Ο Νίκολα Μιλουτίνοφ ήταν καθοριστικός, οι Νάιτζελ Γουίλιαμς Γκος – Πίτερς και Παπανικολάου εξαιρετικοί αλλά χωρίς τον κύριο με τον αριθμό «3» στη πλάτη, η ιστορία πιθανώς να είχε γραφτεί διαφορετικά στον δεύτερο τελικό της Basket League. Ο λόγος φυσικά για τον Αζάια Κάνααν, ο οποίος στο πρώτο ημίχρονο έδειχνε χαμένος αλλά στο δεύτερο «σεληνιάστηκε» σκοράροντας και τους 16 πόντους του. Ε και, σιγά το πράγμα, θα πει κάποιος που δεν γνωρίζει το παρασκήνιο. Όμως η πραγματικότητα διαφέρει και η εμφάνιση του Κάνααν στον δεύτερο τελικό δείχνει πόσο μεγάλος παίκτης είναι. Η προσωπικότητα του, ο χαρακτήρας του και η νοοτροπία του.
Βίρτους Μπολόνια και Αρμάνι Μιλάνο πρώτα, λίγο μετά Ερυθρός Αστέρας. Δημοσιεύματα σε όλη την Ευρώπη ότι ο Ησαϊάς αποχαιρετάει μετά τους τελικούς της Basket League τον Ολυμπιακό μετά από δύο χρόνια. Άλλα δημοσιεύματα ότι έχει κλείσει ήδη τον επόμενο προορισμό του. Δεν εξετάζουμε αν ευσταθούν ή όχι, δεν έχει καμία σημασία αυτή τη στιγμή: Ο Γιώργος Μπαρτζώκας το είπε ξεκάθαρα στη συνέντευξη Τύπου μετά τον δεύτερο τελικό, «όλοι οι παίκτες ανήκουν στην ομάδα μας και δεσμεύονται με συμβόλαια, οπότε κάνουν ό,τι πρέπει να κάνουν μέσα στο παρκέ».
Από τα λόγια στη πράξη όμως υπάρχει μία απόσταση. Αυτό που αναφέρει ο κόουτς του Ολυμπιακού είναι πέρα για πέρα σωστό, είναι το επαγγελματικό, αλλά οι παίκτες δεν είναι ρομπότ. Είναι άνθρωποι που έχουν συναισθήματα και αναμφίβολα επηρεάζονται από εξωγενείς παράγοντες. Γράψτε λάθος για την περίπτωση του 33χρόνου Αμερικανού γκαρντ…
Για αυτούς που θα πήγαινε στο… πόλεμο
Ούτε τα δημοσιεύματα, ούτε η γκρίνια του κόσμου του Ολυμπιακού για την ασταθή απόδοση του, ούτε οι κακές εμφανίσεις στα κρίσιμα ματς της Euroleague φέτος αλλά ούτε τα τρία άσχημα ημίχρονα στη σειρά των τελικών, τον πτόησαν. Κλείνεις τα αυτιά σου και προχωράς. Ο Κάνααν έμοιαζε ξένο σώμα, έπαιρνε πολύ λίγες μπάλες στα χέρια του, ήταν σχεδόν απαθής για 60 αγωνιστικά λεπτά στους τελικούς. Όμως, οι μεγάλοι παίκτες δεν χρειάζονται περισσότερο από ένα λεπτό για να αναγεννηθούν από τις… στάχτες τους. Ένα μεγάλο τρίποντο αρκούσε για να μπει η σπίθα. Μετά ήταν ώρα για show. Με την αυτοπεποίθηση να τρέχει από τα μπατζάκια στο σορτσάκι με τον αριθμό «3», το ένα μεγάλο καλάθι διαδεχόταν το άλλο και καμία ενόχληση στον ώμο δεν μπορούσε να τον βγάλει από τη ζώνη του λυκόφωτος.
Έπαιζε για την ομάδα του, έπαιζε για τους οπαδούς που τον λάτρεψαν μία διετία, έπαιζε για το επόμενο συμβόλαιο του (στον Πειραιά ή άλλου, είπαμε δεν εξετάζουμε αυτό). Μα κυρίως έπαιζε για τον εαυτό του. Όποιος έχει συναναστραφεί με τον πρώην NBAερ γνωρίζει ότι εκείνος είναι ο αυστηρότερος κριτής του εαυτού του. Γνωρίζει ότι ο Κάνααν σιχαίνεται την ήττα και σιχαίνεται να μην μπορεί να βοηθήσει την ομάδα του. Να μην μπορεί να βοηθήσει αυτούς που θα πήγαινε δηλαδή στο πόλεμο. Η αντίδραση του πάγκου του Ολυμπιακού στο προσωπικό 8-0 σερί του στην τρίτη περίοδο είναι ό,τι χρειάζεται να ξέρει κανείς για τον Κάνααν και τον Ολυμπιακό συνολικά. «Big time players make big time plays in big time games», λένε στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού άλλωστε…
