Η περίοδος που το ποδόσφαιρο γυναικών ήταν… ανέκδοτο στην Ελλάδα έχει περάσει εδώ και καιρό. Βήματα προόδου έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια, αρκετές Ελληνίδες ποδοσφαιρίστριες αγωνίζονται στο εξωτερικό και διακρίνονται, δύο “μεγάλες” δυνάμεις του εγχώριου ποδοσφαίρου ανδρών παίρνουν από τη νέα σεζόν… θέση στην Α Κατηγορία (Παναθηναϊκός, ΑΕΚ), η Εθνική ομάδα γυναικών δικαιούται να κάνει ευρωπαϊκά όνειρα και το μέλλον φαντάζει ευοίωνο. Μόνο στη βιτρίνα, γιατί εντός του… καταστήματος γίνεται το έλα να δεις!
Μια υπόθεση που ανέδειξε ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αμειβομένων Ποδοσφαιριστών Ποδοσφαιριστριών ήταν σαν πέτρα βαριά η οποία τάραξε τα λιμνάζοντα νερά του ποδοσφαίρου γυναικών στην Ελλάδα.
Σύμφωνα με όσα καταγγέλει ο ΠΣΑΠΠ, ο Εργοτέλης δεν έχει κάνει το… αυτονόητο στην περίπτωση της άτυχης Πόπης Κωνσταντοπούλου, η οποία τραυματίστηκε σε επίσημο αγώνα με τον ΟΦΗ στις 12 Μαρτίου και χειρουργήθηκε στις 22 Απριλίου. Δηλαδή να αναλάβει τα έξοδα του χειρουργείου, με αποτέλεσμα η κλινική και ο γιατρός να είναι ακόμη απλήρωτοι και η ποδοσφαιρίστρια να βρίσκεται εκτεθειμένη.
Ο Εργοτέλης παρουσιάζει μια εντελώς διαφορετική εκδοχή των γεγονότων, κάνει λόγο για παραπληροφόρηση και ουδείς μπορεί να γνωρίζει – πέρα από τους εμπλεκόμενους στην υπόθεση – σε ποια πλευρά του σκοινιού, που ήδη έχει τεντωθεί, βρίσκεται η αλήθεια.
Το δέντρο είναι αυτή η υπόθεση Εργοτέλη – Κωνσταντοπούλου. Το δάσος είναι το πρόβλημα που υπάρχει στη χώρα μας αναφορικά με το ποδόσφαιρο γυναικών. Και είναι μεγάλο…
Δεκάδες είναι οι περιπτώσεις όπου μια ελληνική ομάδα ποδοσφαίρου γυναικών αντιμετώπισε μια αθλήτρια του σαν αναλώσιμη. Σαν να είναι “μιας χρήσεως”. Σαν να μην έχει ψυχή και καρδιά. Σαν να είναι ένα τενεκεδάκι αναψυκτικού που το στραπατσάρεις και το πετάς στον κάδο των αχρήστων, μόλις πιεις και την τελευταία γουλιά.
Δυστυχώς τα παραδείγματα είναι πολλά και αρκετές ποδοσφαιρίστριες έχουν σηκώσει αυτό το βάρος στο παρελθόν και έχουν δεχθεί αυτό το “χτύπημα”. Παρατημένες από τις ομάδες τους, να παλεύουν μόνες για χειρουργεία και αποθεραπείες. Και όλα αυτά για “ψίχουλα”. Για πενταροδεκάρες. Γιατί η ανταμοιβή τους, για όλους όσοι δεν το έχουν αντιληφθεί, δεν είναι υλική. Δεν παίζουν για τα χρήματα. Άλλωστε τα ποσά είναι αστεία στην Ελλάδα. Παίζουν γιατί αγαπούν αυτό που κάνουν. Για τη χαρά του αθλήματος. Για την πάρτη τους.
Η ΕΠΟ είναι η πρώτη που έχει τεράστια ευθύνη πάνω σε αυτό το θέμα. Αρχικά γιατί όλα τα πρωταθλήματα ποδοσφαίρου γυναικών βρίσκονται υπό τη σκέπη της. Η Ομοσπονδία είναι αυτή που έπρεπε να είχε δώσει λύση μετά από τόσες καταγγελίες. Αλλά τι λέμε τώρα… Εδώ δεν μπορεί να διοργανώσει με παρουσία κόσμου ένα τελικό Κυπέλλου, με τέτοια “τιποτένια” θέματα θα ασχοληθεί; Ο ωχαδερφισμός στο μεγαλείο του. “Ας γίνει μωρέ το πρωτάθλημα και όλα καλά”. Λέμε εμείς.
Εννοείται ότι αναφορικά με τους συλλόγους δεν τους παίρνει όλους η… μπάλα. Οι περισσότερες ομάδες τουλάχιστον ενδιαφέρονται για τις αθλήτριες τους. Οι περισσότερες… Αυτές οι “μαύρες” εξαιρέσεις είναι που κάνουν τη ζημιά. Μεγάλη ζημιά.
Σε αυτό το θέμα έχουν ευθύνη και οι ίδιες οι ποδοσφαιρίστριες. Γιατί είναι ανοργάνωτες. Γιατί δεν έχουν “φωνή”. Γιατί δεν αντιδρούν μαζικά. Όχι μόνο σε τέτοια περιστατικά, αλλά και σε πολλά άλλα. Γιατί επιλέγουν τη μοιρολατρία από την αντίδραση. Γιατί αποδέχονται τα “μαύρα” συμβόλαια και τις απληρωσιές, γιατί αγωνίζονται υπό αντίξοες συνθήκες και πολλές φορές ανασφάλιστες, γιατί δεν έχουν κάνει σχεδόν τίποτα για να προοδεύσει και να προωθηθεί το άθλημα τους. Γιατί τα περιμένουν όλα από τους άλλους.
Η υπόθεση της Πόπης Κωνσταντοπούλου πρέπει να λειτουργήσει σαν “ξυπνητήρι” για όλες τις Ελληνίδες ποδοσφαιρίστριες. Η θρυαλλίδα της σιωπής πρέπει να σπάσει. Τώρα είναι η στιγμή για να ορθώσουν το ανάστημα τους οι “άτυχες” που ακόμα αγωνίζονται στην Ελλάδα και να τραβήξουν μια μεγάλη κόκκινη γραμμή. Το “μέχρι εδώ” πρέπει να ακουστεί από την Κρήτη μέχρι την Αλεξανδρούπολη. Και το νέο πρωτάθλημα ΔΕΝ πρέπει να εκκινήσει αν δεν γίνουν τα αυτονόητα. Ασφάλεια, ιατρική περίθαλψη και κατώτατος μισθός. Δεσποινίδες και Κυρίες, ιδού η Ρόδος…