Ο Έτορε Μεσίνα μίλησε στο novasports.gr για τις επιρροές από τους Σπερς, τον Πόποβιτς και τον Ντάνκαν, την φετινή Αρμάνι και τις φιλοδοξίες της, την Ευρωλίγκα που προοδεύει, την τρέλα του τριπόντου, τον κοινωνικό ρόλο των αθλητών και την πραγματική ζωή έξω από το μπάσκετ.
Συνέντευξη στον Χρήστο Καούρη
Ένας θρυλικός προπονητής της Ευρωλίγκας επιστρέφει αφού πέρασε χρόνο γύρω από άλλους θρύλους του μπάσκετ όπως ο Τιμ Ντάνκαν, ο Μάνου Τζινόμπιλι και ο Τόνι Πάρκερ, αλλά και αφού συνεργάστηκε με έναν γκουρού του αθλήματος όπως ο Γκρεγκ Πόποβιτς. Από την άλλη, πολλοί λένε ότι είναι δύσκολο να αλλάζεις όσο μεγαλώνεις. Νιώθετε αλλαγμένος μετά το ταξίδι σας στο NBA;
Φυσικά ήμουν τυχερός που είχαν την ευκαιρία να βρεθώ σε ένα τέτοιο περιβάλλον, με εξαιρετικές προσωπικότητες όπως ο κόουτς Πόποβιτς, αλλά και οι παίκτες, αλλά το πιο σημαντικό ήταν πως ήμουν μέρος αυτής της απίστευτης κουλτούρας. Είναι κάτι που σε επηρεάζει αν δεν είσαι τελείως ανόητος, που ελπίζω πως δεν είμαι (γέλια). Προσαρμόζεις πολλά πράγματα, βλέπεις καλύτερα πράγματα που παλιότερα ίσως δεν έβλεπες καθαρά.
Είναι όμως προσαρμόσιμα αυτά τα πράγματα στο ευρωπαϊκό επίπεδο;
Δεν έχουν σχέση με συστήματα και τακτικές. Έχει να κάνει με τις σχέσεις, τη φιλοσοφία που διέπει ολόκληρο τον σύλλογο, με το ότι οι άνθρωποι θέλουν να συνεργάζονται και να κάνουν πράγματα μαζί. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να εφαρμοστεί σε κάθε επίπεδο και σε κάθε δραστηριότητα, από την κοινωνική ζωή ως το μπάσκετ. Υπήρχε έντονη η αίσθηση της συλλογικότητας και του σεβασμού για τους ανθρώπους του συλλόγου, ανεξάρτητα από την θέση τους, αλλά και για τους ανθρώπους εκτός του συλλόγου. Υπήρχε πολύ έντονος σεβασμός στον αντίπαλο: αν έχανες, αναγνώριζες ειλικρινά ότι ο αντίπαλος σου ήταν καλύτερος. Είναι κάτι από το οποίο πρέπει να παραδειγματιστούμε στις ζωές μας, όχι μόνο στον αθλητισμό.
Πως ήταν η μετάβαση για εσάς; Χρειάστηκε να κάνετε διπλή μετάβαση, τόσο με την επιστροφή στο ευρωπαϊκό στυλ παιχνιδιού, αλλά και στον ρόλο του πρώτου προπονητή.
Είναι μεγάλη πρόκληση, ενδιαφέρουσα πρόκληση. Το να δουλεύεις για έναν άνθρωπο όπως τον κ. Αρμάνι δεν είναι κάτι που σου συμβαίνει κάθε μέρα. Υπάρχει πολύς δρόμος μπροστά μας, μόλις έχουμε ξεκινήσει την διεργασία, η οποία θα είναι μακρά. Αλλά έχω έναν Πολικό Αστέρα να με καθοδηγεί από αυτά που είδα στο Σαν Αντόνιο, αλλά και από αυτά που είχαμε κάνει στην ΤΣΣΚΑ και την Μπολόνια, έμαθα σε μεγάλους συλλόγους και ελπίζω πως θα μεταφέρω αυτή την εμπειρία εδώ.
