Τον Αύγουστο του 2020 οι αστέρες του ΝΒΑ κλίνουν το γόνυ κατά τη διάρκεια του εθνικού ύμνου. Το 1996, ο Αμπντούλ Ραούφ προσπάθησε να κάνει κάτι παρόμοιο και εξοστρακίστηκε με χειρουργικό τρόπο. Ο Χρήστος Καούρης θυμίζει την ιστορία του.

Όλα τώρα μοιάζουν πιο εύκολα. 

Ο Γκρεγκ Πόποβιτς και ο Λεμπρόν επιτίθενται στον πρόεδρο των Η.Π.Α. μέσω twitter. Ο Κάρι, ο Κερ και πολλοί άλλοι παίρνουν ανοιχτά θέση εναντίον της οπλοκατοχής. Ο GM των Ρόκετς, Ντάριλ Μόρεϊ γράφει για το Χονγκ Κονγκ και ξεσηκώνει ανεμοστρόβιλο. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο και τα αδέλφια του ενώνουν τις φωνές τους σε διαδηλώσεις στο δρόμο. Σχεδόν σύσσωμη η κοινότητα του ΝΒΑ στέκεται δίπλα στο κίνημα Black Lives Matter και το τοποθετούν στις φανέλες τους, αντί των ονομάτων τους. Ο «βασιλιάς» σηκώνει την υψωμένη γροθιά ως άλλος Τόνι Σμιθ και Τζον Κάρλος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1968. 

Δεν ήταν πάντα έτσι. 

Πριν τέσσερα χρόνια, την 1η Σεπτέμβρη του 2016, ο Κόλιν Κάπερνικ γονάτισε κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου: ήταν το πετραδάκι που ξεκίνησε να κυλάει στο χιονισμένο βουνό. Ένα χρόνο αργότερα, το πετραδάκι είχε γίνει χιονοστιβάδα. 

Ο Κάπερνικ πλήρωσε την ανυπακοή και τον ακτιβισμό του, αφού δεν βρήκε ποτέ ξανά δουλειά στο NFL, που φρόντισε για την σιωπηλή τιμωρία του απολωλότος πρόβατου. Τον Νοέμβρη θα συμπληρώσει 33 χρόνια ζωής, συνεπώς είναι ασφαλές να υποθέσει κανείς πως είναι εδώ και καιρός απόμαχος του αθλήματος, ειδικά από τη στιγμή που η αγωγή του κατά της λίγκας το 2017 διευθετήθηκε εξωδικαστικά τον Φλεβάρη του 2019. 

Έγινε σύμβολο, διαφήμιση της Nike, ενέπνευσε εκατοντάδες αθλητές στις Η.Π.Α. να πάρουν ενεργή πολιτική θέση και να πιέσουν τις αρτηριοσκληρωτικές διοικήσεις ομάδων και αθλημάτων προς την υποστήριξη βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. 

Ο Κάπερνικ δικαιώθηκε. 

Ο γεννημένος Κρις Τζάκσον και πιο γνωστός ως Μαχμούντ Αμπντούλ – Ραούφ, όχι και τόσο, εκτός κι αν πιστεύετε πως ο τύπος που μέτρησε 19.2 πόντους το 1995-96 κατέληξε… όλως τυχαίως να παίζει στην Φενέρμπαχτσε δύο χρόνια μετά και στον Άρη Θεσσαλονίκης μια δεκαετία αργότερα. Η ιστορία όμως δεν είναι γραμμική, όπως σπανίως είναι. 

24 χρόνια πριν, τη σεζόν, κατά τη διάρκεια της σεζόν 1995-96, το ΝΒΑ απολάμβανε την επιστροφή του Μάικλ Τζόρνταν στο παρκέ, οι Μπουλς ξεκινούσαν την ιστορική σεζόν του 72-10 και στους Ντένβερ Νάγκετς ο Αμπντούλ-Ραούφ ήταν εύκολα ο πρώτος σκόρερ της ομάδας με 19.2 πόντους. Γκαρντ ύψους – το πολύ – 1.85 αλλά με αστραπιαία ταχύτητα, φονικό pull-up, σταυρωτή ντρίμπλα που άφηνε τους αντιπάλους καρφωμένους στο παρκέ, ευλυγισία, αθλητικότητα και χειρισμό της μπάλας, εγωίσταρος και ball-hog. Ο 27χρονος  απόφοιτος του LSU δεν είχε μπει ακόμα στην μπασκετική του ακμή: τα καλύτερα υποτίθεται ότι ήταν μπροστά. 

