Στα 16 του η αγαπημένη του Σέφιλντ Γουένσντεϊ τον έδιωξε από τις ακαδημίες της γιατί ήταν κοντός. Μέχρι το 2010 δούλευε ως συγκολλητής σε εργοστάσιο. Δεν τα έβγαζε πέρα με τις 30 λίρες που έπαιρνε κάθε εβδομάδα από τη μπάλα. Δούλευε 12ωρες βάρδιες, και πριν από την προπόνηση έτρωγε πάντα κάτι από τις καντίνες για να μην καταρρεύσει.
Όταν ήταν 20, κάποιοι κορόιδεψαν έναν κωφό φίλο του, έμπλεξε σε καυγά για να τον υπερασπιστεί και για λίγο καιρό φορούσε ένα μεταλλικό κρίκο στον αστράγαλο, ούτως ώστε να τον εντοπίζει η αστυνομία. Στα 25 του έπαιζε ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, στην 5η κατηγορία της Αγγλίας. Κι όλα αυτά για να φτάσει στον αποψινό αγώνα.
Στα 28 του. Λέστερ-Γιουνάιτεντ. Εφόσον σκοράρει, σπάει το ρεκόρ του Φαν Νίστελροϊ. Θα έχει βρει δίχτυα σε 11 διαδοχικά ματς της Premier League. Όχι ότι έχει σημασία. Τον αγώνα του τον έχει κερδίσει. Αλλά δεν θα παρατήσει. Θα συνεχίσει να μάχεται. Ανοίγει κι ακαδημία για να δώσει ευκαιρίες στους ερασιτέχνες που είναι μακριά από τα μάτια των scouts.
Στην εποχή του επαγγελματισμού, των μάνατζερ, των ΜΜΕ, η απάντηση έρχεται από το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Τη βάση της πυραμίδας.
Τζέιμι Βάρντι. Το αλεπουδάκι των Αλεπούδων.