Μπορεί μια πολεμική τέχνη να είναι ταυτόχρονα και ευγενική. Για το κόσμο του Τζούντο δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Τα ιδεογράμματα άλλωστε που γράφουν την ονομασία του αθλήματος δείχνουν απλά της ευγένειας (Ju) το δρόμο (do). Ναι μεν η νίκη στο Τζούντο κατακτάτε όταν ο ένας αθλητής ρίξει τον άλλο στο έδαφος, ωστόσο όλη η διαδικασία βασίζεται στην πρακτική και τη μέθοδο της ευγένειας. Ο κάθε τζουντόκα υποχωρεί στη δύναμη του αντιπάλου του, προσαρμοζόμενος σε αυτήν και χρησιμοποιώντας την προς όφελός του.
Ο Τζιγκόρο Κάνο, “πατέρας” του Τζούντο είχε πει το 1947: “Αν αντισταθώ όταν ένας δυνατότερος άντρας με σπρώχνει με όλη του τη δύναμη απλά θα νικηθώ. Αν, αντί να αντισταθώ, οπισθοχωρήσω, τότε αυτός θα χάσει την ισορροπία του και φυσιολογικά θα σκύψει μπροστά, στην κατεύθυνση προς την οποία σπρώχνει. Αν εγώ χρησιμοποιώντας τη δύναμη της ώθησής του και καθώς χάνει την ισορροπία του εφαρμόσω μια τεχνική είναι αρκετά πιθανό να τον ανατρέψω. Να ένα παράδειγμα, πολύ απλό, για το πώς ένας αγωνιζόμενος μπορεί να νικήσει υποχωρώντας στη δύναμη του αντιπάλου του. Σε αυτό έγκειται και η αρχή της ευγένειας”. Αυτό είναι το Τζούντο. Μια πολεμική τέχνη που γεννήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα στην Ιαπωνία, είχε άμεση επιρροή από το jujitsu, αλλά παρουσίασε και καινούργια στοιχεία, που το έκαναν δημοφιλές σε ολόκληρο τον κόσμο. Ήταν, άλλωστε, το πρώτο εξ Ασίας άθλημα που συμπεριλήφθηκε στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων (το 1964 στο Τόκιο) και παρουσίασε στη διαδρομή του χρόνου πολύ μεγάλους αθλητές και αθλήτριες.
Η ιστορία του αθλήματος
Το τζούντο γεννήθηκε στην Ιαπωνία. “Πατέρας” του αθλήματος θεωρείται ο Τζιγκόρο Κάνο πτυχιούχος πολιτικών και οικονομικών επιστημών αλλά και άριστος γνώστης της παιδαγωγικής της φυσικής αγωγής και των πολεμικών τεχνών, οι οποίες στο τέλος του 19ου αιώνα ήταν μια συλλογή διαφόρων τεχνικών χωρίς αληθινό νόημα. Το Tζούντο, λοιπόν, ήλθε να καλύψει αυτό το κενό.
Λέγεται ότι ο Κάνο κατέληξε στο Τζούντο αναζητώντας τρόπους και νέες τεχνικές με τις οποίες θα αντιμετώπιζε τους μεγαλύτερους μαθητές του Ζιουζίτσου. Η αλήθεια είναι ότι υιοθέτησε πολλές από τις τεχνικές του Jujitsu και ταυτόχρονα εφάρμοσε καινούργιες. Οριοθετώντας, όμως, ως βασικό στόχο του αθλήματος, εκτός από τη διάπλαση του ανθρώπινου σώματος και τη διαμόρφωση του ανθρώπινου χαρακτήρα μέσω της πνευματικής και ηθικής πειθαρχίας, μετέτρεπε το Τζούντο από μια νέα πολεμική τέχνη, σε πραγματικό τρόπο ζωής. Το 1882 ο Τζιγκόρο Κάνο ίδρυσε το Kadokan Judo που σιγά-σιγά άρχισε να εξαπλώνεται σε ολόκληρη την Ιαπωνία. Το 1907 υπολογίζεται ότι είχε ήδη 10.000 αθλητές – μέλη.
Όταν, μάλιστα, εμφανίστηκαν οι τέσσερις “ουράνιοι φύλακες”, ο Γίιρπο Σάικο, ο Τσουνέιρο Τομία, ο Γιοσιάκι Γιαμασίτα και ο Σακουΐρο Γιοκοχάμα, η σχολή του Τζιγκόρο Κάνο επικράτησε όλων των αθλητών του Ζιουζίτσου και ανέλαβε την εκπαίδευση της Αστυνομίας του Τόκιο. Το 1903 ο Γιαμασίτα κατ’ εντολή του Κάνο πήγε στις ΗΠΑ όπου διέδωσε το Τζούντο εκπαιδεύοντας ακόμη και τον Αμερικανό Πρόεδρο Τεοντόρ Ρούσβελτ.
Στις ΗΠΑ βρέθηκε κι ένας ακόμη φημισμένος αθλητής ο Μιτσούγκο Μαέντα που έδωσε 2.000 αγώνες χωρίς να γνωρίσει την ήττα, ενώ το 1915 το άθλημα διαδόθηκε και στη Βραζιλία.
Παρά τις φυσιολογικές αλλαγές, οι βασικοί κανόνες του Τζούντο παραμένουν ίδιοι όπως και η βασική φιλοσοφία του πατέρα του Τζούντο ο οποίος ήθελε μια νέα πολεμική τέχνη, ένα άθλημα, με τους λιγότερους δυνατούς τραυματισμούς.
Για τριάντα χρόνια ο Τζιγκόρο Κάνο αφιέρωσε τη ζωή του στη διάδοση και εξάπλωση του αθλήματος. Βασικός συνεργάτης του Βαρόνου Πιερ Ντε Κουπερτέν, είχε ενεργό ρόλο στο Ολυμπιακό Κίνημα, όντας και μέλος της ΔΟΕ.
Ο Τζιγκόρο Κάνο δεν πρόλαβε να δει εν ζωή (πέθανε το 1938), την είσοδο του Τζούντο στους Ολυμπιακούς Αγώνες (το 1964 στο Τόκιο) ούτε την ίδρυση της Διεθνούς Ομοσπονδίας (το 1951), την οποία είχε προτείνει ο ίδιος από τη δεκαετία του ’30. Για την ακρίβεια ήταν 12 Μαΐου του 1951 όταν σε ένα δωμάτιο του κινέζικου εστιατορίου Choy’ s στο Λονδίνο, εννέα χώρες υπέγραψαν την ιδρυτική διακήρυξη της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας. Αυτή τη στιγμή η Διεθνής Ομοσπονδία Τζούντο (IJF) έχει στα μητρώα της περισσότερες από 180 χώρες-μέλη. Νωρίτερα, το 1948, είχε ιδρυθεί η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Τζούντο ενώ το 1951 διεξήχθη και το πρώτο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.
Η εισαγωγή των κατηγοριών επηρέασε άμεσα την ανάπτυξη του Τζούντο, ενώ οκτώ χρόνια πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, το 1964, στην ίδια πόλη, διεξήχθη το πρώτο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα με συμμετοχή 31 αθλητών από 21 χώρες.
Το 1980 διεξήχθη, για πρώτη φορά, Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και για τις γυναίκες. Δώδεκα χρόνια, αργότερα, το 1992 στη Βαρκελώνη το Τζούντο γυναικών συμπεριλαμβάνεται και στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων.
Αν και οι μεγάλες δυνάμεις του αθλήματος θεωρούνται η Γαλλία, η Ιαπωνία, η Νότια Κορέα, η Κούβα και η Ρωσία, η διασπορά των μεταλλίων στους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι αρκετά μεγάλη. Είναι χαρακτηριστικό ότι στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, τα 56 μετάλλια του αθλήματος μοιράστηκαν 24 χώρες.
Στην Ελλάδα το Τζούντο εμφανίστηκε λίγο μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Το 1977 αναγνωρίστηκε επίσημα, ως άθλημα και εντάχθηκε στον ΣΕΓΑΣ ενώ το 1985 ιδρύθηκε η Ελληνική Ομοσπονδία Τζούντο που σήμερα αριθμεί περισσότερα από 150 σωματεία με μια δύναμη 10.000 αθλητών και αθλητριών.
