Η εκάστοτε ομοσπονδία και οι αρμόδιοι για την επιλογή των στελεχών κάθε εθνικής ομάδας αποφασίζουν για τον προπονητή και τους συνεργάτες του. Καμία σοβαρή ομάδα στον κόσμο, σε εθνικό ή συλλογικό επίπεδο δεν επιλέγει προπονητή κάνοντας γκάλοπ στα αποδυτήρια, ή στους διαδρόμους τους, Πόσο μάλλον στη μεικτή ζώνη και τα μικρόφωνα των δημοσιογράφων.
Στην ελληνική εθνική ομάδα δεν είναι η πρώτη φορά που οι ποδοσφαιριστές εκφράζουν δημόσια την άποψη τους για τον προπονητή και φυσικά αυτό κάθε άλλο παρά κακό είναι. Η απόφαση ανήκει στην ομοσπονδία και αυτός που θα την πάρει θα κριθεί βάσει του αποτελέσματος. Όπως άλλωστε κρίνονται όλοι στον πρωταθλητισμό, σε διοικητικό και αγωνιστικό επίπεδο.
Οι απόψεις για τον εκάστοτε προπονητή είναι λογικό να διαφέρουν. Άλλος τον γουστάρει επειδή παίζει άλλος όχι επειδή δεν παίζει, μιλώντας για τους ποδοσφαιριστές. Λογικό…
Σε άλλους αρέσει γιατί επιβάλει πειθαρχία σε άλλους πάλι όχι και προτιμούν να βρίσκονται σε πιο χαλαρή διάθεση. Σημαντικό για μια ομάδα έχει αποδειχθεί να τον γουστάρουν τουλάχιστον οι περισσότεροι έχοντας και συντριπτική πλειοψηφία. Σε διαφορετική περίπτωση οι απόψεις διίστανται, οι γνώμες εκφράζονται και οι παρεξηγήσεις υφίστανται, έστω κι αν μένουν εντός των τειχών των αποδυτηρίων.
Είναι λογικό δημόσια να τοποθετούνται αυτοί που έχουν θετική άποψη για τον εκάστοτε προπονητή. Δύσκολα βγαίνει κάποιος να πει κάτι αρνητικό. Εξαιρέσεις υπάρχουν, όμως είναι εξαιρέσεις.
Στα δικά μας λοιπόν. Να ζητήσουμε ταπεινά συγγνώμη όσοι… τολμήσαμε να αναφέρουμε τη λέξη αποτυχία. Όχι από τους ποδοσφαιριστές, γιατί αυτοί είναι παιδιά με φιλοδοξίες και όνειρα και συμφωνούν ότι η ομάδα απέτυχε χάνοντας την πρόκριση από μια υποδεέστερη, έστω και εκτός έδρας. Να τη ζητήσουμε από τους παρατρεχάμενους που αναπροσδιορίζονται προστάτες του καλού ενάντια στο κακό.
Που υπόσχονται παντοτινή αγάπη και χύνουν κροκοδείλια δάκρυα θεωρώντας ότι το προσωπικό τους θέατρο θα βοηθήσει και η ειλικρινής κριτική όχι, για ένα καλύτερο αύριο στο μονίμως ταλαιπωρημένο από τέτοιους ψεύτες ελληνικό ποδόσφαιρο.
Είναι δεδομένο πως το ποδόσφαιρό μας έχει χρόνια προβλήματα. Όπως επίσης ότι στερείται καταρτισμένων ανθρώπων που θα ενδιαφερθούν για την πρόοδο του αθλήματος και όχι της καριέρας τους.
Ολόκληρο Ολυμπιακό Στάδιο είναι άδειο και εμείς λέμε ότι η εθνική ομάδα δεν έχει προπονητικό κέντρο…
Η συντριπτική πλειοψηφία των σημαντικών συλλόγων της χώρας ΔΕΝ έχει καμία εμπιστοσύνη στον Έλληνα προπονητή.
Η συντριπτική πλειοψηφία των ελληνικών συλλόγων στη μεγάλη κατηγορία ΔΕΝ εμπιστεύεται τον Έλληνα ποδοσφαιριστή.
Το σύνολο – σχεδόν – των παραγόντων στη χώρα δεν έχει εμπιστοσύνη στον Έλληνα διαιτητή.
Είναι δεδομένο πως αυτή η ομάδα έδειξε σε ορισμένα παιχνίδια της προκριματικής φάσης του Euro, ότι έχει αφήσει πίσω κάποιες κατάμαυρες αγωνιστικά σελίδες του πρόσφατου παρελθόντος. Ο Έλληνας ποδοσφαιριστής έχει ταλέντο. Ευκαιρίες δεν έχει. Αν για κάποιο λόγο μπορούμε ακόμη να μιλάμε για στοιχειωδώς σοβαρή εθνική ομάδα είναι επειδή έχει ανοίξει η αγορά και τα παιδιά φεύγουν από μικρή ηλικία για να παίξουν στο εξωτερικό. Έτσι έχουμε ακόμη ποδοσφαιριστές όχι μόνο σε αγωνιστικό ρυθμό αλλά και σε καλό επίπεδο.
Το παράδειγμα των τελευταίων ετών που έχει δώσει ο ΠΑΟΚ με παιδιά από τις ακαδημίες να στελεχώνουν την πρώτη ομάδα, η δουλειά που έγινε στην ομάδα νέων του Ολυμπιακού και η σπουδαία ευρωπαϊκή πορεία τους εφέτος, δείχνουν πως ελπίδα υπάρχει, όπως και μέλλον. Τουλάχιστον σε επίπεδο πρώτης ύλης. Στον… κατασκευαστή είναι που χωλαίνουμε μια ζωή…