Το μοναδικό αναπάντητο ερώτημα των ημερών είναι και παραμένει: Πόσες ομάδες μπορεί να σώσει ταυτόχρονα ο Ρικ Πιτίνο; Ως άλλος μεσσίας-θαυματοποιός θα εμφανιστεί και πάλι στην Ελλάδα πολύ πριν ζεσταθεί ο καιρός για να αναλάβει πρώτα τον Παναθηναϊκό και ανάλογα των εξελίξεων και την εθνική ομάδα. Για τον Παναθηναϊκό τα πράγματα είναι περίπου ‘’μετρημένα κουκιά’’. Αφού έριξε μια γρήγορη ματιά στην αγορά επέστρεψε τάχιστα στη λογική του ‘’αυτόν ξέρουμε, αυτόν εμπιστευόμαστε’’. Ο κόσμος της ομάδας στην μετά Ομπράντοβιτς εποχή ποτέ δεν αποδέχθηκε κάποιον άλλο τόσο γρήγορα και τόσο μαζικά. Όχι άδικα γιατί αυτοί που ξέραμε τι μέρος του λόγου είναι ο Πιτίνο δεν είχαμε δεύτερες σκέψεις. Προφανώς και με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο έχει τον τρόπο του και μπορεί να τα βρίσκει γρήγορα. Άλλωστε δεν πάει και πολύς χρόνος από την εποχή που οι μεταξύ τους συζητήσεις για την ανανέωση της συνεργασίας σταμάτησαν. Άρα ήξεραν από που να ξεκινήσουν και πως θα συνεχίσουν. Και όταν αναφέρομαι σε διαπραγματεύσεις προφανώς και δεν μιλάω για το ύψος της αμοιβής του Πιτίνο. Άλλωστε μεταξύ σοβαρού και αστείου (αλλά εικάζω πολύ περισσότερο σοβαρού) μου είχε πει σε ανύποπτο χρόνο ότι ‘’εγώ δεν δουλεύω στην Ελλάδα για τα πολλά δολάρια’’.
Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται στο σταυροδρόμι μιας ιστορικής συγκυρίας την οποία ο μεγαλομέτοχος του οφείλει να εκμεταλλευτεί. Θα ήταν ιστορικό λάθος η επιστροφή του Πιτίνο να συνδυαστεί με μια πρόσκαιρη ή μόνιμη αγωνιστική ανάκαμψη της ομάδας και ο Παναθηναϊκός να αποκομίσει το μίνιμουμ κέρδος. Είναι βέβαιο ότι για τον ιδιοκτήτη του αλλά και για την μεγάλη πλειοψηφία των οπαδών του αυτό είναι το βασικό ζητούμενο. Οι νίκες, η μεταμόρφωση της ομάδας, η πρόκριση στα πλέι οφ, ενδεχόμενα και ένα φάιναλ φορ. Ας μου επιτραπεί να καταθέσω κάπου εδώ την ταπεινή μου άποψη: Αυτό είναι ενδεχόμενα το εύκολο κομμάτι της υπόθεσης και ο εύκολος δρόμος. Ο Πιτίνο ήρθε πέρσι τέτοια εποχή περίπου ανυποψίαστος για το τι θα συναντήσει στην Ελλάδα και γενικότερα στην Ευρώπη. Πλήρωσε ένα γρήγορο τίμημα με ένα δύσκολο road trip της ομάδας και συνεχόμενες ήττες αλλά είναι άνθρωπος που μαθαίνει γρήγορα και κυρίως έχει το ευρύ πνεύμα να καταλάβει γρήγορα τα λάθη του. Τώρα πια έχει την πρότερη εμπειρία που θα τον βοηθήσει και επιστρέφει σε ένα οικείο περιβάλλον.