Τα βασικά στοιχεία των κανονισμών
Οι δύο αθλητές (τζουντόκα) φορώντας την χαρακτηριστική στολή (τζουντόγκι), ο ένας μπλε και ο άλλος λευκή, αγωνίζονται για πέντε λεπτά. Μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ οι τζουντόκα φορούσαν μόνο λευκές στολές. Στο Σίδνεϊ καθιερώθηκε και το μπλε τζουντόγκι για την ευκολότερη διάκριση των αθλητών.
Ο αγώνας διευθύνεται από έναν κεντρικό διαιτητή και δύο κριτές με ισότιμη γνώμη. Οι αποφάσεις λαμβάνονται με τον κανόνα της πλειοψηφίας και το αποτέλεσμα ανακοινώνεται από το διαιτητή με χαρακτηριστική κίνηση του χεριού και αναφώνηση του βαθμού ή της ποινής.
Ένας αθλητής αναδεικνύεται νικητής άμεσα όταν πάρει ippon (ένας βαθμός = 10 πόντοι) πραγματοποιώντας μία επιτυχημένη τεχνική με την οποία ρίχνει τον αντίπαλό του στο έδαφος κάτι που σημαίνει ότι τελειώνει ο αγώνας.
Υπάρχουν τεχνικές, οι οποίες αξιολογούνται με μικρότερης αξίας βαθμούς όπως waza-ari (7 πόντοι), yuko (5 πόντοι) και koka (3 πόντοι). Υπάρχουν και αντίστοιχης αξίας ποινές που μπορούν να δοθούν σε ένα αθλητή για μικρές παραβάσεις, shido (=koka), 2 shido (=yuko), 3 shido (=waza-ari) και 4 shido (=ippon). Υπάρχει επίσης και ποινή για μεγάλες παραβάσεις, hansoku make (=ippon), που όπως και στην περίπτωση των τεσσάρων shido, αποφέρει την άμεση ήττα του αθλητή.
Δύο waza-ari προστίθενται για να γίνουν ippon. Το ίδιο ισχύει και όταν ένας αθλητής έχει ήδη πάρει waza-ari και ο αντίπαλός του στη συνέχεια δέχεται τρίτο shido. Το yuko και το koka δεν προστίθενται.
Σε περίπτωση που δεν επιτευχθεί ippon, νικητής αναδεικνύεται ο αθλητής που έχει τον μεγαλύτερης αξίας βαθμό, μετά το πέρας των πέντε λεπτών.
Ο βαθμός ippon δίνεται όταν ο αθλητής, εφαρμόζοντας μία τεχνική ρίψεων, ρίξει τον αντίπαλό του με την πλάτη με πολλή δύναμη, ταχύτητα και έλεγχο. Το Waza-ari δίνεται όταν ο διαιτητής και οι κριτές θεωρήσουν ότι λείπει ένα από τα στοιχεία του ippon από μια ρίψη. Για παράδειγμα εάν ο αντίπαλος δεν πέσει με την πλάτη ή όταν θεωρήσουν ότι ο αθλητής δεν βάλει αρκετή δύναμη.
Το Yuko δίνεται όταν λείπουν δύο από τα απαιτούμενα στοιχεία στη ρίψη. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί όταν π.χ. ο αντίπαλος έχει πέσει πλάγια και χωρίς ταχύτητα.
Το Κοkα δίνεται όταν ο αντίπαλος πέσει με τον ώμο, με το μηρό ή με τους γλουτούς.
Επίσης, ο βαθμός ippon δίνεται όταν ο αθλητής, εφαρμόζοντας μία τεχνική ακινητοποίησης, κρατήσει τον αντίπαλό του στο έδαφος για 25 δευτερόλεπτα. Ο διαιτητής ανακοινώνει την αρχή και το τέλος της ακινητοποίησης osaekomi.
Το Waza-ari δίνεται όταν ο αντίπαλος ξεφύγει από την ακινητοποίηση σε χρόνο ίσο με 20” και έως 24”.
Το Υuko δίνεται όταν ο αντίπαλος ξεφύγει από την ακινητοποίηση σε χρόνο ίσο με 15” και έως 19”.
Το Koka δίνεται όταν ο αντίπαλος ξεφύγει από την ακινητοποίηση σε χρόνο ίσο με 10” και έως 14”.
Τέλος, ο βαθμός ippon δίνεται όταν ο αθλητής, εφαρμόζοντας τεχνική πνιγμού ή τεχνική εξάρθρωσης, αναγκάσει τον αντίπαλό του να εγκαταλείψει τον αγώνα χτυπώντας ελαφρά δύο ή περισσότερες φορές με το χέρι ή το πόδι του ή λέγοντας ‘maitta’ (‘εγκαταλείπω’).
Οι τεχνικές του τζούντο
Οι τεχνικές του Τζούντο είναι πάρα πολλές. Με αυτές, άλλωστε, προσπαθεί ο κάθε αθλητής να ρίξει τον αντίπαλό του στο έδαφος.Υπάρχουν 66 αναγνωρισμένες τεχνικές ρίψεων (Nage waza) οι οποίες μεταφράζονται ως εξής:
Τεχνικές από όρθια θέση (Tach waza)
* 21 τεχνικές ποδιών (Ashi waza)
* 10 τεχνικές γοφού (Koshi waza)
* 16 Τεχνικές χεριών (Te waza)
Τεχνικές αυτοθυσίας (Sutemi waza)
* 5 τεχνικές αυτοθυσίας προς την πλάτη (Ma sutemi waza)
* 14 τεχνικές αυτοθυσίας προς το πλάι (Yoko sutemi waza)
Επίσης έχουν αναγνωρισθεί διεθνώς και 29 τεχνικές εδάφους (Katame waza) οι οποίες είναι:
* 7 τεχνικές ακινητοποίησης (Οsae waza)
* 12 τεχνικές πνιγμού (Shime waza)
* 10 τεχνικές εξάρθρωσης (Kansetsu waza)
Στο Τζούντο υπάρχουν επτά κατηγορίες κιλών για τους άνδρες και επτά για τις γυναίκες:
Άντρες Γυναίκες
-60 κιλά -48 κιλά
-66 κιλά -52 κιλά
-73 κιλά -57 κιλά
-81 κιλά -63 κιλά
-90 κιλά -70 κιλά
-100 κιλά -78 κιλά
+100 κιλά +78 κιλά
Υπάρχει επίσης η Όπεν κατηγορία η οποία δεν συμπεριλαμβάνεται στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων. Στο Λονδίνο θα συμμετάσχουν 386 αθλητές από 133 χώρες . Αποκορύφωμα σε όλες τις διοργανώσεις αποτελεί πάντοτε η διεξαγωγή των αγώνων στα +100 κιλά ανδρών, κατά την τελευταία ημέρα του αγωνιστικού προγράμματος. Αθλητές με μεγάλη διαφορά στο σωματικό βάρος μπορεί να αγωνιστούν για τη διεκδίκηση των μεταλλίων σε αυτήν την κατηγορία. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ, το 2000, ο βαρύτερος αθλητής μεταξύ όλων των αθλημάτων ήταν ένας τζουντόκα, ο Ουκρανός Ρουσλιάκοφ ο οποίος ζύγιζε 196 κιλά!
Οι μεγάλες μορφές του Τζούντο
<u> ΑΝΔΡΕΣ</u>
Μασαχίκο Κιμούρα (Ιαπωνία, 1917-1993)
Θεωρείται ο μεγαλύτερος τζουντόκα όλων των εποχών. Πήρε το πρώτο dan σε ηλικία 15 ετών. Σε ηλικία 19 ετών ηττήθηκε για τελευταία φορά, άλλωστε σε ολόκληρη την καριέρα του γνώρισε μόλις τέσσερις ήττες. Το 1937 κατέκτησε το πρώτο χρυσό μετάλλιο στο πρωτάθλημα της Ιαπωνίας, εφαρμόζοντας την αγαπημένη του τεχνική osoto-gari. Με ύψος 1,70 και βάρος 86 κιλά, ήταν πολύ δυναμικός και έμεινε στην ιστορία και για τα πολύωρα προγράμματα προπόνησης που εφάρμοζε για να τελειοποιήσει την τεχνική του. Συνέχιζε να αγωνίζεται και μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και εγκατέλειψε την ενεργό δράση σε ηλικία 40 ετών.