Δυσκολεύεστε με τον διπλό ρόλο, αυτό του προέδρου και του προπονητή;
Έχω έναν εξαιρετικό τζένεραλ μάνατζερ, τον Χρήστο Σταυρόπουλο, αυτός «τρέχει» τον σύλλογο. Εγώ είμαι εκεί, θα πω την άποψη μου ή μια συμβουλή, αλλά δεν παίρνω μέρος στις καθημερινές εργασίες, είμαι απόλυτα συγκεντρωμένος στην δουλειά μου ως προπονητής της ομάδας. Ξέρω ότι η άποψη μου θα ληφθεί υπόψιν αν πω κάτι, αλλά ως εκεί.
Γενικά η ομάδα έχει σκαμπανεβάσματα, όπως οι περισσότερες ομάδες αυτή την περίοδο. Είναι κάτι αναμενόμενο από τη στιγμή που έχουμε εκτός τους Γκουντάιτις, Μακ και Νέντοβιτς και ταυτόχρονα έχουμε πολλά καινούρια πρόσωπα. Φυσικά χάσαμε κάποια παιχνίδια στο ιταλικό πρωτάθλημα που νομίζω ότι μπορούσαμε να κερδίσουμε, αλλά βλέπω ότι δουλεύουμε με τον σωστό τρόπο, με την κατάλληλη νοοτροπία, οπότε βλέπω ότι υπάρχει μεγάλο περιθώριο βελτίωσης.
Φαντάζομαι ότι στην Αρμάνι υπάρχει μεγάλη δίψα για διάκριση: η τελευταία φορά που η ομάδα έφτασε κοντά στο Final-4 ήταν το 2014. Είναι η δική σας φιλοσοφία να χτίσετε πρώτα τη νοοτροπία, έτσι ώστε να ακολουθήσουν τα αποτελέσματα;
Τα αποτελέσματα είναι συνέπεια του περιβάλλοντος, του τρόπου με τον οποίο οι άνθρωποι βιώνουν τις καταστάσεις, των αξιών του συλλόγου, του χαρακτήρα των ανθρώπων. Προσπαθούμε να βάλουμε τα όρια μας σε όλα αυτά. Αλλά σε τελική ανάλυση το πιο σημαντικό είναι πως το παίζεις μπάσκετ, πως αμύνεσαι, πως δουλεύεις σαν ομάδα. Ελπίζουμε πως θα είμαστε ανταγωνιστικοί και πως θα μπούμε στα πλέι-οφς, αλλά είναι πιο σημαντικό να κάνουμε βήματα προς της σωστή κατεύθυνση σε ό,τι αφορά τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε και πως παίζουμε στο παρκέ.
Ποια είναι η άποψη σας για την τρέλα του τριπόντου, η οποία έφτασε αναμενόμενα και στην Ευρώπη;
(γέλια) Όλοι, ειδικά στο ΝΒΑ, λένε ότι πρέπει να σουτάρεις τρίποντα ή λέι-απ. Αλλά στο τέλος της μέρας, αν αντιμετωπίζεις άμυνες με αλλαγές, όπως συμβαίνει στην Ευρώπη, χρειάζεσαι κάποιον που θα μπορεί να παίξει ένας εναντίον ενός και να σουτάρει από μέση απόσταση, γιατί αυτό θα σου δώσει η αντίπαλη άμυνα. Στην Ευρώπη δίνεται μεγαλύτερη έμφαση στην άμυνα στην κανονική περίοδο, ενώ σημαντικό ρόλο παίζει ότι το παιχνίδι εδώ διαρκεί λιγότερο, 40 λεπτά. Συνολικά θα αντιμετωπίσεις πολλές φορές καταστάσεις στις οποίες το σουτ μέσης απόστασης θα είναι πολύ σημαντικό.