Ο Παναθηναϊκός μπορεί να κερδίσει πολύ περισσότερα από τη δεύτερη θητεία του Πιτίνο. Κατ΄ αρχήν, ο Αμερικάνος διαθέτει μια τρομακτική τεχνογνωσία από ένα εξαιρετικά αναπτυγμένο κομμάτι του μπάσκετ της χώρας του (κολεγιακό) που για τους περισσότερους Ευρωπαίους παραμένει λίγο αχαρτογράφητη περιοχή. Όποιος έχει επισκεφθεί ένα αμερικάνικο κολέγιο μέσης κατηγορίας και όχι τα μεγαθήρια τύπου Κεντάκι ή Λούιβιλ που κοουτσαρε στην καριέρα του ο Πιτίνο καταλαβαίνει πολύ καλά τι εννοώ. Ο Πιτίνο με την τεχνογνωσία του μπορεί να βοηθήσει τον Παναθηναϊκό να αλλάξει σελίδα και σε άλλα επίπεδα πλην του αγωνιστικού. Επίσης, έχει με το μέρος του ένα τεράστιο πλεονέκτημα. Μπορεί να λέει τα πράγματα με το όνομα του γιατί δεν είναι Έλληνας, δεν του χρωστάμε και δεν μας χρωστάει, παρότι αγαπητός μπορεί ανά πάσα στιγμή να πάρει το καπελάκι του και να επιστρέψει στη Νέα Υόρκη. Με απλά λόγια: Κανείς Έλληνας και ενδεχόμενα κανείς Ευρωπαίος προπονητής δεν θα είχε το ειδικό βάρος να μιλήσει για το σπασμένο κάλυμμα της τουαλέτας, τη μούχλα στο γραφείο του στο ΟΑΚΑ ή να ακυρώσει 2-3 προπονήσεις, όπως έκανε ο Πιτίνο τον περασμένο χειμώνα, επειδή το γήπεδο είχε πολικές θερμοκρασίες. Και πολλά άλλα λιγότερο γνωστά. Για τον Παναθηναϊκό, λοιπόν, ο Πιτίνο είναι κάτι παραπάνω από μια αποδεδειγμένα καλή λύση στα αγωνιστικά του ζητήματα. Και φαντάζομαι ότι σε αυτό που ονόμασα λίγο παραπάνω ‘’διαπραγματεύσεις’’ ο κόουτς που ήξερε καλά πλέον που έρχεται θα πρόσθεσε 1-2 όρους που θα τους μάθουμε εν καιρώ…
Το κεφάλαιο Παναθηναϊκός είναι από κάθε οπτική γωνία το εύκολο μέρος της υπόθεσης Πιτίνο. Λίγο πριν ανοίξει αυτό το κεφάλαιο όμως, άνοιξε και ο φάκελος εθνική. Μετά από μια σχεδόν δεκαετία αποτυχιών και λύσεων ανάγκης (ή ακόμη χειρότερα της στιγμής) ο Γιώργος Βασιλακόπουλος αποφάσισε να επενδύσει με τον σωστό τρόπο. Μόνο που πλέον η πιο σωστή απόφαση που πήρε τα τελευταία χρόνια κινδυνεύει να γυρίσει σαν μπούμερανγκ και να τον κτυπήσει καταπρόσωπο. Κανείς δεν φρόντισε να πει στον Πιτίνο ότι ο απόλυτος άρχοντας του Ελληνικού μπάσκετ το 2008 είχε αποπέμψει τον Παναγιώτη Γιαννάκη γιατί ανέλαβε την τεχνική ηγεσία του Ολυμπιακού. Τότε, ο Βασιλακόπουλος είχε καθιερώσει το δόγμα ‘’ποτέ ξανά προπονητής του Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού στην εθνική ομάδα’’. Ένα δόγμα δεν μπορεί να γίνει αξίωμα αλλά στην προκειμένη περίπτωση αυτό καθιερώθηκε ως μια σταθερά στην εξίσωση που είχε να κάνει με τη θέση του προπονητή. Προφανώς και οι προθέσεις ήταν καλές πίσω στο 2008, εποχή που είχε αρχίσει να εμφανίζεται στον ορίζοντα η διόγκωση της στεγνής οπαδικής αντιπαράθεσης των δύο αιωνίων. Μόνο που ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος από δεκάδες καλές προθέσεις. Το 2012 ο Ηλίας Ζούρος είχε σχεδόν συμφωνήσει να αναλάβει τον Ολυμπιακό μετά το Προολυμπιακό. Δεν είχε υπογράψει αλλά ήταν σε προχωρημένες διαπραγματεύσεις. Η εθνική απέτυχε σε εκείνο το Προολυμπιακό, ο Ολυμπιακός στράφηκε στον Μπαρτζώκα και ο Ζούρος άκουσε τον γενικό γραμματέα της ομοσπονδίας να λέει ανερυθρίαστα και δημόσια ότι ‘’σκεφτόταν τη δουλειά του Ολυμπιακού και δεν είχε το μυαλό του στην εθνική’’. Αργότερα, οι πληροφορίες λένε ότι ο διαθέσιμος να αναλάβει την ομάδα Γιάννης Σφαιρόπουλος βγήκε από την προεδρική short list γιατί είχε δουλέψει στον Ολυμπιακό και όπως έλεγε ο πρόεδρος στο στενό του περιβάλλον ‘’προκάλεσε με τις δηλώσεις του και δεν μπορούμε να τον έχουμε εθνικό προπονητή’’. Ο επίσης διαθέσιμος κατά διαστήματα Πεδουλάκης επίσης προσπεράστηκε όχι λόγω των σχέσεων του με τον Παναθηναϊκό αλλά επειδή δεν είναι αρεστός στον πρόεδρο και στο περιβόητο προεδρικό περιβάλλον. Κάπως έτσι λοιπόν, αργά ή γρήγορα, θα ερχόταν η στιγμή που ο ίδιος ο Βασιλακόπουλος θα βρισκόταν έκθετος στα μάτια της δημόσιας γνώμης. Αν είχε κλειδώσει πριν από δύο εβδομάδες τον Πιτίνο και τον ενημέρωνε για το περιβόητο ‘’δόγμα’’ της ομοσπονδίας θα ήταν όλα πιο απλά. Αλλά για να συμβεί αυτό έπρεπε να είναι σε θέση ισχύος απέναντι στον Αμερικάνο. Και όπως προαναφέραμε τέτοια προνόμια ο Πιτίνο είναι αρκετά έξυπνος για να τα παραχωρήσει.
