Οι δικαιολογίες είναι πολλές και οι περισσότερες δίνουν ένα άλλοθι στον Έρικ Τεν Χαγκ για την άθλια εικόνα της ομάδας σε αρκετά παιχνίδια. Ίσως το μεγαλύτερο κακό που έκανε στον εαυτό του ο Ολλανδός προπονητής ήταν ότι με αυτούς τους παίκτες, στην πρώτη του χρονιά βγήκε τρίτος, κατέκτησε το Carabao Cup, έφτασε στον τελικό του κυπέλλου Αγγλίας και στα προημιτελικά του Europa League όπου έχασε – όπως όλοι – από την Σεβίλλη.
Αν οι δύο σεζόν του ήταν ανάποδα πιθανότατα κανείς δεν θα μιλούσε για την αποχώρησή του από τον πάγκο αλλά, δεν ήταν.
H πραγματικότητα αναφέρει ότι σε κανένα σημείο της σεζόν η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν βρέθηκε ψηλότερα από την έκτη θέση της βαθμολογίας και η όγδοη θέση είναι αρνητικό ρεκόρ για την ιστορία της. Οι κόκκινοι διάβολοι έχασαν δεκατέσσερα παιχνίδια που είναι ιστορικό αρνητικό ρεκόρ στην Premier League για αυτούς ενώ η ήττα με τέσσερα γκολ από την Κρίσταλ Πάλας ήταν η τρίτη με τέσσερα ή περισσότερα γκολ διαφορά από την ημέρα που ανέλαβε ο Ολλανδός μάνατζερ. Μόνο η Νότιγχαμ Φόρεστ είναι χειρότερη.
Τελείωσε την σεζόν με αρνητικό συντελεστή τερμάτων (-1) για πρώτη φορά από την σεζόν 1989/90 και τα 58 γκολ που δέχτηκε είναι η χειρότερη επίδοση της ιστορίας της στην Premier League με προηγούμενη τα 57 γκολ την χρονιά πριν αναλάβει ο Τεν Χαγκ.
Αλλά… γιατί πάντα υπάρχει ένα αλλά.
Μόνο ο Ονάνα και ο Γκαρνάτσο ήταν διαθέσιμοι για όλα τα παιχνίδια την φετινή χρονιά. Όλοι οι υπόλοιποι σε κάποιο σημείο είτε τραυματίστηκαν (20 παίκτες τραυματίστηκαν), είτε πήραν ειδική άδεια γιατί δεν ήθελαν να προπονηθούν (Σάντσο) ή είχαν προβλήματα με δικαστήρια (Άντονι), είτε κάποιο βράδυ αποφάσισαν αν πιουν λίγο παραπάνω με αποτέλεσμα να χάσουν προπονήσεις (Ράσφορντ), είτε ήταν τιμωρημένοι επειδή συμπλήρωσαν κάρτες (Νταλότ).
Αν το δούμε με προσωπικότητες, ποιότητα, ψυχρά και χωρίς να έχουμε δει όλο τον χρόνο την κατάσταση των παικτών η Γιουνάιτεντ έβαλε μόνο μια φορά στο γήπεδο την καλύτερη ενδεκάδα της φέτος. Στην εκτός έδρας νίκη με 4-3 επί της Γουλβς την πρώτη ημέρα του Φλεβάρη όταν έπαιξαν: Ονάνα – Νταλότ, Βαράν, Μαρτίνες, Σο – Κασεμίρο, Μέινου – Γκαρνάτσο, Φερνάντες, Ράσφορντ – Χόιλουν… μόνο μια φορά.
Κάθε αγωνιστική κάποιο νέο πρόβλημα, κάποιος νέος τραυματίας και η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά ο Ολλανδός μάνατζερ τα έχει αντιμετωπίσει σωστά (προσωπική άποψη αυτό).
Τι μένει στο τέλος όμως και τι έρχεται.
Υπάρχει νέα διοίκηση πλέον και κανείς δεν γνωρίζει με σιγουριά τι σκέφτεται για τον Ολλανδό ειδικά μετά την κατάκτηση του κυπέλλου απέναντι στην Μάντσεστερ Σίτι όπου κέρδισε τακτικά τον Πεπ Γκουαρδιόλα. Στο μεγαλύτερο ποσοστό παίκτες και κόσμος φαίνεται να είναι μαζί του.
Αφήνει σίγουρα παρακαταθήκη τον Κόμπι Μέινου μια δική του προσθήκη στην πρώτη ομάδα. Καθιέρωσε τον Γκαρνάτσο. Στήριξε τον Ράσφορντ. Πολλοί λένε ότι ο Χόιλουν δεν κάνει για την επίθεση της ομάδας αλλά σε μια τόσο κακή σεζόν έβαλε δεκαέξι γκολ, που να ήταν και καλή η ομάδα; Έρχεται και ο Καμπουαλά στα στόπερ, κράτησε τον Ντιαλό και πάνω από όλα κατέκτησε το κύπελλο και αυτό σημαίνει δυο τρόπαια σε δύο χρόνια. Ο Κλοπ δεν κατέκτησε κανένα στα πρώτα τρία και ο Αρτέτα έξι χρόνια μετά, ναι έχει φτιάξει εξαιρετική ομάδα πλέον αλλά, έχει κατακτήσει μόνο τρία και τα δύο είναι Σούπερ Καπ.
Το μισθολόγιο αδειάζει καθώς ήδη οι Βαράν και Μαρσιάλ είναι δεδομένο πως θα αποχωρήσουν και αυτό σημαίνει ότι οι κόκκινοι γλιτώνουν, μόνο με αυτούς τους δύο, 36 εκατομμύρια Ευρώ τον χρόνο. Μόνο οι δανεικοί να αποχωρήσουν και όσοι ολοκληρωνονται τα συμβόλαιά τους το ποσό φτάνει στα 70 εκατομμύρια τον χρόνο. Τρέλα.
Υπάρχει και ένα γήπεδο που πρέπει να φτιαχτεί γιατί το Όλντ Τράφορντ είναι αυτό που λέει και το όνομα του για την εποχή μας… Old. Η νέα διοίκηση έχει πολλά πράγματα να ασχοληθεί, να διορθώσει, να φτιάξει και το πιο σημαντικό αυτή τη στιγμή μοιάζει το θέμα του προπονητή.