Νταβίντ Ντουγιέ (Γαλλία, 1959)
Μια πολύ μεγάλη μορφή του αθλήματος είναι ο πρώτος αθλητής στην κατηγορία βαρέων βαρών που κατέκτησε τρία Ολυμπιακά μετάλλια. Η αρχή έγινε με το χάλκινο μετάλλιο το 1992 στη Βαρκελώνη για να ακολουθήσουν τα χρυσά μετάλλια το 1996 στην Ατλάντα και το 2000 στο Σίδνεϊ. Ο θρίαμβος του στο Σίδνεϊ παραμένει αλησμόνητος, καθώς ο Ντουγιέ προερχόταν από σοβαρό τραυματισμό σε ατύχημα με τη μοτοσικλέτα του. Τελικά, όχι μόνο ανάρρωσε αλλά επανήλθε δριμύτερος. Το 2000 αναδείχθηκε αθλητής της χρονιάς στη Γαλλία, ενώ στην καριέρα του έχει κατακτήσει τέσσερα χρυσά μετάλλια στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και επίσης ένα χρυσό, ένα ασημένιο και δύο χάλκινα μετάλλια στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Από το 2001 είναι προπονητής στη γαλλική ομάδα των βαρέων βαρών.
Γιασουχίρο Γιαμασίτα (Ιαπωνία, 1957)
Θεωρείται ο πιο επιτυχημένος και αποτελεσματικός. Κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος ?ντζελες (1984), ενώ αναδείχθηκε τρεις φορές παγκόσμιος πρωταθλητής. Από το 1977 ως το 1985 δεν είχε αντίπαλο στο πρωτάθλημα της Ιαπωνίας. Διετέλεσε προπονητής της ιαπωνικής ομάδας του Τζούντο (1989-2000) ενώ τώρα είναι επικεφαλής προπονητής στο Πανεπιστήμιο Τοκάι, καθώς και εθνικός σύμβουλος εκπαίδευσης.
Aντον Γκέεσινγκ (Ολλανδία, 1934)
Ο πρώτος αθλητής ο οποίος έκανε ολόκληρο τον κόσμο να μιλάει για το Τζούντο. Ο πανύψηλος (2,02) Ολλανδός ήταν ο πρώτος χρυσός Ολυμπιονίκης στην κατηγορία των βαρέων βαρών το 1964 στο Τόκιο. Ουδείς πίστευε ότι ένας Ευρωπαίος θα νικούσε τους Ιάπωνες, αν και τρία χρόνια νωρίτερα ο Γκέεσινγκ είχε αναδειχθεί παγκόσμιος πρωταθλητής. Η νίκη του στον τελικό εναντίον του Ιάπωνα Καμινάγκα σημειώθηκε μόλις σε οκτώ λεπτά, αλλά και η κίνησή του να απομακρύνει τον Ολλανδό φίλαθλο που έτρεξε να τον αποθεώσει, αμέσως μετά τη νίκη του, ώστε ο αντίπαλός του να συνέλθει και να σηκωθεί με αξιοπρέπεια, έμεινε στην ιστορία. Ο Γκέεσινγκ αναδείχθηκε τρεις φορές παγκόσμιος πρωταθλητής, ενώ από το 1952 ως το 1964 καθώς και το 1967 κατακτούσε συνεχώς το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα! Μετά τη λήξη της καριέρας του έγινε πρεσβευτής του Τζούντο σε ολόκληρο τον κόσμο, ενώ είναι μέλος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής.
Βίλχελμ Ρούσκα (Ολλανδία, 1940)
Ο πρώτος τζουντόκα ο οποίος κατέκτησε δύο χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια και μάλιστα σε μία διοργάνωση. Συνέβη στους Αγώνες του 1972 στο Μόναχο όταν ο Ολλανδός αθλητής θριάμβευσε τόσο στα +93 κιλά όσο και στην open κατηγορία, γράφοντας ιστορία. Η πρώτη εμφάνισή του στο διεθνές στερέωμα κατεγράφη το 1965 όταν κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Βερολίνου ενώ κατετάγη δεύτερος στην open κατηγορία. Αν και άρχισε το Τζούντο σχετικά αργά (σε ηλικία 20 ετών) είχε πολλά φυσικά χαρίσματα που τον οδήγησαν στην ελίτ του αθλήματος. Αναδείχθηκε δυο φορές παγκόσμιος πρωταθλητής (και άλλη μία δεύτερος) ενώ συμμετείχε σε επτά Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα κατακτώντας, συνολικά 11 μετάλλια (επτά χρυσά, τρία ασημένια και ένα χάλκινο).
Ρόμπερτ Βαν Ντερ Βάλε (Βέλγιο, 1940)
Ένας θρύλος του Τζούντο. Έλαβε μέρος σε πέντε διοργανώσεις Ολυμπιακών Αγώνων και κατέκτησε ένα χρυσό, ένα ασημένιο και ένα χάλκινο μετάλλιο. Η τροπαιοθήκη του περιλαμβάνει επίσης τρία χρυσά, τέσσερα ασημένια και οκτώ χάλκινα μετάλλια σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα και δύο ασημένια και τρία χάλκινα μετάλλια σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα. Σε ηλικία 39 ετών κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που διεξήχθη στο Βελιγράδι.
Κοσέι Ινούε (Ιαπωνία, 1978)
Ο σούπερ σταρ του σύγχρονου Τζούντο στην Ιαπωνία, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Σημαιοφόρος της Ιαπωνίας στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Σίδνεϊ πραγματοποίησε την πρώτη εμφάνισή του ως τζουντόκα υψηλών προδιαγραφών το 1997 όταν κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο εθνικό πρωτάθλημα της Ιαπωνίας. Ο κόσμος άρχισε να μιλάει γι’ αυτόν και οι επιτυχίες διαδέχονταν η μία την άλλη. Το 1998 αναδείχθηκε νικητής στους Πανασιατικούς Αγώνες στη Μπανγκόγκ, ενώ το 1999 κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Στο Σίδνεϊ, το 2000, απλά επιβεβαίωσε την κυριαρχία του κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο. Πολύ δυνατός και εξαιρετικά ταχύς, μοιάζει ακατανίκητος. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ νίκησε τους δυο πρώτους αγώνες του σε 18 και 9 δευτερόλεπτα αντίστοιχα (!) ενώ χαρακτηριστική ήταν η δήλωση του αντιπάλου του στον τελικό, του Καναδού Νίκολας Γκιλ: “Είμαι πρωταθλητής κόσμου, γιατί ο άνθρωπος που με νίκησε δεν ανήκει σε αυτόν τον κόσμο”!
Τανταχίρο Νομούρα (Ιαπωνία, 1974)
Ο Νομούρα, είναι ο μοναδικός τζουντόκα που έχει στο παλμαρέ του τρία χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια. Το τελευταίο το κατέκτησε στην Αθήνα, το 2004, ενώ είχαν προηγηθεί οι πρωτιές σε Σίδνεϊ και Ατλάντα, πάντα στην κατηγορία των -60 κιλών. Ακόμη, στο βιογραφικό του έχει ένα χρυσό και ένα χάλκινο παγκόσμιο μετάλλιο.
<u> ΓΥΝΑΙΚΕΣ</U>
Μπριζίτ Ντιντιέ (Γαλλία, 1958)
Η κορυφαία αθλήτρια και δεσπόζουσα φυσιογνωμία στη κατηγορία των μεσαίων βαρών στη δεκαετία του 80, διακρίθηκε για την εξαιρετική τακτική και τεχνική της. Μυήθηκε στο Τζούντο σε ηλικία 14 ετών και το 1979 πέτυχε την πρώτη διεθνή νίκη της, κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Κερκέιντ. Μετά από ένα σοβαρό τραυματισμό στο γόνατο, ανέβηκε κατηγορία (στα 66 κιλά) αλλά παρέμεινε στην ελίτ. Κατέκτησε τρία χρυσά και ένα ασημένιο μετάλλιο σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα (1982-87), ενώ σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα (1979-88) κατέκτησε συνολικά έξι μετάλλια (τέσσερα χρυσά, ένα ασημένιο, ένα χάλκινο). Το 1988 στη Σεούλ, όπου το Τζούντο αποτελούσε άθλημα επίδειξης για τις γυναίκες, κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο. Η Ντιντιέ εξακολουθεί να ασχολείται με το Tζούντο, με την ιδιότητα της αντιπροέδρου της γαλλικής ομοσπονδίας.