Πριν 3 χρόνια παρακολουθήσαμε ένα μεγάλο ρεύμα παικτών που έφευγαν από την Ευρώπη για το ΝΒΑ, φέτος παρακολουθήσαμε το αντίθετο φαινόμενο, με Ευρωπαίους όπως οι Μίροτιτς και Αμπρίνες να επιστρέφουν, αλλά και κάποιους ΝΒΑερς να δοκιμάζουν στην Ευρώπη. Γιατί νομίζετε ότι συνέβη;
Πολύ καλά συμβόλαια! Πολλά χρήματα!
Είναι όμως μόνο τα χρήματα;
Φαντάζομαι πως η επιθυμία του να έχει κανείς ένα πιο πρωταγωνιστικό ρόλο στην ομάδα μπορεί να έφερε κάποιους παίκτες πίσω στην Ευρωλίγκα. Επίσης, η Ευρωλίγκα χαίρει μεγάλης εκτίμησης ανάμεσα στους παίκτες, τους προπονητές και τους παράγοντες στο ΝΒΑ. Νομίζω ότι το μεγαλύτερο περιουσιακό στοιχείο που έχει η Ευρωλίγκα αυτή τη στιγμή είναι το προϊόν εντός παρκέ. Τα παιχνίδια είναι καλά, οι προπονητές είναι εξαιρετικοί, ενδιαφέρουσες στρατηγικές, ανταγωνιστικότητα, physicality… Νομίζω πως είναι ένα πολύ ενδιαφέρον προϊόν και στις Η.Π.Α το αναγνωρίζουν.
Έτσι είναι λογικό πως οι παίκτες προσελκύονται από ένα πακέτο με καλές απολαβές και συνθήκες, σε μια εξαιρετική διοργάνωση, με σημαντικό ρόλο στην ομάδα. Το επόμενο βήμα για την διοργάνωση είναι να γίνει πιο συμπαγής σε ό,τι αφορά την δημιουργία εσόδων και στο να «πουληθεί» το προϊον με τον κατάλληλο τρόπο, αλλά συνολικά νομίζω πως η Ευρωλίγκα κινείται στην σωστή κατεύθυνση.
Αυτό με οδηγεί στην επόμενη μου ερώτηση: την τελευταία φορά που προπονούσατε στην Ευρωλίγκα υπήρχε διαφορετική κανονική περίοδος, Top 16. Φαντάζομαι ότι κρατήσατε επαφή με την διοργάνωση, θεωρείτε ότι κινείται στη σωστή κατεύθυνση; Υπάρχουν φωνές που μιλούν για ένα προϊόν που είναι τόσο κλειστό που αποκλείει κάποιους συλλόγους και περιορίζει τις δυνατότητες τους να μπουν σε αυτό.
Νομίζω, και αυτή είναι καθαρά προσωπική άποψη, είμαι μεγάλος φαν των πλέι-οφς. Καταλαβαίνω την αξία του Final-4 από οικονομικής ή άλλης άποψης, αλλά θα ήθελα να επιστρέψουν οι σειρές πλέι-οφ όπως συνέβη το 2001, σε αυτή την φανταστική σειρά μεταξύ της δικής μου ομάδας, της Μπολόνια και της Τάου την οποία παρακολούθησε όλος ο πλανήτης. Νομίζω πως οι «ευρωπαϊκοί τελικοί», σε 5 ή 7 παιχνίδια, όπως συμβαίνει και στους NBA Finals θα πρέπει να είναι ο στόχος μας, αλλά αυτή είναι η δική μου άποψη.
Κατά δεύτερον, με όλες τις επενδύσεις που γίνονται από ιδιοκτήτες και ομάδες, ίσως θα άξιζε να σκεφτούμε το ενδεχόμενο να έχουμε πλέι-οφς με 12 ομάδες. Αυτή τη στιγμή, 10 ομάδες από τις 18 θα είναι πολύ δυσαρεστημένες. Οι θυσίες και οι επενδύσεις που αυτή τη στιγμή πολλές ομάδες κάνουν για να είναι ανταγωνιστικές στην Ευρωλίγκα είναι πολύ μεγάλες, οπότε μπορούμε να εξετάσουμε το ενδεχόμενο για έναν πρώτο γύρο πλέι-οφ με 8 ομάδες, ίσως σε best of 3 (σ.σ στις δύο νίκες), να δώσουμε τη δυνατότητα σε περισσότερες ομάδες να μπουν στα πλέι-οφς. Δεν λέω ότι είναι το καλύτερο ή αυτό που πρέπει να γίνει αύριο, αλλά κάθε φορά που έχεις την ευκαιρία να συζητάς πράγματα, αυτό κάνει καλό στη διοργάνωση, στους παίκτες, στους προπονητές, στους φιλάθλους.
