Για τους απέξω, το Σουπερ Καπ είναι νοστιμότατο, σαν ένα απροσδόκητο εξτραδάκι που σου φέρνει ο σερβιτόρος μαζί με το ψωμί, πριν ακόμα παραγγείλεις. Τσιμπολογάς, τόσο – όσο, πριν ακόμα παραγγείλεις τα πρώτα. Και να μη σου αρέσει ιδιαίτερα, δε χολοσκάς.
Για τους εντός, προπονητές κυρίως αλλά και παίκτες, είναι ο πονοκέφαλος με τον οποίο ξεκινάς τη μέρα και υποψιάζεσαι πως αν δεν χαπακωθείς εγκαίρως θα σου κάνει συντροφιά για το υπόλοιπο της μέρας.
Ο Αταμάν είπε ήδη το προφανές, «αυτή την εποχή δεν είμαστε καλά, δεν είμαστε σε θέση να παίξουμε καλό μπάσκετ». Ο Μπαρτζώκας όχι ακόμα, αλλά μάλλον δεν θα αργήσει κι αυτός. Ηλίου φαεινότερο για όποιον πέρασε έστω φευγαλέα το μάτι του από τα τελευταία φιλικά. Ομάδες τριών και τεσσάρων ταχυτήτων. Άλλοι τραυματίες, άλλοι υγιείς. Κάποιοι από τους Ολυμπιακούς, ορισμένοι από προετοιμασία στα κόκκινα. Ο Παπαπέτρου και ο Οσμάν φερ΄ ειπείν παίζουν αμφότεροι φόργουορντ, αλλά κάπου εκεί τελειώνουν οι ομοιότητες. Ο Βεζένκοφ και ο Φουρνιέ απέχουν τουλάχιστον δύο μήκη κύματος ως ότου να συντονιστούν σε επίπεδο ετοιμότητας.
Τρεις-τέσσερις μέρες αυτή την εποχή, οι προπονητές θα ήθελαν τους παίκτες μαζεμένους στο μαντρί. Οι τραυματίες την αποθεραπεία, οι υπόλοιποι σε ταχύρρυθμα – χρόνος προπόνησης όταν ακουστεί το πιστόλι του αφέτη μένει ελάχιστος. Αντ΄ αυτού έχει το πρώτο, φθινοπωρινό κύπελλο, μακροπρόθεσμα άνευ σημασίας αλλά βραχυπρόθεσμα καίριο σε επίπεδο εντυπώσεων – ο πονοκέφαλος που λέγαμε. Αν αναλογιστεί κανείς πως στο φετινό Star Wars το θερμόμετρο δεν προβλέπεται να πέσει από καλοκαιρινές ενδείξεις, το πρώτο αίμα παίζει το ρόλο του, για όσο τον παίξει.
Στον Παναθηναϊκό όσο πονάνε οι πόιντ γκαρντ, Σλούκας και Μπράουν, νοικοκυροσύνη δεν προβλέπεται. Αν δεν πατάει καλά και ο Λεσόρ, λείπει και ο πολιορκητικός κριός, όσο κι αν ο Γιουρτσέβεν επωφελείται και παίρνει χρήσιμο χρόνο και ευθύνες. Μένει ένας χαμός από πλάγιους, Ναν και Γκριγκόνις, Μήτογλου και Παπαπέτρου, Χουάντσο, Οσμάν και Καλαϊτζάκης και ένας Γκραντ γαρνιτούρα. Στο σύμπαν Αταμάν απλώς «δεν υπάρχει» παιχνίδι χωρίς τους βασικούς χειριστές, δεν νοείται.
Στον Ολυμπιακό οι τραυματισμοί των Φαλ – Μιλουτίνοφ έχουν απλοποιήσει το rotation των ψηλών σε συγκεκριμένα δίδυμα, αλλά από την πλουραλιστική επιθετικά τετράδα Πίτερς/Βεζένκοφ/Ράιτ/Πετρούσεφ δεν βρίσκεται ούτε ψήγμα σκληράδας. Κάπως έτσι στη Σικελία γέμισε το καλάθι με λέι-απ, ακόμα και από εύστοχη βολή: κανείς δεν σταμάτησε εγκαίρως τη μπάλα, αλλά και κανείς δεν φοβόταν πως θα εισπράξει καμία τάπα ξεγυρισμένη. Στην περιφέρεια οι Γουόκαπ και Παπανικολάου είναι οι σταθερές, αλλά το rotation είναι ακόμα στα όρια της σχετικότητας με τον Φουρνιέ πιο πίσω από τους υπόλοιπους. Ο Ντόρσεϊ είναι η γνωστή moody κατάσταση, ο Μακίσικ η λύση από τον πάγκο, ο Λαρεντζάκης το plan C. Ο Βιλντόσα και ο Γουίλιαμς-Γκος ψάχνουν κώδικες με τους υπόλοιπους, ο καθένας από διαφορετική αφετηρία.
Δύσκολοι καιροί για ντέρμπι, αν είσαι στην άκρη του πάγκου.