Σεσίλια Νοβάκ (Γαλλία, 1961)
Η μικρόσωμη Γαλλίδα άρχισε να ασχολείται με το Τζούντο σε ηλικία 11 ετών. Στην ιστορία έμειναν οι αναμετρήσεις με τη Βρετανίδα Κάρεν Μπριγκς, αλλά και τη Γιαπωνέζα Ριόκο Ταμούρα-Τάνι την οποία νίκησε στον τελικό των 52 κιλών των Ολυμπιακών Αγώνων της Βαρκελώνης. Τότε που η εμπειρία της Νοβάκ υπερίσχυσε του ενθουσιασμού, της κατά 14 χρόνια μικρότερης αντιπάλου της. Συνολικά στην καριέρα της η Νοβάκ έχει κατακτήσει τέσσερα χρυσά μετάλλια και ένα ασημένιο σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, ένα χρυσό και ένα χάλκινο μετάλλιο σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα και φυσικά το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης. Τώρα, είναι επικεφαλής προπονήτρια της εθνικής ομάδας γυναικών της Γαλλίας.
Κάρεν Μπριγκς (Μεγάλη Βρετανία, 1963)
Θεωρήθηκε η πρώτη γυναίκα – πρότυπο μιας ολοκληρωμένης τζουντόκα. Οι αγώνες της ήταν η απάντηση στα ερωτηματικά που μέχρι τότε έθεταν ορισμένοι για το Tζούντο γυναικών. Αναδείχθηκε τέσσερις φορές Παγκόσμια Πρωταθλήτρια και άλλες πέντε Πρωταθλήτρια Ευρώπης, ενώ κατέκτησε άλλα τέσσερα ασημένια μετάλλια στις δυο διοργανώσεις (1+3). Το 1992 θέλησε να προσθέσει στο παλμαρέ της και ένα Ολυμπιακό μετάλλιο, αλλά έπεσε πάνω στην καταπληκτική Γιαπωνέζα Ριόκο Ταμούρα-Τάνι η οποία δήλωσε μετά τον αγώνα, ότι ως πρότυπο αθλήτριας είχε πάντοτε την Μπριγκς. Τώρα η απόμαχη πλέον Βρετανίδα αθλήτρια διδάσκει τα μυστικά του Τζούντο στην πατρίδα της.
Ίνγκριντ Μπέργκμανς (Βέλγιο, 1961)
Η πιο αναγνωρίσιμη φιγούρα του Τζούντο γυναικών στα πρώτα χρόνια της εμφάνισής της στο διεθνές στερέωμα. Η Βελγίδα τζουντόκα έκλεβε την παράσταση καθώς συμμετείχε, συνήθως, δύο φορές στους μεγάλους αγώνες. Μία στη δική της κατηγορία (-72 κιλά) και άλλη μια στην open. Συνήθως νικούσε και τις δύο φορές, εφαρμόζοντας μάλιστα εντυπωσιακές τεχνικές για να φτάσει στην επιτυχία. Συνολικά στη μεγάλη καριέρα της κατέκτησε 23 μετάλλια σε μεγάλες διοργανώσεις: πέντε χρυσά, τέσσερα ασημένια και ένα χάλκινο σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, έξι – πέντε – μηδέν σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα, ενώ αναδείχθηκε νικήτρια στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ, όπου το Τζούντο ήταν άθλημα επίδειξης.
Μιν-Σουν Τσο (Κορέα 1972)
Η καλύτερη τζουντόκα όλων των εποχών στη Νότια Κορέα. Πρωταγωνίστησε σε όλες τις κατηγορίες που συμμετείχε, καθώς διαδοχικά ανέβηκε από τα 48 κιλά στα 52, εν συνεχεία στα 56, ύστερα στα 66, για να καταλήξει στα 70 κιλά. Κατέκτησε δυο Ολυμπιακά μετάλλια (χρυσό το 1996, αργυρό το 2000) ενώ κατέλαβε την τρίτη θέση στους αγώνες επίδειξης το 1988. Πρωταγωνίστησε επίσης στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα (δύο χρυσά, δύο χάλκινα) και στους Ασιατικούς Αγώνες. Πολύ δυνατή και ιδιαίτερα προσαρμόσιμη στις συνθήκες των εκάστοτε αγώνων.
Ντριούλις Γκονζάλεζ (Κούβα, 1973)
Η καλύτερη μαθήτρια του μεγάλου δασκάλου του Τζούντο στη Κούβα Ρονάλντο Μπεϊτία Βαλντίβε έχει χαρίσει στην πατρίδα της τέσσερα Ολυμπιακά μετάλλια. Ένα χρυσό (το 1996), ένα ασημένιο (το 2000) και δύο χάλκινα (1992, 2004). Μια εντυπωσιακή τζουντόκα, πολύ σταθερή στα κιλά της (56 και 57) αναδείχθηκε, ακόμη, έξι φορές νικήτρια στους Παναμερικανικούς Αγώνες ενώ πρωταγωνίστησε και στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα όπου κατέκτησε δυο χρυσά, ένα ασημένιο και ένα χάλκινο. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Γκονζάλεζ κέρδισε το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στην Ατλάντα το 1996 μόλις 2 μήνες αφού είχε τραυματιστεί σοβαρά στη σπονδυλική στήλη.
Ριόκο Τάνι-Ταμούρα (Ιαπωνία, 1975)
Ιδού η πιο διάσημη τζουντόκα σε ολόκληρο τον κόσμο. Την αποκαλούν και ‘Yawara’ όπως δηλαδή και ο χαρακτήρας του καρτούν που έχει σχεδιαστεί με πρότυπο αυτήν την καταπληκτική όσο και μικροσκοπική Γιαπωνέζα (1,45μ., 48 κιλά). Κάθε δημόσια εμφάνισή της ξεσηκώνει τα πλήθη στην πατρίδα της καθώς είναι πολύ δημοφιλής και εξαιρετικά επιτυχημένη. Στα 33 έχει προλάβει, ήδη, να κατακτήσει τέσσερα Ολυμπιακά μετάλλια (δύο χρυσά, δύο ασημένια), επτά τίτλους σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα (συν ένα χάλκινο μετάλλιο) και να σημειώσει μεγάλες επιτυχίες στους Ασιατικούς Αγώνες και σε μεγάλα τουρνουά. Εμφανίσθηκε για πρώτη φορά σε ηλικία 15 ετών, στο μεγάλο τουρνουά της Φουκουόκα. H νίκη της επί της Βρετανίδας Μπριγκς, που αποτελούσε το πρότυπό της, προκάλεσε μεγάλη αίσθηση. Ένα νέο αστέρι είχε γεννηθεί.
Οι Ολυμπιακές επιτυχίες του ελληνικού Τζούντο
Το χρυσό μετάλλιο του Ηλία Ηλιάδη στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, αποτελεί τη μεγάλη Ολυμπιακή διάκριση στα χρονικά του ελληνικού τζούντο. Μάλιστα, με το χρυσό μετάλλιο που κατέκτησε στην Αθήνα, έγινε ο μικρότερος σε ηλικία τζουντόκα που βρίσκεται στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου ενός Ολυμπιακού τουρνουά. Ο Mr. Ippon, που στα τέλη του 2004 αναδείχθηκε κορυφαίος τζουντόκα της Ευρώπης, έχει στο παλμαρέ του δύο χάλκινα μετάλλια σε παγκόσμια πρωταθλήματα και ένα χρυσό ευρωπαϊκό πάντα στις κατηγορίες των ανδρών.
Στο Ολυμπιακό τουρνουά του 2004, η Μαρία Καραγιαννοπούλου ήταν 5η, ενώ ο Ρεβάζι Ζιντιρίδης κατετάγη 7ος, όπως και ο Χάρης Παπαϊωάννου το 1996 στην Ατλάντα. Το 2008 στο Πεκίνο ο Λαβρέντιος Αλεξανίδης έχασε στους 16 και αποκλείστηκε στο ρεπεσάζ ενώ Ηλιάδης και Ζιντιρίδης στους 32.