Γεννημένος Κρις Τζάκσον στο Γκάλφπορτ του Μισισιπή, μεγάλωσε υπό συνθήκες ανέχειας σε μονογονεϊκή οικογένεια με δύο αδελφούς. Σαν μωρό, δεν μπουσούλησε ποτέ: περπάτησε σε ηλικία 7 μηνών! Έφτασε στα 17 του χρόνια για να διαγνωσθεί με μεσαίας μορφής Σύνδρομο Τουρέτ, μιας νευροαναπτυξιακής διαταραχής που χαρακτηρίζεται από την παρουσία πολλαπλών κινητικών και φωνητικών τικ που προκαλούνται από ιδεοψυχαναγκαστικές διαταραχές. Η μητέρα του δούλευε από τις 5 το πρωί για να υποστηρίξει τα τρία παιδιά της: ο μικρός Κρις Τζάκσον έβλεπε από το παράθυρο του σπιτιού του τις πορείες της Κου Κλουξ Κλαν. Το μπάσκετ έγινε ο πατέρας που δεν έζησε ποτέ και ταυτόχρονα η διέξοδος για τον ίδιο και την οικογένεια του.

Για τον Αμπντούλ-Ραούφ, συνηθισμένες, καθημερινές καταστάσεις όπως το δέσιμο των κορδονιών του ήταν συχνά κοπιαστικές. Αστειευόταν με τους συμπαίκτες του ότι συχνά ήταν εξαντλημένος πριν ξεκινήσουν οι προπονήσεις. Η διαδικασία του σουτ ήταν εξαντλητική: η μπάλα έπρεπε να περιστρέφεται σωστά, να πέφτει στο διχτάκι τέλεια. Αν μία προσπάθεια έβγαινε οριακά εκτός πλαισίου, ξεκινούσε τη διαδικασία από την αρχή. Έφτανε στο σημείο να πονάει όλο του το σώμα, να θέλει να σταματήσει, αλλά να μην μπορεί μέχρι όλα να ολοκληρώνονταν με τέλειο τρόπο. O αόρατος άνθρωπος τον υποχρέωνε. 

Μετέτρεψε το πρόβλημα σε λύση και έκανε ρεκόρ NCAA για πρωτοετή σε συνολικούς πόντους και μ.ο πόντων με 30.2. Τη δεύτερη σεζόν, όντας συμπαίκτης με τον Σακίλ Ο’ Νιλ, …έπεσε στους 27.8, όμως όταν τελείωσε η σεζόν και επέστρεψε στο πατρικό του σπίτι, είδε πως το ψυγείο ήταν άδειο. Όταν πήγε το μπάνιο να πλύνει τα χέρια του, ο νιπτήρας έπεσε και έσπασε. «Αυτό ήταν. Θα γίνω επαγγελματίας», είπε τότε. 

Οι Ντένβερ Νάγκετς δεν το σκέφτηκαν πολύ επιλέγοντας τον στο Νο.3 του ντραφτ του 1990, μετά τους Ντέρικ Κόλεμαν και Γκάρι Πέιτον. Από εκείνη την «τάξη», 9 παίκτες έπαιξαν αργότερα στην Ελλάδα: ο Τζερόντ Μουστάφ (Νο.17, ΠΑΟΚ), ο Άντονι Μπόνερ (Νο.23, ΠΑΟΚ), ο Μπράιαν Όλιβερ (Νο.32, Απόλλων Πάτρας), ο Γκρεγκ Φόστερ (Νο.35, Παπάγος), Μάρκους Λίμπερτι (Νο.42 , ΑΕΚ), ο Αντόνιο Ντέιβις (Νο.45, Παναθηναϊκός), ο Μίλος Μπάμπιτς (Νο.50, ΑΕΚ) και ο Σον Χίγκινς (Νο.54, Άρης, Ηράκλειο). Από όλους αυτούς, ο Κρις Τζάκσον δεν φανταζόταν ποτέ ότι θα έπαιζε στο Αλεξάνδρειο – ο τύπος συγκρινόταν με τον «Πίστολ» Πιτ Μάραβιτς όταν μπήκε στο ΝΒΑ! 