Φυσικά και ο Ρικ Πιτίνο θα είναι κατά 99% προπονητής και στην εθνική ομάδα. Αυτό είναι το σωστό. Η εθνική ομάδα τον έχει ανάγκη και θεωρητικά είναι υπεράνω συλλογικών αντιπαραθέσεων και κοινός στόχος όλων των μπασκετικών. Αρκεί να διαβάζουμε όλοι ακριβώς τις ίδιες προτάσεις στην ίδια σελίδα του βιβλίου. Γιατί έχει αποδειχθεί ότι τα τελευταία χρόνια ο Γιώργος Βασιλακόπουλος τη διαχειρίζεται ως ένα ‘’προσωπικό όχημα’’ και προσπαθεί πεισματικά και με λανθασμένες μεθόδους να βρει το δρόμο για την επιτυχία. Κάτι που τελικά λειτουργεί διχαστικά σε όσους ψάχνουν ευκαιρίες να δουν από οπαδικό πρίσμα το όλο θέμα. Επί της ουσίας: Η περιβόητη ‘’δυσαρέσκεια’’ (sic) που διέρρευσε από τα non papers της ομοσπονδίας είναι για τα μάτια του κόσμου και για να διασωθεί το προεδρικό γόητρο. Δικαιολογίες θα βρεθούν πολλές και είναι εύκολες. Δεν χρειάζεται ψηλό IQ για να σκεφτούμε μερικές όπως ‘’ο Πιτίνο θα είναι προπονητής στην εθνική από τον Μάιο όταν θα έχει τελειώσει με τον Παναθηναϊκό’’, ‘’ο Πιτίνο είναι άμισθος και δουλεύει δωρεάν στην εθνική’’, ‘’ο Ολυμπιακός δεν παίζει πλέον στην Α1 άρα δεν συντρέχουν οι απαγορευτικοί λόγοι του 2008’’. Πρόθυμα μίντια να φιλοξενήσουν τις….απόψεις της ομοσπονδίας υπάρχουν πολλά, οπότε δεν χρειάζεται να εκτεθεί και δημόσια ο πρόεδρος που ούτως ή άλλως στις στριφνές καταστάσεις ξέρει πολύ καλά τη μέθοδο της περιστασιακής εξαφάνισης από το προσκήνιο. Άλλωστε οι πληροφορίες μου λένε ότι στην ουσία το προανήγγειλε προχθές στο συμβούλιο της ομοσπονδίας, εκεί που συνήθως η διάρκεια των μονολόγων του είναι τέτοια που ακόμη και ο πρύτανης των long play ομιλιών ο μακαρίτης Φιντέλ Κάστρο θα προλάβαινε να καπνίσει δύο Μοντεχρίστο μεσαίου μεγέθους. ‘’Και τι να κάνουμε δηλαδή; Να τον διώξουμε ή να τσακωθούμε μαζί του;’’, είπε και έκλεισε συνοπτικά το θέμα Πιτίνο για να περάσει στο επόμενο φλέγον ζήτημα: Τον αθλητικό νόμο Αυγενάκη και τις προσπάθειες της ομοσπονδίας να τον βγάλει αντισυνταγματικό. Η αλήθεια είναι ότι με την όποια κριτική διάθεση διαθέτω τις τελευταίες δεκαετίες για τον Βασιλακόπουλο αυτό είναι το σωστό: Ο Πιτίνο πρέπει να καθίσει στον πάγκο της εθνικής ομάδας για χίλιους διαφορετικούς λόγους. Και ο Γιώργος Βασιλακόπουλος στα 80 του χρόνια να μάθει την αλήθεια της έκφρασης ‘’πρόσεχε για ποιο πράγμα κάνεις ευχές’’. Τα υπόλοιπα ούτως ή άλλως θα γίνουν αντικείμενο φτηνής διαδικτυακής (τουλάχιστον) οπαδικής εκμετάλλευσης.