Οι πολυμεταλλιούχοι πριν το Λονδίνο
Ο Τανταχίρο Νομούρα είναι ο μοναδικός τζουντόκα που έχει στη συλλογή του τρία χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια. Ο Ιάπωνας, κατέκτησε την πρώτη θέση στην κατηγορία των -60 κιλών, στο τουρνουά της Αθήνας πριν από οκτώ χρόνια και σε συνδυασμό με τις πρωτιές σε Ατλάντα και Σίδνεϊ, έγινε κάτοχος ενός μοναδικού ρεκόρ στην ιστορία του αθλήματος σε Ολυμπιακό επίπεδο. Στις γυναίκες, η Ριόκο Τάνι-Ταμούρα, κατέκτησε επί ελληνικού εδάφους το δεύτερο χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο της καριέρας της, ενώ έχει δύο ασημένια κι άλλο ένα χάλκινο, γεγονός που της δίνει την πρώτη θέση στη σχετική λίστα με τις αθλήτριες που έχουν ανέβει πιο πολλές φορές στο βάθρο των νικητών.
Οι νικητές από το Τόκιο έως το Πεκίνο
<u>ΑΝΔΡΕΣ</u> (στις υπάρχουσες κατηγορίες)
-60 κιλά
2008 Πεκίνο
1. Τσόι Μιν Χο (Νότια Κορέα)
2. Λούντβικ Πάισερ (Αυστρία)
3. Ρίσοντ Σομπίροφ (Ουζμπεκιστάν) & Ρούμπεν Χάουκες (Ολλανδία)
2004 Αθήνα
1. Τανταχίρο Νομούρα (Ιαπωνία)
2. Νέστορ Κεργκιάνι (Γεωργία)
3. Κασχμπαατάρ Τσαγκαανμπαατάρ (Μογγολία) & Μιν Χο Τσόι (Κορέα)
2000 Σίδνεϊ
1. Τανταχίρο Νομούρα (Ιαπωνία)
2. Μπου Κιούνγκ Γιούνγκ (Κορέα)
3. Μανόλο Πουλότ (Κούβα) & Αϊντίν Σμαγκούλοφ (Κιργιστάν)
1996 Ατλάντα
1. Τανταχίρο Νομούρα (Ιαπωνία)
2. Τζιρολάμο Τζιοβινάτζο (Ιταλία)
3. Ρίτσαρντ Τράουτμαν (Γερμανία) & Ντόρπα Ναρμαντάκ (Μογγολία)
1992 Βαρκελώνη
1. Ναμίζ Χουσείνοφ (Κοινοπολιτεία)
2. Κιούνγκ Χιούνγκ Γιούν (Κορέα)
3. Ταντανόρι Κοσίνο (Ιαπωνία) & Ρίτσαρντ Τράουτμαν (Γερμανία)
1988 Σεούλ
1. Γιαε Γιουπ Κιμ (Κορέα)
2. Κέβιν Ασάνο (ΗΠΑ)
3. Σινγί Χοσοκάουα & Αμιράν Τοτικασβίλι (ΕΣΣΔ)
1984 Λος Άντζελες
1. Σινγί Χοσοκάουα (Ιαπωνία)
2. Γιάε Γιουπ Κιμ (Κορέα)
3. Έντουαρντς Λίντι (ΗΠΑ) & Νιλ Εκερσλεϊ (Βρετανία)
1980 Μόσχα
1. Τιερί Ρεί (Γαλλία)
2. Χοσέ Ραφαέλ Ροντρίγκεζ Καρμονέλ (Κούβα)
3. Τίμπορ Κίντσες (Ουγγαρία) & Αραμπί Γεμίς (ΕΣΣΔ)
-66 κιλά
2008 Πεκίνο
1. Μασάτο Ουτσισίμπα (Ιαπωνία)
2. Μπέντζαμιν Νταρμπελέ (Γαλλία)
3. Γιορτνάνις Αρενσίμπια (Κούβα) & Πακ Τσολ Μιν (Βόρεια Κορέα)
2004 Αθήνα
1. Μασάτο Ουτσισίμπα (Ιαπωνία)
2. Γιόζεφ Κρνάτς (Σλοβακία)
3. Γκεόργκι Γκεοργκίεφ (Βουλγαρία) & Γιορντάνις Αρεντσίμπια (Κούβα)
2000 Σίδνεϊ
1. Χουσείν Οζκάν (Τουρκία)
2. Λαρμπί Μπενμπουνταούντ (Γαλλία)
3. Γκεόργκι Βαζαγκασβίλι (Γεωργία) & Τζιρολάμο Τζιοβινάτζο (Ιταλία)
1996 Ατλάντα
1. Ούντο Γκελμάλζ (Γερμανία)
2. Γιουκιμάσα Νακαμούρα (Ιαπωνία)
3. Ισραέλ Χερναντέζ Πλάνας (Κούβα) & Ενρίκε Γκιμαράεζ (Βραζιλία)
1992 Βαρκελώνη
1. Ροτζέριο Καρντόσο (Βραζιλία)
2. Γιόζεφ Τσάκ (Ουγγαρία)
3. Ούντο Γκελμάλζ (Γερμανία) & Ισραέλ Χερναντέζ Πλάνας (Κούβα)
1988 Σεούλ
1. Κιούνγκ Κεούν Λι (Κορέα)
2. Γιανούζ Παβλόφσκι (Πολωνία)
3. Γιοσούκε Γιαμαμότο (Ιαπωνία) & Μπρούνο Καραμπέτα (Γαλλία)
1984 Λος Άντζελες
1. Γιοσιγιούκι Ματσουόκα (Ιαπωνία)
2. Γιούνγκ Οχ Χουάνγκ (Κορέα)
3. Γιόζεφ Ρέιτερ (Αυστρία) & Μαρκ Αλεσάντρ (Γαλλία)
1980 Μόσχα
1. Νικολάι Σολοντούκιν (ΕΣΣΔ)
2. Τζεντγινγκ Νταμντίν (Μογγολία)
3. Ιλγιάν Ντέντκοφ (Βουλγαρία) & Γιανούζ Παβλόφσκι (Πολωνία)
-73 κιλά
2008 Πεκίνο
1. Ελνούρ Μαμάντλι (Αζερμπαιτζάν)
2. Γουάνγκ Κι Τσουν (Νότια Κορέα)
3. Ρασούλ Μποκίεφ (Τατζικιστάν) & Λράντρο Γκιγέιρο (Βραζιλία)
2004 Αθήνα
1. Βον Χι Λι (Κορέα)
2. Βιτάλι Μακάροφ (Ρωσία)
3. Τζέιμς Πέντρο (ΗΠΑ) & Λεάντρο Γκουϊλέιρο (Βραζιλία)
2000 Σίδνεϊ
1. Τζιουζέπε Μανταλόνι (Ιταλία)
2. Τιάγκο Καμίλο (Βραζιλία)
3. Ανατόλι Λαριούκοφ (Λευκορωσία) & Βσεβολόντ Ζελόνις (Λετονία)
1996 Ατλάντα
1. Κένζο Νακαμούρα (Ιαπωνία)
2. Ντάε Σουνγκ Κβάκ (Κορέα)
3. Τζίμι Πέντρο (ΗΠΑ) & Κριστόφ Γκαγλιάνο (Γαλλία)
1992 Βαρκελώνη
1. Τοσιχίκο Κόγκα (Ιαπωνία)
2. Μπερταλάν Χάιτος (Ουγγαρία)
3. Σάι-Ορέν Σμάντια (Ισραήλ) & Χουν Γιόνγκ Τσούνγκ (Κορέα)
1988 Σεούλ
1. Μάρκ Αλεσάντρ (Γαλλία)
2. Σβεν Λολ (Δ. Γερμανία)
3. Γκεόργκι Τενάντζε (ΕΣΣΔ) & Μάικλ Σβέιν (ΗΠΑ)
1984 Λος Άντζελες
1. Μπιεόνγκ Κεούν Αν (Κορέα)
2. Έτζιο Γκάμπα
3. Λούις Ονμούρα (Βραζιλία) & Κέριθ Μπράουν (Βρετανία)
1980 Μόσχα
1. Έτζιο Γκάμπα (Ιταλία)
2. Νιλ Ανταμς (Βρετανία)
3. Κάρλ-Χάιντζ Λέμαν (Δ. Γερμανία) & Ραβντάν Νταβαανταλάι (Μογγολία)
1976 Μόντρεαλ
1. Έκτορ Ροντρίγκεζ Τόρες (Κούβα)
2. Εούν Κιούνγκ Τσάνγκ (Κορέα)
3. Γιόζεφ Τούντσικ (Ουγγαρία) & Φελίτσε Μαριάνι (Ιταλία)
1972 Μόναχο
1. Τακάο Καβαγκούτσι (Ιαπωνία)
3.Γιονγκ Ικ Κιμ (Β. Κορέα) & Ζαν-Ζακ Μουνιέρ (Γαλλία)
1964 Τόκιο
1. Τακεχίντε Νακατάνι (Ιαπωνία)
2. Έρικ Χάνι (Ελβετία)
3. Αρόν Μπογκολιούμποφ (ΕΣΣΔ) & Ολεγκ Στεπάνοφ (ΕΣΣΔ)
-81 κιλά
2008 Πεκίνο
1. Όλε Μπίσχοφ (Γερμανία)
2. Κιμ Χάε Μπουμ (Νότια Κορέα)
3. Τιάγκο Καμίλο (Βραζιλία) & Ρομάν Γκόντιουκ (Ουκρανία)
2004 Αθήνα
1. Ηλίας Ηλιάδης (ΕΛΛΑΔΑ)
2. Ρόμαν Γκόντιουκ (Ουκρανία)
3. Ντμίτρι Νοσόφ (Ρωσία) & Φλάβιο Κάντο (Βραζιλία)
2000 Σίδνεϊ
1. Μακότο Τακιμότο (Ιαπωνία)
2. Ιν-Τσουλ Τσο (Κορέα)
3. Νούνο Ντελγκάδο (Πορτογαλία) & Αλεξέι Μπουντολίν (Εσθονία)
1996 Ατλάντα
1. Νταμέλ Μπουράς (Γαλλία)
2. Τοσιχίκο Κόγκα (Ιαπωνία)
3.
