Ίσως ποτέ μία τόσο σύντομη καριέρα δεν ήταν τόσο γεμάτη από παραστάσεις και επιτεύγματα όπως αυτή του Ματίας Ζάμερ. Μέσα σε 13 χρόνια που έπαιξε επαγγελματικό ποδόσφαιρο, ο θρυλικός Γερμανός, έζησε σε δύο διαφορετικούς κόσμους, έπαιξε με επιτυχία σε…πάνω από δύο διαφορετικές θέσεις και κατέκτησε σχεδόν όλα τα τρόπαια που μπορεί να ονειρευτεί κανείς, πριν αποσυρθεί πρόωρα λόγω τραυματισμών.
Λοχίας Ματίας
Γεννήθηκε εν μέσω Ψυχρού Πολέμου, το 1967, στη Δρέσδη της πρώην Ανατολικής Γερμανίας και ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στην τοπική Ντινάμο, για να προωθηθεί στην πρώτη ομάδα ως 18χρονος, υπό τον προπονητή και πατέρα του, Κλάους. Παράλληλα, διατηρούσε τον βαθμό του Λοχία στην διαβόητη Στάζι, ο ηγέτης της οποίας ήταν το «αφεντικό» της ομάδας, Έριχ Μίλκε. Ο ίδιος ο Ζάμερ, εξήγησε αργότερα ότι δεν θα μπορούσε να κάνει αλλιώς, καθώς σε περίπτωση που αρνούνταν να υπηρετήσει, δεν θα του επιτρεπόταν ποτέ να κάνει ποδοσφαιρική καριέρα, προσθέτοντας ότι δεν είδε ποτέ του όπλο και δε συμμετείχε σε οποιουδήποτε είδους…δραστηριότητες της Στάζι. Ήταν απλά ένα άλλοθι για να παίζει ποδόσφαιρο, κάτι το οποίο έκανε, παίζοντας σε πολλές θέσεις στα πρώτα στάδια της καριέρας του, από αμυντικός μέσος, μέχρι εξτρέμ και επιθετικός. Στο ποδόσφαιρο της Ανατολικής Γερμανίας, ήταν τόσο σημαντικός, που φόρεσε μέχρι και το περιβραχιόνιο της Εθνικής ομάδας. Ήταν μάλιστα ο αρχηγός στο τελευταίο παιχνίδι της, στις 12 Σεπτεμβρίου του 1990, σε νίκη 2-0 επί του Βελγίου στις Βρυξέλλες, όπου πέτυχε και τα δύο γκολ!
Η λαμπρή ιδέα του Χίτσφελντ
Η πτώση του Τείχους, τον είδε να μετακομίζει στη Δύση το 1990, για τη Στουτγκάρδη, με την οποία πήρε το πρώτο πρωτάθλημα της ενωμένης πια Γερμανίας, το 1991-92. Ακολούθησε ένα σύντομο πέρασμα από την Ίντερ, όπου ξεχώρισε αγωνιστικά, αλλά δεν μπορούσε να προσαρμοστεί στον τρόπο ζωής στην Ιταλία. Παράλληλα, φορούσε πια τη φανέλα της ενωμένης Γερμανίας και όσοι θυμούνται το Euro ’92, θα έχουν την ανάμνηση ενός «εγκεφαλικού» μέσου, με έφεση στο σκοράρισμα. Εν μέσω της σεζόν 1992-93, άφησε την Ιταλία και υπέγραψε στην Μπορούσια Ντόρτμουντ. Εκεί βρήκε προπονητή τον Ότμαρ Χίτσφελντ, που είχε τη φαεινή ιδέα να τον μετατρέψει από μέσο σε λίμπερο, ακολουθώντας τα πρότυπα των Φραντς Μπεκενμπάουερ και Λόταρ Ματέους. Μπορεί, με 1.81 μ. ύψος να μην ταίριαζε στον σωματότυπο του κλασικού αμυντικού, αλλά η αθλητικότητά του, η ποδοσφαιρική του ευφυΐα και η ατέλειωτη ενέργεια που έβγαζε στο γήπεδο, μαζί με τον ηγετικό χαρακτήρα του, τον ανέβασαν στο επίπεδο της παγκόσμιας κλάσης. Κάτι από το οποίο επωφελήθηκε τα μέγιστα, τόσο η Μπορούσια, όσο και η Εθνική Γερμανίας.