Το ξεκίνημα ήταν κάθε άλλο παρά ιδανικό. «Κολλημένος» με το σκοράρισμα, ήθελε να παίζει μόνο σούτινγκ γκαρντ, πήρε 15 κιλά, είχε τραυματισμούς. Αντιμετωπίστηκε σαν μια ακόμα κολεγιακή “απάτη”. Εκείνη ήταν η εποχή που διάβασε την ιστορία του Malcom X, ασπάστηκε το Ισλάμ,  άλλαξε το όνομα του σε Μαχμούντ Αμπντούλ-Ραούφ, άλλαξε συνολικά τη ζωή και την κοσμοθεωρία του, έχασε κιλά, έπαιξε πόιντ γκαρντ, πήρε το βραβείο του πιο βελτιωμένου παίκτη το 1993 (19.2 πόντοι) και ξεκίνησε να είναι ένας αποτελεσματικός σκόρερ για τους Νάγκετς. 

Στις 10 Μαρτίου 1996, ο Αμπντούλ Ραούφ δήλωσε πως δεν προτίθεται να σταθεί όρθιος γιατί «η αμερικάνικη σημαία αποτελεί σύμβολο της καταπίεσης τόσων ετών. Σύμβολο μίας χώρας που αποδεχόταν την δουλειά. Δεν θα σταθώ να την χαιρετήσω. Μόνο στον Θεό οφείλω σεβασμό. Οι ΗΠΑ, εκτός από την δουλεία, στήριξαν την ανάπτυξη του κράτους του Ισραήλ στην Μέση Ανατολή, στήριξαν την καταπίεση των μαύρων. Δεν μπορείς να είσαι με τον δυνάστη και με τον Θεό».

Δεν ήταν τόσο η κίνηση του τάραξε για τα καλά τα νερά του ΝΒΑ, ακόμα και αν αυτή απαγορευόταν ρητά από τους κανονισμούς του ΝΒΑ πριν ακόμα αναλάβει ο τότε κομισάριος της λίγκας, Ντέιβιντ Στερν. Ο Αμπντούλ Ραούφ είχε ξεκινήσει να απουσιάζει πριν ένα χρόνο από την ανάκρουση του εθνικού ύμνου ή έκανε στρέτσινγκ κατά τη διάρκεια του, προσπαθώντας να μην τραβήξει την προσοχή. Αργά ή γρήγορα κάποιος το παρατήρησε, ζήτησε συνέντευξη, έγραψε ένα μονόστηλο σε μια εφημερίδα. Την επόμενη ημέρα στην προπόνηση, χαμός: κάμερες, ερωτήσεις. Μετά την δήλωση του, το ΝΒΑ τον τιμώρησε με ποινή αποκλεισμού ενός αγώνα χωρίς πληρωμή (31.707 χιλιάδες δολάρια), ποινή που έγινε γνωστή 20 λεπτά πριν τον αγώνα.

Η εν λόγω άρνηση ήταν κάτι πρωτόγνωρο στο ΝΒΑ, αλλά όχι σε ολόκληρο το αμερικανικό μπάσκετ για τους έχοντες ισχυρή μνήμη. Οι ταραχώδεις δεκαετίες των 60’s και 70’s έφεραν τις διαμαρτυρίες και στα γήπεδα του μπάσκετ, με τους Αφροαμερικανούς να επιλέγουν τον εθνικό ύμνο προκειμένου να διαμαρτυρηθούν ειρηνικά. 