Ιν-Τσουλ Τσο (Κορέα) & Σόσο Λιπαρτελιάνι (Γεωργία)
1992 Βαρκελώνη
1. Χιντεχίκο Γιοσίντα (Ιαπωνία)
2. Τζέισον Μόρις (ΗΠΑ)
3. Μπερτράντ Νταμεσίν (Γαλλία) & Μπιούνγκ-Γιο Κιμ (Κορέα)
1988 Σεούλ
1. Βαλντεμάρ Λεγκιέν (Πολωνία)
2. Φρανκ Βιενέκε (Αν. Γερμανία)
3. Τόρστεν Μπρέτσοτ (Δ. Γερμανία) & Μπατσίρ Βαράεφ (ΕΣΣΔ)
1984 Λος Άντζελες
1. Φρανκ Βιενέκε (Αν. Γερμανία)
2. Νιλ Ανταμς (Βρετανία)
3. Μισέλ Νοβάκ (Γαλλία) & Μιρτσέα Φράτιτσα (Ρουμανία)
1980 Μόσχα
1. Σότα Καμπαρέλι (ΕΣΣΔ)
2. Χουάν Φερέρ Λα Χερά (Κούβα)
3. Χάραλντ Χάινκε (Δ. Γερμανία) & Μπερνάρντ Τσουλουγιάν (Γαλλία)
1976 Μόντρεαλ
1. Βλαντιμίρ Νεβζέροφ (ΕΣΣΔ)
2. Κόγι Κουραμότο (Ιαπωνία)
3. Μάριαν Ταλάι (Πολωνία) & Πατρίκ Βιάλ (Γαλλία)
1972 Μόναχο
1. Τομοκάζου Νομούρα
2. Αντονι Ζαικόφσκι (Πολωνία)
3. Νέτμαρ Χότγκερ (Δ. Γερμανία) & Ανατόλι Νοβικόφ (ΕΣΣΔ)
-90 κιλά
2008 Πεκίνο
1. Ιρακλί Τσιρεκίτζε (Γεωργία)
2. Αμάρ Μπενίκλεφ (Αλγερία)
3. Χεσάμ Μεσμπάχ (Αίγυπτος) & Σεργκέι Ασβάντεν (Ελβετία)
2004 Αθήνα
1. Ζουράμπ Ζβιανταουρί (Γεωργία)
2. Χιρόσι Ιζούμι (Ιαπωνία)
3. Κασανμπί Ταόφ (Ρωσία) & Μαρκ Χουίζινγκα (Ολλανδία)
2000 Σίδνεϊ
1. Μαρκ Χουϊζίνγκα (Ολλανδία)
2. Κάρλος-Εδουάρδο Χονοράτο (Βραζιλία)
3. Φρεντερίκ Ντεμοντφασόν (Γαλλία) & Ρουσλάν Μασουρένκο (Ουκρανία)
1996 Ατλάντα
1. Κι Γιούνγκ Γεόν (Κορέα)
2. Αρμέν Μπαγκντασάροφ (Ουζμπεκιστάν)
3. Μάρκο Σπίτκα (Γερμανία) & Μαρκ Χουϊζίνγκα (Ολλανδία)
1992 Βαρκελώνη
1. Βαλντεμάρ Λεγκιέν (Πολωνία)
2. Πασκάλ Ταγιότ (Γαλλία)
3. Χιροτάκα Οκάντα (Ιαπωνία) & Νίκολας Γκιλ (Καναδάς)
1988 Σεούλ
1. Πίτερ Σεϊσενμπάχερ (Αυστρία)
2. Βλάντιμιρ Τσεστάκοφ (ΕΣΣΔ)
3. Ακινόμπου Οσάκο (Ιαπωνία) & Μπεν Σπίκερς (Ολλανδία)
1984 Λος Άντζελες
1. Πίτερ Σεϊσενμπάχερ (Αυστρία)
2. Ρόμπερτ Μπέρλαντ (ΗΠΑ)
3. Σέικι Νόσε (Ιαπωνία) & Βάλτερ Καρμόνα (Βραζιλία)
1980 Μόσχα
1. Γιούργκεν Ροτλισμπέργκερ (Ελβετία)
2. Ισαάκ Αζκούι Ολίβα (Κούβα)
3. Ντέτλεφ Ούλτς (Δ. Γερμανία) & Αλεξάντρ Γιάτσκεβιτς (ΕΣΣΔ)
1976 Μόντρεαλ
1. Ισάμου Σονόντα (Ιαπωνία)
2. Βαλερί Ντβοϊνίκοφ (ΕΣΣΔ)
3. Σλάβκο Ομπάντοφ (Γιουγκοσλαβία) & Γιούνγκ Τσουλ Παρκ (Κορέα)
1972 Μόναχο
1. Σινόμπου Σεκίνε (Ιαπωνία)
2. Σεούνγκ Λιπ Οχ (Κορέα)
3. Μπράιαν Τζάκς (Βρετανία) & Ζαν-Πολ Κοσέ (Γαλλία)
1964 Τόκιο
1. Ισάο Οκάνο (Ιαπωνία)
2. Βόλφγκανγκ Χόφμαν (Γερμανία)
3. Τζέιμς Μπρέγκμαν (ΗΠΑ) & Χι Τάε Κιμ (Κορέα)
-100 κιλά
2008 Πεκίνο
1. Ναϊντανγιν Τουβσινμπαγιάρ (Μογγολία)
2. Ασκχάτ Ζιτκέγεφ (Καζακστάν)
3. Μοβλούντ Μιραλίγεφ (Αζερμπαϊτζάν) & Χενκ Γκρολ (Ολλανδία)
2004 Αθήνα
1. Ιχάρ Μακαράου (Λευκορωσία)
2. Σουνγκ Χο Γιάνκ (Κορέα)
3. Μίκαελ Γιούρακ (Γερμανία) & Άριελ Ζεέβι (Ισραήλ)
2000 Σίδνεϊ
1. Κοσέι Ινούε (Ιαπωνία)
2. Νίκολας Γκιλ (Καναδάς)
3. Γιούρι Στέπκιν (Ρωσία) & Στεφάν Τρενό (Γαλλία)
1996 Ατλάντα
1. Πάβελ Νάστουλα (Πολωνία)
2.