Για πρώτη φορά στην ιστορία έχουν δημιουργηθεί ενώσεις παικτών, προπονητών, ακόμη και διαιτητών.
Ναι, νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικά όλα αυτά. Είναι πολύ ελπιδοφόρα η αντιμετώπιση που έχουν αυτοί οι τρεις οργανισμοί από τον Τζόρντι Μπερτομέου και την Ευρωλίγκα. Έχουν δείξει ότι έχουν διάθεση συνεργασίας και υποστήριξης αυτών των οργανισμών, δεν τους φοβούνται. Είναι κάτι που είδα στο ΝΒΑ, όπου οι ενώσεις των παικτών, των διαιτητών και των προπονητών έχουν άμεση σύνδεση με τον Άνταμ Σίλβερ και την λίγκα. Νομίζω πως είναι κάτι σπουδαίο για την Ευρωλίγκα και αυτούς που αποτελούν μέλη της. Και δεν έχει να κάνει μόνο με τις καλύτερες συνθήκες που εξασφαλίζονται, αυτό είναι κάτι που ας πούμε πως είναι μέρος της φύσης κάθε ένωσης. Το πιο σημαντικό είναι η διάθεση να ακούσει η μια πλευρά την άλλη: είναι κάτι εξαιρετικό και πρέπει να είμαστε ευγνώμονες στον Τζόρντι Μπερτομέου για αυτό.
Και κάτι τελευταίο κόουτς: ποια είναι η άποψη σας σχετικά με το να εκφράζονται οι άνθρωποι του αθλητισμού, παίκτες και προπονητές για κοινωνικά ή πολιτικά θέματα; Είναι ένα μεγάλο θέμα στις Η.Π.Α αυτή τη στιγμή, με το χάος που έχει δημιουργηθεί στις σχέσεις με την Κίνα. Πιστεύεται ότι οι άνθρωποι στην Ευρώπη πρέπει να ενθαρρύνονται να μιλήσουν για τέτοια θέματα, γιατί υπάρχουν αρκετά: το προσφυγικό θέμα, η πολιτική κατάσταση, η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Νομίζω ότι τα πάντα στη ζωή μας είναι πολιτική. Το αν θα αγοράσω μία εφημερίδα ή μια άλλη, είναι μια πολιτική επιλογή. Το αν θα υποστηρίξω έναν οργανισμό ή έναν άλλο. Κάθε απόφαση που παίρνει κανείς έχει τέτοιο νόημα. Πάντα φοβόμουν λίγο όταν άκουγα ανθρώπους να λένε «μιλάω μόνο για μπάσκετ, δεν θέλω να μιλήσω για οτιδήποτε άλλο», γιατί η πραγματική ζωή είναι εκτός αυτών των γραμμών. Είμαστε πολύ τυχεροί που πληρωνόμαστε καλά για να ζούμε μια ξεχωριστή ζωή παίζοντας μπάσκετ ή προπονώντας.
Το σημαντικότερο είναι το εξής: αν έχεις σχηματίσει άποψη και δεν σχολιάζεις απλά αντιδρώντας σε ένα σχόλιο που σου άρεσε ή δεν σου άρεσε, αν έχεις μια εμπεριστατωμένη άποψη που μπορεί να βοηθήσει στην εξεύρεση λύσης, νομίζω πως πρέπει να μιλήσεις. Αν δεν έχεις ξεκάθαρη άποψη και θες απλά να δημιουργήσεις αναταραχή ή απλά να υπερβάλλεις επειδή κάτι δεν σου άρεσε, τότε όχι.