδα που ήταν ό,τι κοντινότερο κυκλοφορεί σε μπάσκετικη Λερναία Υδρά.

Ποιός θα το έλεγε πως ο Ολυμπιακός σχεδόν δεν θα αισθανόταν ούτε τα δύο γρήγορα φάουλ του Παπανικολάου, ούτε τα τρία του Σπανούλη στο τρίτο δεκάλεπτο. Και πως στο τέλος όταν ο ανεκδιήγητος Τεόντοσιτς θα άρχιζε τα δικά του, ο Άντιτς θα του έπαιρνε και μια τεχνική ποινή για… γαρνιτούρα.

ΥΓ. Το Λονδίνο είναι μια υπεροχή πόλη που αδιαφορεί για το μπάσκετ. Με την εικόνα των αδειών θέσεων, καλό θα είναι να αδιαφορήσει και το μπάσκετ για το Λονδίνο, μέχρι νεωτέρας.

ΥΓ2. Έχοντας παρακολουθήσει το πρώτο ημίχρονο του αλλού ημιτελικού, η Ρεάλ είναι ικανή να συναγωνιστεί τον Ολυμπιακό σε ενέργεια. Η Μπάρτσα, όχι.