Μιν Σου Κιμ (Κορέα)
3. Στεφάν Τρενό (Γαλλία) & Αουρέλιο Μιγκέλ (Βραζιλία)
1992 Βαρκελώνη
1. Ανταλ Κόβακς (Ουγγαρία)
2. Ράιμοντ Στίβενς (Βρετανία)
3. Τέο Μέιερ (Ολλανδία) & Ντμίτρι Σεργκέεφ (Κοινοπολιτεία)
1988 Σεούλ
1. Αουρέλιο Μιγκέλ (Βραζιλία)
2. Μάρκ Μέιλινγκ (Α. Γερμανία)
3. Ρόμπερτ Φαν Ντε Βάλε (Βέλγιο) & Ντένις Στιούαρτ (Βρετανία)
1984 Λος Άντζελες
1. Ζου Χιούνγκ (Κορέα)
2. Ντάγκλας Βιεϊρά (Βραζιλία)
3. Μπιάρνι Φρίντρικσον (Ισλανδία) & Γκούντερ Νουρέτερ (Α. Γερμανία)
1980 Μόσχα
1. Ρόμπερτ Φαν Ντε Βάλε (Βέλγιο)
2. Τενγκίζ Κουμπουλουρί (ΕΣΣΔ)
3. Ντέτμαρ Λόρεντζ (Δ. Γερμανία) & Χένκ Νούμαν (Ολλανδία)
1976 Μόντρεαλ
1.
Καζουχίρο Νινομίγια (Ιαπωνία)
2. Ραμάζ Καρσιλάντζε (ΕΣΣΔ)
3. Νταβίντ Στάρμπρουκ (Βρετανία) & Γιούργκεν Ροτλίσμπεργκερ (Ελβετία)
1972 Μόναχο
1. Σότα Τσοτσοσβίλι (ΕΣΣΔ)
2. Νταβίντ Στάρμπρουκ (Βρετανία)
3. Τσιάκι Ίσι (Βραζιλία) & Πολ Μπάρτ (Α. Γερμανία)
+100 κιλά
2008 Πεκίνο
1. Σατόσι Ίσι (Ιαπωνία)
2. Αμπντούλο Τανκγρίεφ (Ουμπεκιστάν)
3. Τέντι Ρινέ (Γαλλία) & Όσκαρ Μπράισον (Κούβα)
2004 Αθήνα
1. Κείγι Σουζούκι (Ιαπωνία)
2. Τάμερλαν Τμένοφ (Ρωσία)
3. Ντένις Φαν Ντερ Γκέεστ (Ολλανδία) & Ίντρεκ Πέρτελσον (Εσθονία)
2000 Σίδνεϊ
1. Νταβίντ Ντουγέ (Γαλλία)
2. Σινίτσι Σινοχάρα (Ιαπωνία)
3. Τάμερλαν Τμένοφ (Ρωσία) & Ιντρεκ Πέρτελσον (Εσθονία)
1996 Ατλάντα
1. Νταβίντ Ντουγέ (Γαλλία)
2. Ερνέστο Πέρεζ (Ισπανία)
3. Χάρι Φαν Μπάρνεβελντ (Βέλγιο) & Φρανκ Μέλερ (Γερμανία)
1992 Βαρκελώνη
1. Νταβίντ Κακαλεϊσβίλι (Κοινοπολιτεία)
2. Ναόγια Ογκάουα (Ιαπωνία)
3. Νταβίντ Ντουγέ (Γαλλία) & Ιμρέ Σόζ (Ουγγαρία)
1988 Σεούλ
1. Χιτόσι Σάιτο (Ιαπωνία)
2. Χένρι Στόρ (Δ. Γερμανία)
3. Γιονγκ Τσουλ Τσο (Κορέα) & Γκρίγκορι Βέριτσεφ (ΕΣΣΔ)
1984 Λος Άντζελες
1. Χιτόσι Σάιτο (Ιαπωνία)
2. Αντζελό Παριζί (Γαλλία)
3. Γιονγκ Τσουλ Τσο (Κορέα) & Μαρκ Μπέργκερ (Καναδάς)
1980 Μόσχα
1. Αντζελό Παριζί (Γαλλία)
2. Ντίμιταρ Ζαπριάνοφ (Βουλγαρία)
3. Βλάντιμιρ Κότσμαν (Τσεχοσλοβακία) & Ράντομιρ Κοβάσεβιτς (Γιουγκοσλαβία)
1976 Μόντρεαλ
1. Σεργκέι Νοβίκοφ (ΕΣΣΔ)
2. Γκούντερ Νουρέτερ (Α. Γερμανία)
3. Σούμιο Έντο (Ιαπωνία) & Άλεν Κοάγκε (ΗΠΑ)
1972 Μόναχο
1. Βιμ Ρούσκα (Ολλανδία)
2. Κλάους Γκλάν (Α. Γερμανία)
3. Γκίβι Ονασβίλι (ΕΣΣΔ) & Μοτόκι Νισιμούρα (Ιαπωνία)
1964 Τόκιο
1. Ισάο Ινοκούμα (Ιαπωνία)
2. Άλφρεντ Ρότζερς (Καναδάς)
3. Άνζορ Κικνάντζε (ΕΣΣΔ) & Παρναόζ Τσικβιλάντζε (ΕΣΣΔ)
<u>ΑΝΔΡΕΣ</u> – Όπεν Κατηγορία (καταργήθηκε μετά τους Ολυμπιακούς του 1984)
1984 Λος Άντζελες
1. Γιασουχίρο Γιαμασίτα (Ιαπωνία)
2. Μοχάμεντ Ρασβάν (Αίγυπτος)
3. Μιχαίλ Τσιόκ (Ρουμανία) & Άρτουρ Σνάμπελ (Α. Γερμανία)
1980 Μόσχα
1. Ντιέτμαρ Λόρεντζ (Δ. Γερμανία)
2. Αντζελό Παριζί (Γαλλία)
3. Αντραζ Οζβάρ (Ουγγαρία) & Άρθουρ Μαπ (Βρετανία)
1976 Μόντρεαλ
1. Χαρούκι Ουεμούρα (Ιαπωνία)
2. Κιθ Ρέμφρι (Βρετανία)
3. Γιαε Κι Τσο (Κορέα) & Σότα Τσοτσοσβίλι (ΕΣΣΔ)
1972 Μόναχο
1. Βιμ Ρούσκα (Ολλανδία)
2. Βιτάλι Κουζνέτσοφ (ΕΣΣΔ)
3. Ζαν-Κλοντ Μπροντανί (Γαλλία) & Αντζελό Παριζί (Βρετανία)
1964 Τόκιο
1. Άντον Γκίισινκ (Ολλανδία)
2. Άκιο Καμινάγκα (Ιαπωνία)
3. Κλάους Γκλαν (Γερμανία) & Τεοντόρ Μπορονόβσκις (Αυστραλία)
<u>ΓΥΝΑΙΚΕΣ</u> (στις υπάρχουσες κατηγορίες)
-48 κιλά
2008 Πεκίνο
1. Αλίνα Αλεξάντρα Ντουμίτρου (Ρουμανία)
2. Γιανέτ Μπερμόι (Κούβα)
3. Πάουλα Παρέτο (Αργεντινή) & Ριόκο Τάνι (Ιαπωνία)
2004 Αθήνα
1. Ριόκο Τάνι (Ιαπωνία)
2. Φρεντερίκ Γιοσινέτ (Γαλλία)
3. Τζούλια Ματίας (Γερμανία) & Φενγκ Γκάο (Κίνα)
2000 Σίδνεϊ
1. Ριόκο Ταμούρα-Τάνι (Ιαπωνία)
2. Λιούμποφ Μπρουλέτοβα (Ρωσία)
3. Άνα-Μαρία Γκραντάντε (Γερμανία) & Αν Σίμονς (Βέλγιο)
1996 Ατλάντα
1. Σουν Χούι Κίε (Β. Κορέα)
2. Ριόκο Ταμούρα-Τάνι (Ιαπωνία)
3. Γιολάντα Σόλερ (Ισπανία) & Αμαριλίς Σαβόν Καρμενάτε (Κούβα)
1992 Βαρκελώνη
1. Σεσίλια Νόβακ (Γαλλία)
2. Ριόκο Ταμούρα-Τάνι (Ιαπωνία)
3. Χούλια Σενγιούρτ (Τουρκία) & Αμαριλίς Σαβόν Καρμενάτε (Κούβα)
-52 κιλά
2008 Πεκίνο
1. Ξιάν Ντονγκμέι (Κίνα)
