Από το 1950 και μετά, νοικάρης μου είναι η Λυόν. Από αυτή βγάζω το ψωμί μου. Αλλά κι από άλλους. Το ’84 είδα τον Έλκερ να χάνει το πέναλτυ και να στέλνει την Ισπανία στον τελικό του EURO. Το ’86 την ασύγκριτη Ντινάμο Κιέβου του Λομπανόφσκι να διαλύει την Ατλέτικο σε τελικό Κυπέλλου Κυπελλούχων, με Μπλαχίν, Ζαβάροφ, Μπελάνοφ.
Το ’97 τον Ρομπέρτο Κάρλος να βάζει «τηλεκατευθυνόμενο» φάλτσο στο φιλικό με τη Γαλλία, σε μια πρόβα τελικού όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων. Το ’98 την παρέα του Σούκερ να ταπεινώνει τους Γερμανούς στα προημιτελικά του Μουντιάλ. Δυστυχώς, έζησα κι άσχημες στιγμές. Την πιο άσχημη. Στο χορτάρι μου ξεψύχησε τον Ιούνιο του 2003 ο Μαρκ-Βιβιόν Φοέ…
Tο αγαπημένο μου πάντα ήταν το Λυόν-Σεντ Ετιέν. Το ντέρμπι του ποταμού Ροδανού. Σε ένα τέτοιο, είχα κάνει το ρεκόρ μου, το Σεπτέμβριο του ’80, με 49.000 καλεσμένους. Δεν είναι και μεγάλη η απόσταση των δύο πόλεων. 60 χιλιόμετρα. Από τη μία η μπουρζουαζία, οι Λυονέ. Κι από την άλλη η εργατική τάξη, οι Στεφανούα. Μου άρεσε να βλέπω από κοντά τον Πλατινί. Τα φάουλ του Ζουνίνιο. Το αποψινό θα είναι το 111ο ντέρμπι. Είναι το τελευταίο μου. Με αντικαθιστούν. Από το Γενάρη η Λυόν μετακομίζει στο Stade des Lumières. Έρχεται η νέα γενιά. Είναι πιο σύγχρονο, πιο μεγάλο. 60.000 θέσεις έχει. Πάει, γέρασα…
Novasports 2, 22:00 Λυόν-Σεντ Ετιέν, το τελευταίο ντέρμπι στο Gerland σε περιγραφή Άγγελου Στυλιάδη