Σαν σήμερα πριν από 48 χρόνια, ο θρυλικός Τζίτζι Μερόνι έφυγε από τη ζωή από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα που προκάλεσε ένας φανατικός οπαδός και μετέπειτα πρόεδρος της ομάδας του!
Την 15η Οκτωβρίου του 1967, η Τορίνο με πρωταγωνιστή τον μεγάλο Ιταλό μέσο, είχε μόλις κερδίσει τη Σαμπντόρια με 4-2 και άπαντες στην πόλη του Πιεμόντε ανέμεναν με ανυπομονησία το ντέρμπι της επόμενης αγωνιστικής κόντρα στη Γιουβέντους.
Μετά το ματς με τη «Σαμπ», η ομάδα πήγε για δείπνο σε εστιατόριο της πόλης. Γύρω στις 10 το βράδυ, ο 24χρονος Μερόνι, μαζί με τον καλύτερο φίλο του από την ομάδα Φαμπρίτσιο Πολέτι, αποφάσισαν να φύγουν. Ο Μερόνι όμως είχε ξεχάσει τα κλειδιά του σπιτιού του και κατευθύνθηκε προς ένα κοντινό μπαρ, προκειμένου να τηλεφωνήσει στη σύντροφό του ώστε να συνεννοηθούν για το πώς θα έμπαινε στο σπίτι.
Δεν θα έφτανε όμως τελικά ποτέ εκεί. Στην οδό Re Umberto, οι δύο συμπαίκτες αποπειράθηκαν να περάσουν απέναντι, όταν ένα Fiat 124 Coupé που περνούσε από εκεί χτύπησε τον Μερόνι, ο οποίος εκτοξεύτηκε και προσγειώθηκε βίαια στο έδαφος. Στη συνέχεια το σώμα του παρασύρθηκε για 50 μέτρα από ένα επερχόμενο Lancia Appia. Ο θάνατός του ήταν ακαριαίος.
Αμέσως ο οδηγός του Fiat βγήκε από το όχημα. Ήταν ο 19χρονος τότε Ατίλιο Ρομέρο, γιός γνωστού ψυχιάτρου της πόλης, νέος οδηγός και φανατικός οπαδός της Τορίνο!
«Η ζωή μου κυλούσε γύρω από τέσσερις αγάπες. Τη μητέρα μου, τον πατέρα μου, την Τορίνο και τον Μερόνι, με αυτή την αξιολογική σειρά. Πάντα πήγαινα στο γήπεδο με μία τεράστια σημαία της ”γκρανάτα”. Ο Μερόνι ήταν θαυμάσιος και θεαματικός», είπε αργότερα ο Ρομέρο, που περιέγραψε στη συνέχεια το μοιραίο συμβάν:
«Συγκλονίστηκα, κατάλαβα ότι είχα χτυπήσει έναν άνθρωπο. Σταμάτησα και γύρισα. Υπήρχε μία μικρή ομάδα ανθρώπων εκεί και ούρλιαζαν ”είναι ο Μερόνι, είναι ο Μερόνι”! Θεέ μου, τι έκανα, είχα σκοτώσει το είδωλό μου! Αμέσως πήγα να τηλεφωνήσω στον πατέρα μου»!
Ο νεαρός, παραδόθηκε αμέσως στις αρχές και του καταλογίστηκε 70% της ευθύνης για το συμβάν, του αφαιρέθηκε το δίπλωμα οδήγησης για έξι μήνες και πλήρωσε αποζημίωση.
Παρά το τραύμα του θανάτου του μεγάλου ντριμπλέρ κάτω από τις ρόδες του, η αγάπη του για την Τορίνο δεν έσβησε ποτέ. Δεκαετίες μετά, έγινε πρόεδρος της «γκρανάτα», σε μία δύσκολη περίοδο. Υπό την προεδρία του το 2005 ο σύλλογος χρεοκόπησε.
«Αυτή η πληγή ποτέ δεν θα κλείσει για μένα», λέει ο Ρομέρο, 48 χρόνια μετά. «Σκότωσα το είδωλό μου. Θα ήταν σαν ένας Ναπολιτάνος να σκότωνε τον Μαραντόνα! Για να πω την αλήθεια, δεν το ξεπέρασα ποτέ. Το σκέφτομαι κάθε μέρα. Όταν με κάλεσαν να γίνω πρόεδρος το 2000, σκέφτηκα ότι είχε έρθει η ώρα να κάνω κάτι καλό για την Τορίνο. Όμως το δεύτερο δράμα ήρθε με την κατάρρευση του 2005. Δεν ήμουν εγώ ιδιοκτήτης, αλλά ήμουν παρών, για άλλη μία φορά στο σημείο του εγκλήματος»!