2. Να Κουμ Άε (Βόρεια Κορέα)
3. Σοράγια Χαντάντ (Αλγερία) & Μισάτο Νακαμούρα (Ιαπωνία)
2004 Αθήνα
1. Ντονγκμέι Σιάν (Κίνα)
2. Γιούκι Γιοκοσάβα (Ιαπωνία)
3. Αμαριλίς Σαβόν (Κούβα) & Ίλσεν Έιλεν (Βέλγιο)
2000 Σίδνεϊ
1. Λέγκνα Βερντέτσια-Ροντρίγκεζ (Κούβα)
2. Νορίκο Ναραζάκι (Ιαπωνία)
3. Γιουσιάνγκ Λιού (Κίνα) & Σουν Χούι Κίε (Β. Κορέα)
1996 Ατλάντα
1. Μαρί-Κλερ Ρεστού (Γαλλία)
2. Σουκ Χι Χιούν (Κορέα)
3. Λέγκνα Βερντέτσια-Ροντρίγκεζ (Κούβα) & Νορίκο Σουγκαβάρα (Ιαπωνία)
1992 Βαρκελώνη
1. Αλμουντένα Μουνόζ (Ισπανία)
2. Νορίκο Μιζογκούτσι (Ιαπωνία)
3. Λι Ζονγκιούν (Κίνα) & Σάρον Ρέντλ (Βρετανία)
-57 κιλά
2008 Πεκίνο
1. Τζούλια Κονταβάλε (Ιταλία)
2. Ντέμπορα Γκραβεστίν (Ολλανδία)
3. Ξου Γιαν (Κίνα) & Κέιτλιν Κουάντρος (Βραζιλία)
2004 Αθήνα
1. Ιβόν Μπένις (Γερμανία)
2. Σουν Χούι Κίε (Β. Κορέα)
3. Ντέμπορα Γκραβενστίν (Ολλανδία) & Γιουρισλέιντι Λουπετέι (Κούβα)
2000 Σίδνεϊ
1. Ισαμπέλ Φερναντέζ (Ισπανία)
2. Ντριούλις Γκονζάλες Μοράλες (Κούβα)
3. Κίε Κουσακάμπε (Ιαπωνία) & Μαρία Πέκλι (Αυστραλία)
1996 Ατλάντα
1. Ντριούλις Γκονζάλες Μοράλες (Κούβα)
2. Σουν Γιόνγκ Γιούνγκ (Κορέα)
3. Μαριζαμπέλ Λομπά (Βέλγιο) & Ισαμπέλ Φερναντέζ (Ισπανία)
1992 Βαρκελώνη
1. Μίριαμ Μπλάσκο (Ισπανία)
2. Νίκολα Φέρμπραθερ (Βρετανία)
3. Τσιγιόρι Τατένο (Ιαπωνία) & Ντριούλις Γκονζάλες Μοράλες (Κούβα)
-63 κιλά
2008 Πεκίνο
1. Αγιούμι Τανιμότο (Ιαπωνία)
2. Λούσι Ντέκος (Γαλλία)
3. Ελίζαμπεθ Βίρντμπους (Ολλανδία) & Βον Οκ Ιμ (Βόρεια Κορέα)
2004 Αθήνα
1. Αγιούμι Τανιμότο (Ιαπωνία)
2. Κλαούντια Χέιλ (Αυστρία)
3. Ντριούλις Γκονζάλες (Κούβα) & Ούρσκα Ζόλνιρ (Σλοβενία)
2000 Σίδνεϊ
1. Σεβερίν Βαντενέντε (Γαλλία)
2.
Σουφάνγκ Λι (Κίνα)
3. Σουνγκ-Σουκ Γιούνγκ (Κορέα) & Γκέλα Βαντεκαβεγιέ (Βέλγιο)
1996 Ατλάντα
1. Γιούκο Εμότο (Ιαπωνία)
2. Γκέλα Βαντεκαβεγιέ (Βέλγιο)
3. Τζένι Γκαλ (Ολλανδία) & Σουνγκ-Σουκ Γιούνγκ (Κορέα)
1992 Βαρκελώνη
1. Καθρίν Φλερί-Βασόν (Γαλλία)
2. Αράντ Γιαέλ (Ισραήλ)
3. Ντι Ζάνγκ (Κίνα) & Ελενα Πέτροβα (Κοινοπολιτεία)
-70 κιλά
2008 Πεκίνο
1. Μασάε Ουένο (Ιαπωνία)
2. Αναίζι Χερνάντες (Κούβα)
3. Ρόντα Ρούσεϊ (ΗΠΑ) & Έντιθ Μπος (Ολλανδία)
2004 Αθήνα
1. Μασάε Ουένο (Ιαπωνία)
2. Έντιθ Μπος (Ολλανδία)
3. Ντόνγκια Γκιν (Κίνα) & Ανέτ Μποέμ (Γερμανία)
2000 Σίδνεϊ
1. Σιμπέλις Βερανές (Κούβα)
2. Κέιτ Χόουεϊ (Βρετανία)
3. Μιν Σουν Τσο (Κορέα) & Ιλένια Σκάπιν (Ιταλία)
1996 Ατλάντα
1. Μιν Σουν Τσο (Κορέα)
2. Ανέτα Ζεπάνσκα (Πολωνία)
3. Ουάνγκ Σιάν-Μπο (Κίνα) & Κλαούντια Ζβίερς (Ολλανδία)
1992 Βαρκελώνη
1. Οντάλις Ρεβέ-Χιμένεθ (Κούβα)
2. Εμανουέλα Πιεραντότζι (Ιταλία)
3. Χάιντι Ράκελς (Βέλγιο) & Κέιτ Χάουεϊ (Βρετανία)
-78 κιλά
2008 Πεκίνο
1. Γιανγκ Ξιουλί (Κίνα)
2. Γιαλένις Καστίγιο (Κούβα)
3. Ζεόνγκ Γκιονγκ Μι (Νότια Κορέα) & Στεφανί Ποσαμάι (Γαλλία)
2004 Αθήνα
1. Νορίκο Άνο (Ιαπωνία)
2. Σία Λιού (Κίνα)
3. Λουτσία Μορίκο (Ιταλία) & Γιουρισέλ Λαμπόρντε (Κούβα)
2000 Σίδνεϊ
1. Λιν Τάνγκ (Κίνα)
2. Σελίν Λεμπρούν (Γαλλία)
3. Σιμόνα Ρίχτερ (Ρουμανία) & Εμανουέλα Πιεραντότζι (Ιταλία)
1996 Ατλάντα
1. Ούλα Βέρμπρουκ (Βέλγιο)
2. Γιόκο Τανάμπε (Ιαπωνία)
3. Ιλένια Σκάπιν (Ιταλία) & Ντιαντέμις Λούνα-Καστεγιάνος (Κούβα)
1992 Βαρκελώνη
1. Μι-Γιούνγκ Κιν (Κορέα)
2. Γιόκο Τανάμπε (Ιαπωνία)
3. Ιρένε Ντε Κοκ (Ολλανδία) & Λαετίτια Μέιγκναν (Γαλλία)
+78 κιλά
2008 Πεκίνο
1. Τονγκ Γουέν (Κίνα)
2. Μάκι Τσουκάντα (Ιαπωνία)
3. Ινταλίς Ορτίθ (Κούβα) & Λουτσίγια Πολάβντερ (Σλοβενία)
2004 Αθήνα
1. Μάκι Τσουκάντα (Ιαπωνία)
2. Νταϊάμα Μπελτράν (Κούβα)
3. Φουμίνγκ Σουν (Κίνα) & Τέα Ντογκουζασβίλι (Ρωσία)
2000 Σίδνεϊ
1. Χουά Γιουάν (Κίνα)
2. Νταϊμά Μπελτράν (Κούβα)
3. Μαγιούμι Γιαμασίτα (Ιαπωνία) & Σεόν Γιούνγκ Κιμ (Κορέα)
1996 Ατλάντα
1. Σουν Φουμίνγκ (Κίνα)
2. Εστέλα Ροντρίγκεζ Βιλανουέβα (Κούβα)
3. Γιοχάνα Χάγκν (Γερμανία) & Κριστίν Σισό (Γαλλία)
1992 Βαρκελώνη
1. Ζουάνγκ Σιαουάν (Κίνα)
2. Εστέλα Ροντρίγκεζ Βιλανουέβα (Κούβα)
3. Ναταλίνα Λουπινό (Γαλλία) & Γιόκο Σακάουε