Το 1972 η ομάδα του Λούιβιλ δεν βγήκε καν από τα αποδυτήρια για τον εθνικό ύμνο, ενώ όταν το UCLA έπαιξε με το Όρεγκον και το Καλ τη σεζόν 1971-72, πολλοί μαύροι θεατές δεν στάθηκαν όρθιοι. Την επόμενη σεζόν, μαύρες τσιρλίντερς στο Κρέιτον αποχώρησαν από το παρκέ κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου και επέστρεψαν αμέσως μετά τη λήξη του. Ο Καρίμ Αμπντούλ-Τζαμπάρ, τότε Λιου Άλσιντορ, νεαρός Μωαμεθανός τότε, αρνήθηκε να σταθεί όρθιος για τον εθνικό ύμνο πριν τους αγώνες του με τη φανέλα του UCLA. Για να αποφύγει την δημόσια κατακραυγή, ο προπονητής της ομάδας Τζον Γούντεν κρατούσε την ομάδα του εκτός παρκέ μέχρι να ολοκληρωθεί η ανάκρουση. Το παράδειγμα αυτό ακολούθησαν αρκετές ακόμα ομάδες, αφού το NCAA δεν έχει κάποιο κανόνα σχετικά με την στάση και συμπεριφορά των σπουδαστών – παικτών κατά τη διάρκεια της ανάκρουσης του ύμνου. 

Πίσω στο 1996, η κίνηση του Αμπντούλ-Ραούφ έφερε ορυμαγδό κριτικής, όχι απαραίτητα καλόπιστης προς τον σταρ των Νάγκετς. Ο Στιβ Κέρ πάντως, έδειχνε από τότε ότι δεν ανήκε στον σωρό: «δεν συμφωνώ απαραίτητα με ό,τι λέει, αλλά σέβομαι την ελευθερία του να εκφράζεται». Ο Τζον Σάλεϊ είχε πει: «η λίγκα δεν είχε δουλειά να κάνει κάτι τέτοιο. Ήταν πολύ σκληρό», ενώ ο  Χακίμ Ολάζουον, επίσης πιστός του Αλλάχ, είχε τηρήσει αποστάσεις: «η διδασκαλία του Ισλαμ αναφέρει πως δεν λατρεύεις κανέναν άλλο εκτός από τον Θεό. Αλλά σέβεσαι την σημαία και την τιμή της Αμερικής». 

Όμως η κριτική δεν ήταν τίποτα μπροστά στις απειλές θανάτου. «Αράπη, γύρνα στην Αφρική», έγραφαν τα σημειώματα που έφταναν στο σπίτι του. Απροσδόκητα ή όχι, δέχτηκε και φίλια πυρά, αφού η ηγεσία της αμερικανικής μουσουλμανικής κοινότητας δεν είδε με καλό μάτι την κίνηση του να τοποθετήσει την πίστη του ως αιτία της «επανάστασης» του. Βλέπετε, ο στερεοτυπισμός μερίδας των αμερικανικών media έβαλε στο στόχαστρο τον πατριωτισμό των ισλαμιστών Αμερικάνων. Και δεν υπάρχουν πολλά πράγματα που εξοργίζουν τον μέσο Αμερικανό από το να ενοχλεί κάποιος, δικαίως ή αδίκως, την αίσθηση του πατριωτισμού που έχει μάθει από μικρός να προστατεύει και σπάνια να αμφισβητεί. 

To θέμα, ακανθώδες ούτως ή άλλως από τη φύση του, έχει αρκετές οπτικές γωνίες. Ο Αμπντούλ-Ραούφ πήρε μια απόφαση βασισμένη αποκλειστικά στα θρησκευτικά του πιστεύω, ζητώντας να εξαιρεθεί από τους κανόνες ενός οργανισμού που ήταν εκεί όταν υπέγραψε το συμβόλαιο συνεργασίας μαζί του. Υπό αυτό το πρίσμα, το να ζητά ή να απαιτεί κανείς να προσαρμοστούν ή να αλλάξουν οι κανονισμοί ενός πρωταθλήματος (και σε μεγαλύτερη κλίμακα, μιας κοινωνίας) στη βάση της πίστης σε ένα θρήσκευμα είναι μια μάλλον επικίνδυνη οπισθοδρόμηση σε σχέση με τον διαχωρισμό κοσμικού και θρησκευτικού. 

