Η Μονακό μπαίνει στη γραμμή της αφετηρίας της Euroleague με ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Έχει διατηρήσει τον κορμό της αναλλοίωτο, χάνοντας μόνο τον Τσίμα Μόνεκε (Μπασκόνια) το φετινό καλοκαίρι. Οι πρωταθλητές Γαλλίας διαθέτουν τεράστια ποιότητα σε όλες τις θέσεις, και πρόσθεσαν στο ήδη σπουδαίο σύνολο, τέσσερις παίκτες που είτε θα «απογειώσουν» τις δυνατότητες, είτε θα τινάξουν το οικοδόμημα στον αέρα.
Για ακόμη μία χρονιά ο Σάσα Ομπράντοβιτς καλείται να κάνει περισσότερο τον «πυροσβέστη» παρά τον προπονητή, με τα προβλήματα και τη γκρίνια να έχουν αρχίσει από την offseason. Ο Μάικ Τζέιμς ζήτησε από τη διοίκηση να αποχωρήσει, το αίτημα δεν έγινε αποδεκτό και παρότι την δεδομένη χρονική στιγμή ο «τρελοαμερικανός» μοιάζει να έχει συμβιβαστεί με την παραμονή του στην ομάδα και με τον ρόλο του, κανείς δεν μπορεί να τον ψυχολογήσει ενόψει της συνέχειας.
Η περιφερειακή γραμμή με Τζέιμς, Κέμπα Γουόκερ (All-Star στο NBA), Λόιντ και Οκόμπο, είναι η κορυφαία που έχουμε δει σε ευρωπαϊκό παρκέ όσον αφορά την εκτελεστική δεινότητα. Όμως θα προσπαθήσει κανείς από αυτούς να παίξει άμυνα; Ερωτήματα που θα πρέπει να βρει απάντηση ο κόουτς Ομπράντοβιτς. Ο ρόλος του άχαρος, όμως αν καταφέρει να φέρει εις πέρας αυτό το εγχείρημα και η Μονακό πετύχει τον στόχο της, θα περάσει στο πάνθεον του ευρωπαϊκού μπάσκετ ως ο κουμανταδόρος τόσων ισχυρών προσωπικοτήτων.
Η προσπάθεια αυτή μοιάζει να μπορεί να έχει δύο καταλήξεις. Είτε η Μονακό θα παίξει τρομερό μπάσκετ, θα φέρει την «επανάσταση» με επιθετικό μπάσκετ και θα φτάσει μέχρι την κορυφή, είτε θα αποτύχει παταγωδώς και τον Δεκέμβριο τα αποδυτήρια θα μοιάζουν με ξέφραγο αμπέλι. Μέση εκδοχή δεν φαίνεται να μπορεί να υπάρξει, στα θετικά το γεγονός ότι έχουν παραμείνει παίκτες-ομάδες, όπως π.χ. ο Ντιάλο.