Χριστούγεννα του 1951. Ο μόλις 17 ετών, τότε, Αλκέτας, κάνει τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα στην ανδρική ομάδα του Αρη, πραγματοποιώντας το παιδικό του όνειρο. Να φορέσει κάποτε τη φανέλα της αγαπημένης του ομάδας. Ο νεαρός αποδεικνύει πολύ γρήγορα πως «τα παίρνει τα ποδοσφαιρικά γράμματα» ! Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα καθιερώνεται στην ομάδα και κάπως έτσι ξεκινά το αθλητικό ταξίδι ενός ανθρώπου ο οποίος έμελε να γράψει τη δική του ιστορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Το όνομά του; Αλκέτας Παναγούλιας. Μέσω του Novasports.gr ο πιο πετυχημένος, ίσως, έλληνας προπονητής, γυρίζει το ρολόϊ του χρόνου πίσω, 60 ολόκληρα χρόνια, μιλά για την Ελλάδα που τόσο του λείπει, εκεί στη μακρινή Αμερική όπου βρίσκεται και εύχεται σε όλους, καλά Χριστούγεννα!
Τα δύσκολα χρόνια στον Αρη
«Ο Αρης είναι η ομάδα μου», μας υπενθυμίζει αρχικά όταν του ζητήσαμε να θυμηθεί το ξεκίνημά του, κάποια Χριστούγεννα, 60 χρόνια πριν: «Ηταν δύσκολα χρόνια τότε. Το ποδόσφαιρο ήταν απλά ένα παιχνίδι, μια διέξοδος από τα προβλήματα που απασχολούσαν τον καθένα μας και κανείς δεν τολμούσε να το δει πέρα απ’ αυτό. Εγώ είχα πάει στον Αρη πριν από το 1951, απλά εκείνο το διάστημα άρχισα να παίζω στην πρώτη ομάδα και αντιλαμβάνεστε τα συναισθήματά μου. Ε, κάπως έτσι τα πράγματα πήραν το δρόμο τους».
Η χροιά της φωνής του, νοσταλγική. Για άλλη μια φορά θα κάνει Χριστούγεννα, μακριά από την Ελλάδα: «Τα Χριστούγεννα φίλε είναι παντού όμορφα», σπεύδει να δηλώσει, προσπαθώντας άμεσα να χρυσώσει το χάπι, ρωτώντας παράλληλα: «Τι καιρό έχει στη πατρίδα;»
Τα χρόνια στην Αμερική
Ο Αλκέτας Παναγούλιας έχει πολιτογραφηθεί Αμερικανός. Η όποια νοσταλγία για τα πάτρια εδάφη, μάλλον υπερκαλύπτεται από την αγάπη και την αναγνώριση που εισέπραξε στις ΗΠΑ. Κορυφαία στιγμή η ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας της εθνικής ομάδας των Ηνωμένων Πολιτειών, κάτι που δεν συνηθίζουν οι Αμερικανοί. Να αναθέσουν, δηλαδή, τις τύχες της ομάδας τους σε κάποιον μη Αμερικανό. Για τον Παναγούλια, όμως το έκαναν.
Χρόνια εγκατεστημένος στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο Αλκέτας, έκανε τον δικό του κύκλο ζωής. Εκεί έκανε οικογένεια, εκεί δούλεψε, εκεί έκανε φίλους, εκεί απολαμβάνει σήμερα μια ήσυχη ζωή, στα 77 του χρόνια.
«Είσαι ο πρώτος που με παίρνει τηλέφωνο, μετά από πολύ καιρό», τονίζει στην εξέλιξη της συνομιλίας, βγάζοντας ένα μικρό παράπονο.
«Είναι δυνατόν να ξέχασαν τον Αλκέτα;», αναρωτιέμαι.
«Πάντως, μαθαίνω για την Ελλάδα και τα προβλήματα που υπάρχουν», συνεχίζει και προσθέτει: «Μη νομίζεις όμως ότι κι εδώ τα πράγματα είναι καλύτερα. Κι εδώ υπάρχουν προβλήματα, η οικονομική κρίση, φίλε δεν γνωρίζει σύνορα».
«Θέλω να βλέπω έλληνες»
Μοιραία κάποια στιγμή η κουβέντα πάει στο ποδόσφαιρο. Αραγε παρακολουθεί το ελληνικό πρωτάθλημα; «Ναι, βλέπω κάποιους αγώνες και ξέρεις κάτι; Στενοχωριέμαι, βλέποντας τόσους πολλούς ξένους στις ελληνικές ομάδες. Για ποιο λόγο γίνεται αυτό; Εγώ θέλω να βλέπω έλληνες να αγωνίζονται, διότι μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει πρόοδος στο άθλημα. Φέρνοντας τόσους πολλούς ξένους τι φαντάζεται ότι κερδίζει κανείς; Απολύτως τίποτα», λέει με νόημα.
«Τον Αρη τον βλέπετε καθόλου;», σπεύδω να τον ρωτήσω.
«Τελευταία φορά τον είδα με τον ΟΦΗ. Ξέρεις δεν περίμενα πως για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά θα είναι τόσο χαμηλά στη βαθμολογία, όμως βάση αυτών που είδα στο ματς της Κρήτης, πιστεύω ότι μπορεί να βελτιωθεί».
Τον ενημερώνω για τα τερτίπια του Καστίγιο και τη συμπεριφορά του στην αναμέτρηση με τον Παναιτωλικό. «Ω, δεν είναι ωραία πράγματα αυτά», λέει φανερά απογοητευμένος.
Οσο για την αγαπημένη του εθνική ομάδα; «Είμαι πολύ χαρούμενος, γιατί η εθνική έχει βρει το δρόμο της. Δεν λείπει, πλέον, από καμία μεγάλη διοργάνωση και αυτό είναι πολύ σημαντικό για το ποδόσφαιρό μας. Δείχνει πρόοδο. Και δείχνει ότι οι έλληνες όταν θέλουν, μπορούν να καταφέρουν πολλά».
Το καλοκαίρι στην Ελλάδα
Ο Παναγούλιας θ’ αργήσει φέτος να επισκεφθεί την πατρίδα: «Θα έρθω μια και καλή το καλοκαίρι, μαζί με την οικογένεια, να κάτσουμε κάποιες ημέρες, γιατί σας έχω επιθυμήσει!. Θέλω να ευχηθώ σε όλους καλά Χριστούγεννα, ο καινούριος χρόνος να φέρει ότι έχει ανάγκη ο καθένας και σύντομα θα τα πούμε από κοντά!».
Καλά Χριστούγεννα και σε σένα, αγαπημένε, Αλκέτα.