Επιπλέον, ο φλογερός στην αντίδραση του γκαρντ ουσιαστικά απέρριψε συλλήβδην την χώρα στην οποία γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζούσε. Είπε κάτι που δεν αποτελεί ιστορικό γεγονός; Προφανώς όχι, όμως σε ένα βαθμό οι σε βάρος του αντιδράσεις ήταν αναμενόμενες, από τη στιγμή που το κέντρο βάρους του φιλιππικού του δεν ήταν το παρόν της Αμερικής, οι κοινωνικές ανισότητες, η βία, ο ρατσισμός ή οτιδήποτε άλλο. Ο Αμπντούλ-Ραούφ επιτέθηκε στην ιστορία, την καρδιά και στα θεμέλια των Η.Π.Α. και δεν διεκδίκησε καμία αλλαγή: απλά τις απέρριψε, αφιερώνοντας αποκλειστικά την ύπαρξη του στον Θεό του. Η διαφορά με την σαφή θέση που πήρε ο Κάπερνικ είναι φανερή: «Υπάρχουν πτώματα στο δρόμο και άνθρωποι παίρνουν άδεια μετ αποδοχών και τη γλιτώνουν έχοντας διαπράξει φόνο», είχε πει. Ο ένας δήλωσε πολίτης μιας χώρας και ζήτησε κοινωνική αλλαγή. Ο άλλος διατράνωσε πως είναι πιστός του Θεού και αρνητής της χώρας του. 

Φυσικά από τα παραπάνω δεν μπορεί να παραλείψε κανείς το ενοχικό σύνδρομο μιας αμερικανικής κοινωνίας που αρέσκονταν να κρύβει τα σκουπίδια της κάτω από το χαλί. Η υστερική αντίδραση που ακολούθησε των δηλώσεων του Αμπντούλ-Ραούφ είναι καθ΄ όλα ενδεικτική της αλήθειας που κρυβόταν στα λόγια του, ακόμα και αν ο τρόπος που το έκανε ήταν μάλλον άστοχος. Ο άσωτος υιός από το Μισισίπι υπενθύμισε στην Αμερική πράγματα που την ενοχλούσαν, και αυτό δεν του το συγχώρησε ποτέ. 

Η τιμωρία δεν κράτησε παρά ένα ματς. Ο 27χρονος γκαρντ έφτασε γρήγορα σε συμβιβασμό με το ΝΒΑ: συμφώνησε να στέκεται όρθιος κατά τη διάρκεια του ύμνου, αλλά με τα χέρια στο πρόσωπο και να προσεύχεται κατά τη διάρκεια του. Κάποιοι είπαν ότι δύο διάσημοι μουσουλμάνοι του ΝΒΑ, ο Καρίμ Αμπντουλ-Τζαμπάρ και ο Χακίμ Ολάζουον έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην υπόθεση. Ο ίδιος ανέφερε αργότερα πως «ένας φωτισμένος άνθρωπος» του εξιστόρησε μια ιστορία με τον Μωάμεθ που τον βοήθησε να αλλάξει γνώμη. 

Το συμβάν ξεχάστηκε και η ζωή συνεχίστηκε, με τον Αμπντούλ-Ραούφ να είναι σταρ στο ΝΒΑ για σχεδόν μια δεκαετία ακόμα, κερδίζοντας εκατομμύρια δολάρια. 

Εχμ, όχι. 

Στο τέλος εκείνης της σεζόν, έγινε ανταλλαγή στους Σακραμέντο Κινγκς για τον 32χρονο Σαρούνας Μαρτσουλιόνις και ένα ντραφτ πικ δεύτερου γύρου. Η ανταλλαγή ήταν εξευτελιστική από άποψη αξίας: ο μεγάλος Λιθουανός ήταν στο φινάλε της καριέρας του, έπαιξε μόλις ένα χρόνο ακόμα και στη συνέχεια αποσύρθηκε στα 33 του. Αλλά τίποτα δεν έγινε τυχαία. 

Τα media ξεκίνησαν να τον μετατρέπουν σε ταραχοποιό, τοποθετώντας μπροστά στο κάδρο το ίδιο πράγμα που ο ίδιος χρησιμοποίησε ως πηγή έμπνευσης για την διαμαρτυρία του: την θρησκεία.  Το ραμαζάνι έγινε πρόβλημα, καθώς έχανε κιλά κατά τη διάρκεια της νηστείας. Η συνήθεια του να ξυπνά κάθε μέρα στις 5 το πρωί για την πρώτη προσευχή λοιδορήθηκε ως αίτιο έλλειψης ενέργειας στους αγώνες. Ο ίδιος βέβαια δεν έχανε προπόνηση, αλλά αυτό δεν είχε σημασία. 