Πρωταθλητής Ευρώπης και Χρυσή Μπάλα
Ο ομοσπονδιακός της Γερμανίας, Μπέρτι Φογκτς, πρόθυμα χρησιμοποίησε τον Ζάμερ ως λίμπερο στο 3-5-2, στο Euro ’96, που διοργανώθηκε στα γήπεδα της Αγγλίας. Σε έναν ελεύθερο ρόλο, μπορούσε να τον δει κανείς, από το να «σκουπίζει» πίσω από τους δύο στόπερ, κόβοντας συχνά την τελευταία στιγμή τον αντίπαλο σέντερ φορ, μέχρι το να επελαύνει με την μπάλα προς την αντίπαλη περιοχή, με τον δουλευταρά Ντίτερ Άιλτς, να τον καλύπτει πίσω. Έτσι, σκόραρε στη φάση των ομίλων, στη νίκη επί της Ρωσίας, ενώ στα προημιτελικά απέναντι στους Κροάτες, κέρδισε το πέναλτι για το πρώτο γκολ και πέτυχε το δεύτερο, στη νίκη με 2-1.
Η Γερμανία, κατάφερε να φτάσει μέχρι τον τελικό του Γουέμπλεϊ, όπου αντιμετώπισε την έκπληξη της διοργάνωσης, Τσεχία. Εκεί, ο Ζάμερ, παρά τις εκπληκτικές του εμφανίσεις μέχρι τότε, θα μπορούσε να μείνει στην ιστορία ως ο μοιραίος της «νατσιοναλμάνσαφτ», καθώς υπέπεσε στο πέναλτι, από το οποίο οι Τσέχοι άνοιξαν το σκορ, για μαρκάρισμα στον Πομπόρσκι, που είχε ξεκινήσει ξεκάθαρα εκτός περιοχής! Ωστόσο, αντί να γίνει αυτό, ήρθε ο Όλιβερ Μπίρχοφ από τον πάγκο, πέτυχε δύο γκολ, η Γερμανία πήρε το τρόπαιο και ο Ζάμερ το βραβείο για τον κορυφαίο παίκτη του τουρνουά. Ακολούθησε η Χρυσή Μπάλα εκείνης της χρονιάς, με τον Ζάμερ να γίνεται ο πρώτος αμυντικός μετά τον Μπεκενμπάουερ που κατακτά τη διάκριση. Παραμένει μέχρι και σήμερα ο τελευταίος Γερμανός ποδοσφαιριστής που την έβαλε στην προσωπική του τροπαιοθήκη.
Κερασάκι στην τούρτα και πρόωρο τέλος
Μετά το Euro, θα ακολουθούσε άλλη μία στιγμή δόξας για τον Ζάμερ, αυτή τη φορά σε επίπεδο συλλόγων. Με την Μπορούσια, είχε ήδη κατακτήσει δύο σερί πρωταθλήματα Γερμανίας, όταν το 1997, σήκωσε ως αρχηγός της το Τσάμπιονς Λιγκ, μετά τη νίκη επί της Γιουβέντους στον τελικό της διοργάνωσης, στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου. Αμέσως μετά, υπέστη και τον τελευταίο από τους πολλούς τραυματισμούς του, στο γόνατο, με αποτέλεσμα να πραγματοποιήσει μόλις άλλες τρεις επίσημες συμμετοχές με την Ντόρτμουντ και να αποσυρθεί το 1998, μόλις στα 31 του χρόνια. Έστω και αναγκαστικά, αποχώρησε στην κορυφή...