Αν και στην ηλικιακή ακμή του, ο Αμπντούλ – Ραούφ είδε τον χρόνο συμμετοχής του να μειώνεται από τα 35.6 λεπτά στα 28.4, περίπου κατά 20%. Οι αριθμοί του έκαναν βουτιά: από τους 19.2 πόντους και τις 6.8 ασίστ έπεσε στους 13.7 και τις 2.5. Την επόμενη σεζόν έπαιξε μόλις 31 παιχνίδια, με νούμερα ρολίστα (7.3π, 1.9). 

«Το να σε απομονώσουν είναι μια διεργασία», είπε ο Αμπντούλ-Ραούφ στο TheUndeafeated το 2016, όταν ρωτήθηκε για το τι θα συμβεί στον Κόλιν Κάπερνικ. «Αυτό θα συμβεί και σε αυτόν. Ξεκινούν με το να προσπαθούν να σε τοποθετούν σε καταστάσεις που είσαι ευάλωτος. Μετά παίζουν με τα λεπτά συμμετοχής σου, προσπαθώντας να σου χαλάσουν τον ρυθμό. Μετά σε καθίζουν λίγο ακόμα στον πάγκο. Στο τέλος αυτό που φαίνεται είναι πως δεν «το έχεις» πια, οπότε σε κάνουν μεταγραφή». Bingo. 

Συνεχίζει: «Είναι σαν παγίδα. Θέλουν να σιγουρευτούν ότι θα αποτύχεις για να σε ξεφορτωθούν, έτσι ώστε να μην φαίνεται πως την ευθύνη την έχεις εσύ, επειδή πήρες αυτή τη θέση. Δεν θέλουν τέτοιου είδους παραδείγματα να εξαπλώνονται, οπότε πρέπει οι υπόλοιποι να παραδειγματίζονται από την κατάληξή μας». 

Στο τέλος του 1998, ο Μαχμούντ δεν μπορούσε να βρει ούτε δοκιμαστικό σε ομάδα του ΝΒΑ. Έπαιξε για ένα χρόνο στην Φενέρμπαχτσε και ξαναδοκίμασε στο ΝΒΑ και τους Βανκούβερ Γκρίζλις, όπου έπαιζε 12 λεπτά ανά αγώνα με 6.5 πόντους και 1.9 ασίστ. Είχε τον υψηλότερο μ.ο πόντων / λεπτό στην ομάδα, όμως η 11η Σεπτεμβρίου αποτελείωσε τις όποιες ελπίδες του για επιστροφή. «Από εκείνη την ημέρα και για μεγάλο διάστημα δεν με έπαιρναν ούτε τηλέφωνο. Πολλοί θυμήθηκαν το συμβάν του 1996 και προσωποποίησαν την τρομοκρατική επίθεση σε εμένα και την άρνησή μου να χαιρετήσω την σημαία. Έπρεπε να φύγω από την χώρα», είπε αργότερα. 

Το 2001 το  σπίτι του, μεγέθους 2.8 στρεμμάτων στη γενέτειρά του, άδειο και σε διαδικασία πώλησης, καταστράφηκε από πυρκαγιά. Οι αρχές μίλησαν για ρατσιστικό κίνητρο και εμπρησμό, αλλά η υπόθεση δεν προχώρησε. 

Ήταν 34 ετών όταν ξεκίνησε η τελευταία φάση της καριέρας του. Από την Ουράλ Γκρέιτ (2003-2004), τη Ροσέτο (2004-05), ένα πέρασμα από τον Άρη στα 37 του χρόνια. Με τα κιτρινόμαυρα έπαιξε 17 φορές (2 αγώνες Ευρωλίγκας), με απολογισμό 4.6 πόντων ανά 11 λεπτά αγώνα. Οι τίτλοι τέλους έπεσα σε Σαουδική Αραβία (Αλ Ιτιχάντ) και στην Ιαπωνία (Κιότο Χαναρίζ). 

Το όνομα του Αμπντούλ – Ραούφ επέστρεψε για λίγο στη δημοσιότητα του ΝΒΑ όταν ο Φιλ Τζάκσον έγραψε στο twitter για αυτόν. «Δεν έχετε δει ποτέ κάποιον σαν τον Στέφεν Κάρι; Μήπως σας θυμίζει τον Κρις Τζάκσον/ Μαχμούντ Αμπντούλ-Ραούφ, που είχε μια σύντομη αλλά εξαιρετική καριέρα στο ΝΒΑ;». 

Όταν το μπασκετικό… σύμπαν την έπεσε στον Τζάκσον για την «ιεροσυλία», αυτός έσπευσε να διευκρινίσει: 
«Πως γίνεται ένα σχόλιο για τον Ραούφ να σημαίνει ότι τον συγκρίνω με τον Κάρι. Μου τον θυμίζει, ναι, η γρήγορη εκτέλεση, ναι, η σταυρωτή ντρίμπλα, ναι, MVP, όχι. Συνέλθετε!». 

Σχεδόν ¼ ενός αιώνα μετά, το ΝΒΑ έχει βγει για τα καλά από την φούσκα της κοινωνικής απάθειας. Είναι τουλάχιστον ειρωνικό ότι τα αστέρια της σύγχρονης εποχής ζήτησαν τρόπους έκφρασης και διαμαρτυρίας προκειμένου να συμφωνήσουν να ξαναμπούν σε φούσκα, αυτή του Ορλάντο. Τώρα πια, οι παίκτες κλίνουν ομαδικά το γόνυ, φορούν στην πλάτη μηνύματα κοινωνικού χαρακτήρα, κάποιοι εγκολπώνονται αναγκαστικά στην πολιτικώς ορθή νόρμα των ημερών, άλλοι φλερτάρουν με την υστερία και χάνουν το νόημα. Την ίδια στιγμή, ο Άνταμ Σίλβερ αποδεικνύεται επιδέξιος ισορροπιστής σε μια εύφλεκτη όσο ποτέ εποχή. 

Το 2016 ο Μαχμούντ είχε πει στο TheUndeafeated πως «είναι ανεκτίμητο πως μπορώ να κοιμηθώ γνωρίζοντας ότι έμεινα πιστός στις αρχές μου. Μπορεί να μείνω άφραγκος, μπορεί να χάσω τη ζωή μου, οτιδήποτε. Έμεινα πιστός στις αρχές μου. Για μένα, αυτό αξίζει περισσότερο από τον πλούτο και τη φήμη», προσθέτοντας πως «το κίνημα που γεννιόταν «θα ήταν δύσκολο να σταματηθεί». 

Ο Αύγουστος του 2020 μοιάζει η τέλεια εποχή για μια συγγνώμη από το ΝΒΑ στον Μαχμούντ Αμπντούλ-Ραούφ. Στον άνθρωπο που πλήρωσε ακριβά το δικαίωμα του να μιλά και να παλεύει για αυτά που πιστεύει. Σε αυτόν που αρνήθηκε, πριν ακόμα γίνει της μόδας, να «σκάσει και να ντριμπλάρει». 

Πηγές: 
1) https://theundefeated.com/features/abdul-rauf-doesnt-regret-sitting-out-national-anthem/
2) https://www.forbes.com/sites/joelrush/2020/07/02/nba-should-apologize-to-mahmoud-abdul-rauf-and-rescind-anthem-standing-rule-to-support-freedom-of-expression/#13f220af63b0
3) https://www.nytimes.com/2017/11/06/sports/basketball/anthem-nba-abdul-rauf-kaepernick.html
4) https://bleacherreport.com/articles/288651-mahmoud-abdul-rauf-a-portrait-of-perfection
5) https://www.sbnation.com/2014/3/25/5544920/mahmoud-abdul-rauf-nuggets-national-anthem
6) By The Dawn’s Early Light: Chris Jackson’s Journey to Islam: https://www.youtube.com/watch?v=-ISc8DJFOMg
7) Basketball – My Best Years Were Taken Away: https://www.youtube.com/watch?v=AAotAfvcgSo

8) https://www.contra.gr/gnomes/tasos-magoylas/machmoynt-ampntoyl-raoyf-den-itan-kari-itan-iroas.7310267.html

TAGS
The ExpertsΜΠΑΣΚΕΤ'Αρης - ΜπάσκετDenver Nuggets - ΜπάσκετFenerbahce - Μπάσκετ